Ludwig von Erlichshausen: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja zweryfikowana] | [wersja zweryfikowana] |
| Linia 23: | Linia 23: | ||
<br/><br/> | <br/><br/> | ||
== Życiorys == | == Życiorys == | ||
| − | Ludwig von Erlichshausen był bratankiem wielkiego mistrza [[Konrad von Erlichshausen|Konrada von Erlichshausena]] i wujem wielkiego mistrza [[ | + | Ludwig von Erlichshausen był bratankiem wielkiego mistrza [[Konrad von Erlichshausen|Konrada von Erlichshausena]] i wujem wielkiego mistrza [[Heinrich Reuss von Plauen|Henryka Reuss von Plauena]]. Około 1434 roku wstąpił do zakonu krzyżackiego. Na początku pełnił funkcję kompana komtura Pokarmina. W latach 1441–1442 był wójtem w Grabiach. Pełnił funkcję komtura w [[Kowalewo|Kowalewie]] i w Gniewnie. |
Wielkim mistrzem został obrany 21 marca 1450 roku. Usilnie działał przeciw organizowaniu się samorządu stanów pruskich. Sprowadził legata papieskiego Ludwika Pereza. Jego zadaniem było zmuszenie [[Związek Pruski|Związku Pruskiego]] do uległości wobec zakonu. W roku 1452 zorganizowana debata polityczna niczego nie rozwiązała. Sąd cesarski w 1454 roku spowodował w [[Prusy|Prusach]] wybuch powstania. Tajna Rada Związku Pruskiego wypowiedziała wielkiemu mistrzowi posłuszeństwo i poprosiła króla polskiego o pomoc. Kazimierz IV Jagiellończyk w 1454 roku wydał akt inkorporacji, który był pretekstem do wojny trzynastoletniej. | Wielkim mistrzem został obrany 21 marca 1450 roku. Usilnie działał przeciw organizowaniu się samorządu stanów pruskich. Sprowadził legata papieskiego Ludwika Pereza. Jego zadaniem było zmuszenie [[Związek Pruski|Związku Pruskiego]] do uległości wobec zakonu. W roku 1452 zorganizowana debata polityczna niczego nie rozwiązała. Sąd cesarski w 1454 roku spowodował w [[Prusy|Prusach]] wybuch powstania. Tajna Rada Związku Pruskiego wypowiedziała wielkiemu mistrzowi posłuszeństwo i poprosiła króla polskiego o pomoc. Kazimierz IV Jagiellończyk w 1454 roku wydał akt inkorporacji, który był pretekstem do wojny trzynastoletniej. | ||
Wersja z 22:31, 15 lut 2015
| Ludwig von Erlichshausen | |
| | |
 Ludwig von Erlichshausen, źródło: Hartknoch M. Christophori, Alte- und Neues Preussischer Historien, Francfurt und Leipzig, MDCLXXXIV (1684).
| |
| Data i miejsce śmierci | 4 kwietnia 1467 r. Królewiec |
| Miejsce spoczynku | Królewiec |
| Zawód | XVIII wielki mistrz zakonu krzyżackiego |
Ludwig von Erlichshausen (zm. 4 kwietnia 1467 roku w Królewcu) – XXVIII wielki mistrz zakonu krzyżackiego.
Życiorys
Ludwig von Erlichshausen był bratankiem wielkiego mistrza Konrada von Erlichshausena i wujem wielkiego mistrza Henryka Reuss von Plauena. Około 1434 roku wstąpił do zakonu krzyżackiego. Na początku pełnił funkcję kompana komtura Pokarmina. W latach 1441–1442 był wójtem w Grabiach. Pełnił funkcję komtura w Kowalewie i w Gniewnie.
Wielkim mistrzem został obrany 21 marca 1450 roku. Usilnie działał przeciw organizowaniu się samorządu stanów pruskich. Sprowadził legata papieskiego Ludwika Pereza. Jego zadaniem było zmuszenie Związku Pruskiego do uległości wobec zakonu. W roku 1452 zorganizowana debata polityczna niczego nie rozwiązała. Sąd cesarski w 1454 roku spowodował w Prusach wybuch powstania. Tajna Rada Związku Pruskiego wypowiedziała wielkiemu mistrzowi posłuszeństwo i poprosiła króla polskiego o pomoc. Kazimierz IV Jagiellończyk w 1454 roku wydał akt inkorporacji, który był pretekstem do wojny trzynastoletniej.
Podczas działań wojennych piętrzyły się problemy finansowe, a Ludwig von Erlichshausen został więźniem własnej armii. Kłopoty finansowe w 1457 roku doprowadziły do wygnania Ludwiga von Erlichshausena z Malborka oraz sprzedaży zamku przez najemników królowi polskiemu. Ukrywał się na Pomorzu, aby później z Gniewna przekraść się do Królewca.
W 1463 roku doszło do klęski zakonu w bitwie na Zalewie Wiślanym. Ludwig von Erlichshausen po zakończonej wojnie trzynastoletniej i pokoju toruńskim w 1466 roku nie opuszczał już Królewca. Zmarł 4 kwietnia 1467 roku na zamku w Królewcu i został pochowany w miejscowej katedrze.
Bibliografia
M. Murinius, Kronika Mistrzów Pruskich, wstęp i oprac. Z. Nowak, Olsztyn 1989, s. 211–219.
