Elisabet Boehm: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja zweryfikowana] |
(→Życiorys) |
(→Bibliografia) |
||
| Linia 36: | Linia 36: | ||
Chłosta Jan, ''Więksi i najwięksi twórcy kultury niemieckiej Prus Wschodnich'', Olsztyn 1999. | Chłosta Jan, ''Więksi i najwięksi twórcy kultury niemieckiej Prus Wschodnich'', Olsztyn 1999. | ||
<br/> | <br/> | ||
| − | [[Kategoria: Osoba| Boehm, Elisabet]][[Kategoria: Działacze społeczni|Boehm, Elisabet]][[Kategoria: 1801-1918|Boehm, Elisabet]] [[Kategoria: 1919- | + | [[Kategoria: Osoba| Boehm, Elisabet]][[Kategoria: Działacze społeczni|Boehm, Elisabet]][[Kategoria: 1801-1918|Boehm, Elisabet]] [[Kategoria: 1919-1944|Boehm, Elisabet]] |
Wersja z 16:24, 29 sty 2015
| Elisabet Boehm | |
| | |
| Data i miejsce urodzenia | 27 września 1859 r. Leckajny |
| Data i miejsce śmierci | 30 maja 1943 r. Halle |
Elisabet Boehm (ur. 27 września 1859 r. w Leckajnach, zm. 30 maja 1943 r. w Halle) – założycielka wiejskich towarzystw kobiet w Niemczech, założycielka szkoły dla wiejskich gospodyń.
Życiorys
Elisabet Boehm była żoną właściciela majątku w Garbnie koło Kętrzyna. Zajmowała się organizowaniem wiejskich towarzystw kobiet w Niemczech. W tym celu 2 lutego 1898 roku odbyło się w Kętrzynie zebranie założycielskie – Gluckenverein – przekształcone w Towarzystwo Wiejskich Gospodyń. Boehm swoją działalnością wpływała na rozwój cywilizacyjny wsi, min. na rozwój oświaty rolniczej i emancypację kobiet.
W 1912 roku założyła szkołę dla wiejskich gospodyń w Matgethen (na przedmieściu Królewca). Działalność Boehm została doceniona przez władze pruskie. W 1913 roku szkołę w Królewcu odwiedziła cesarzowa Wiktoria i odznaczyła założycielkę srebrnym krzyżem.
W 1920 roku zostały utworzone referaty w Izbach Rolniczych, które zajmowały się kształceniem wiejskich kobiet. W 1929 roku Boehm otrzymała honorowe obywatelstwo Królewca oraz doktorat honoris causa Albertyny.
Boehm zmarła 30 maja 1943 roku w Halle.
Bibliografia
Chłosta Jan, Więksi i najwięksi twórcy kultury niemieckiej Prus Wschodnich, Olsztyn 1999.
