Kazimierz Czarnocki: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
| Linia 12: | Linia 12: | ||
=Działacze sportowi= | =Działacze sportowi= | ||
W 1931 roku ukończył gimnazjum w Brześciu, po czym rozpoczął studia w Warszawie w Szkole Głównej Handlowej. Nie był to kierunek całkowicie zgodny z jego zainteresowaniami, bowiem pasją stało się dziennikarstwo. Zresztą po studiach wrócił do rodzinnego miasta i będąc dyrektorem lokalnej ekspozytury Ligi Morskiej i Kolonialnej przyjął propozycję korespondenta Polskiej Agencji Telegraficznej. Jednocześnie był redaktorem naczelnym tygodnika „Polesie”. Po wojnie w 1951 roku trafił do [[Elbląg|Elbląga]]. Najpierw współpracował z Kurierem Codziennym, a następnie został szefem oddziału Dziennika Bałtyckiego, najpoczytniejszej gazety na wybrzeżu. | W 1931 roku ukończył gimnazjum w Brześciu, po czym rozpoczął studia w Warszawie w Szkole Głównej Handlowej. Nie był to kierunek całkowicie zgodny z jego zainteresowaniami, bowiem pasją stało się dziennikarstwo. Zresztą po studiach wrócił do rodzinnego miasta i będąc dyrektorem lokalnej ekspozytury Ligi Morskiej i Kolonialnej przyjął propozycję korespondenta Polskiej Agencji Telegraficznej. Jednocześnie był redaktorem naczelnym tygodnika „Polesie”. Po wojnie w 1951 roku trafił do [[Elbląg|Elbląga]]. Najpierw współpracował z Kurierem Codziennym, a następnie został szefem oddziału Dziennika Bałtyckiego, najpoczytniejszej gazety na wybrzeżu. | ||
| − | Sportem zainteresował się w dzieciństwie, a będąc na studiach wyczynowo uprawiał lekkoatletykę (bieg na 110 metrów przez plotki) , był nawet kandydatem do reprezentacji na Igrzyska Olimpijskie w Berlinie (1936). Sportowa żyłka pozostała. W Elblągu został prezesem klubu Włókniarz (1952) i zakładał w nim sekcję łyżwiarstwa szybkiego. Klub zmienił nazwę na Orzeł (1957) i tak jest do dziś. Wychował kilka generacji doskonałych działaczy, trenerów i zawodników, którzy osiągali nie tylko znakomite wyniki sportowe, ale cechowało ich przywiązanie są klubu i przestrzeganie zasad fair play. Następcy przestrzegali tych norm. | + | Sportem zainteresował się w dzieciństwie, a będąc na studiach wyczynowo uprawiał lekkoatletykę (bieg na 110 metrów przez plotki) , był nawet kandydatem do reprezentacji na Igrzyska Olimpijskie w Berlinie (1936). Sportowa żyłka pozostała. W Elblągu został prezesem klubu Włókniarz (1952) i zakładał w nim sekcję łyżwiarstwa szybkiego. Klub zmienił nazwę na [[KS Orzeł Elbląg|Orzeł]] (1957) i tak jest do dziś. Wychował kilka generacji doskonałych działaczy, trenerów i zawodników, którzy osiągali nie tylko znakomite wyniki sportowe, ale cechowało ich przywiązanie są klubu i przestrzeganie zasad fair play. Następcy przestrzegali tych norm. |
W 1964 roku otrzymał propozycję objęcia funkcji prezesa Polskiego Związku Łyżwiarstwa Szybkiego. Wyróżniony Krzyżem Kawalerskim Orderu „Polonia Restituta”, złotym medalem Zasłużonego Działacza Kultury Fizycznej, Medalem „Stulecia Sportu Polskiego”. | W 1964 roku otrzymał propozycję objęcia funkcji prezesa Polskiego Związku Łyżwiarstwa Szybkiego. Wyróżniony Krzyżem Kawalerskim Orderu „Polonia Restituta”, złotym medalem Zasłużonego Działacza Kultury Fizycznej, Medalem „Stulecia Sportu Polskiego”. | ||
=Bibliografia= | =Bibliografia= | ||
Wersja z 15:49, 4 sty 2015
| Kazimierz Czarnocki | |
| | |
 źródło: mosir.elblag.eu | |
| Imię i nazwisko | Kazimierz Czarnocki |
| Data i miejsce urodzenia | 1912 roku w Brześciu |
| Data śmierci | 6 grudnia 1981 roku w Elblągu |
| Dyscyplina | Działacz sportowy |
| Największy sukces | Prezes Orła Elbląg |
Kazimierz Czarnocki (ur. w 1912 roku w Brześciu, zmarł 6 grudnia 1981 roku w Elblągu) – Zasłużony dla Elbląga promotor łyżwiarstwa szybkiego, pierwszy prezes Orła Elbląg.
Działacze sportowi
W 1931 roku ukończył gimnazjum w Brześciu, po czym rozpoczął studia w Warszawie w Szkole Głównej Handlowej. Nie był to kierunek całkowicie zgodny z jego zainteresowaniami, bowiem pasją stało się dziennikarstwo. Zresztą po studiach wrócił do rodzinnego miasta i będąc dyrektorem lokalnej ekspozytury Ligi Morskiej i Kolonialnej przyjął propozycję korespondenta Polskiej Agencji Telegraficznej. Jednocześnie był redaktorem naczelnym tygodnika „Polesie”. Po wojnie w 1951 roku trafił do Elbląga. Najpierw współpracował z Kurierem Codziennym, a następnie został szefem oddziału Dziennika Bałtyckiego, najpoczytniejszej gazety na wybrzeżu. Sportem zainteresował się w dzieciństwie, a będąc na studiach wyczynowo uprawiał lekkoatletykę (bieg na 110 metrów przez plotki) , był nawet kandydatem do reprezentacji na Igrzyska Olimpijskie w Berlinie (1936). Sportowa żyłka pozostała. W Elblągu został prezesem klubu Włókniarz (1952) i zakładał w nim sekcję łyżwiarstwa szybkiego. Klub zmienił nazwę na Orzeł (1957) i tak jest do dziś. Wychował kilka generacji doskonałych działaczy, trenerów i zawodników, którzy osiągali nie tylko znakomite wyniki sportowe, ale cechowało ich przywiązanie są klubu i przestrzeganie zasad fair play. Następcy przestrzegali tych norm. W 1964 roku otrzymał propozycję objęcia funkcji prezesa Polskiego Związku Łyżwiarstwa Szybkiego. Wyróżniony Krzyżem Kawalerskim Orderu „Polonia Restituta”, złotym medalem Zasłużonego Działacza Kultury Fizycznej, Medalem „Stulecia Sportu Polskiego”.
Bibliografia
- Orzeł Elbląg - historia
- mosir.elblag.eu
