Węgorz: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja zweryfikowana] |
(→Ochrona i zagrożenie) |
|||
| (Nie pokazano 6 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 6: | Linia 6: | ||
|zoolog = Linnaeus, 1758 | |zoolog = Linnaeus, 1758 | ||
|okres istnienia = | |okres istnienia = | ||
| − | |grafika = | + | |grafika = Wonsz_1.jpg |
| − | |opis grafiki = | + | |opis grafiki = Źródło: [http://www.wedkuje.pl/ryby,wegorz,5246 www.wedkuje.pl] |
|typ = strunowce | |typ = strunowce | ||
|podtyp = kręgowce | |podtyp = kręgowce | ||
| Linia 15: | Linia 15: | ||
|rodzaj = ''Anguilla'' | |rodzaj = ''Anguilla'' | ||
|gatunek = Węgorz europejski | |gatunek = Węgorz europejski | ||
| − | |synonimy = ''Angill angill'' | + | |synonimy = ''Angill angill'' Linnaeus, 1758<br> |
| − | ''Anguilla acutirostris Risso, 1827<br> | + | ''Anguilla acutirostris'' Risso, 1827<br> |
| − | ''Anguilla aegyptiaca Kaup, 1856<br> | + | ''Anguilla aegyptiaca'' Kaup, 1856<br> |
| − | ''Anguilla altirostris Kaup, 1856<br> | + | ''Anguilla altirostris'' Kaup, 1856<br> |
| − | ''Anguilla ancidda Kaup, 1856<br> | + | ''Anguilla ancidda'' Kaup, 1856<br> |
| − | ''Anguilla anguillai | + | ''Anguilla anguillai'' Linnaeus, 1758<br> |
| − | ''Anguilla anguillia | + | ''Anguilla anguillia'' Linnaeus, 1758<br> |
| − | ''Anguilla bibroni Kaup, 1856<br> | + | ''Anguilla bibroni'' Kaup, 1856<br> |
| − | ''Anguilla brevirostris Cisternas, 1877<br> | + | ''Anguilla brevirostris'' Cisternas, 1877<br> |
| − | ''Anguilla callensis Guichenot, 1850<br> | + | ''Anguilla callensis'' Guichenot, 1850<br> |
| − | ''Anguilla canariensis Valenciennes, 1843<br> | + | ''Anguilla canariensis'' Valenciennes, 1843<br> |
| − | ''Anguilla capitone Kaup, 1856<br> | + | ''Anguilla capitone'' Kaup, 1856<br> |
| − | ''Anguilla cloacina Bonaparte, 1846<br> | + | ''Anguilla cloacina'' Bonaparte, 1846<br> |
| − | ''Anguilla cuvieri Kaup, 1856<br> | + | ''Anguilla cuvieri'' Kaup, 1856<br> |
| − | ''Anguilla eurystoma Heckel & Kner, 1858<br> | + | ''Anguilla eurystoma'' Heckel & Kner, 1858<br> |
| − | ''Anguilla fluviatilis Heckel & Kner, 1858<br> | + | ''Anguilla fluviatilis'' Heckel & Kner, 1858<br> |
| − | ''Anguilla fluviatilis Anslijn, 1828<br> | + | ''Anguilla fluviatilis'' Anslijn, 1828<br> |
| − | ''Anguilla fluviatilis Gistel, 1848<br> | + | ''Anguilla fluviatilis'' Gistel, 1848<br> |
| − | ''Anguilla hibernica Couch, 1865<br> | + | ''Anguilla hibernica'' Couch, 1865<br> |
| − | ''Anguilla kieneri Kaup, 1856<br> | + | ''Anguilla kieneri'' Kaup, 1856<br> |
| − | ''Anguilla latirostris Risso, 1827<br> | + | ''Anguilla latirostris'' Risso, 1827<br> |
| − | ''Anguilla linnei Malm, 1877<br> | + | ''Anguilla linnei'' Malm, 1877<br> |
| − | ''Anguilla marginata Kaup, 1856<br> | + | ''Anguilla marginata'' Kaup, 1856<br> |
| − | ''Anguilla mediorostris Risso, 1827<br> | + | ''Anguilla mediorostris'' Risso, 1827<br> |
| − | ''Anguilla melanochir Kaup, 1856<br> | + | ''Anguilla melanochir'' Kaup, 1856<br> |
| − | ''Anguilla microptera Kaup, 1856<br> | + | ''Anguilla microptera'' Kaup, 1856<br> |
| − | ''Anguilla migratoria Krøyer, 1846<br> | + | ''Anguilla migratoria'' Krøyer, 1846<br> |
| − | ''Anguilla morena Kaup, 1856<br> | + | ''Anguilla morena'' Kaup, 1856<br> |
| − | ''Anguilla nilotica Heckel, 1846<br> | + | ''Anguilla nilotica'' Heckel, 1846<br> |
| − | ''Anguilla nilotica Kaup, 1857<br> | + | ''Anguilla nilotica'' Kaup, 1857<br> |
| − | ''Anguilla oblongirostris Blanchard, 1866<br> | + | ''Anguilla oblongirostris'' Blanchard, 1866<br> |
| − | ''Anguilla platycephala Kaup, 1856<br> | + | ''Anguilla platycephala'' Kaup, 1856<br> |
| − | ''Anguilla platyrhynchus Costa, 1850<br> | + | ''Anguilla platyrhynchus'' Costa, 1850<br> |
| − | ''Anguilla savignyi Kaup, 1856<br> | + | ''Anguilla savignyi'' Kaup, 1856<br> |
| − | ''Anguilla vulgaris Shaw, 1803<br> | + | ''Anguilla vulgaris'' Shaw, 1803<br> |
| − | ''Anguilla vulgaris Rafinesque, 1810<br> | + | ''Anguilla vulgaris'' Rafinesque, 1810<br> |
| − | ''Leptocephalus brevirostris Kaup, 1856<br> | + | ''Leptocephalus brevirostris'' Kaup, 1856<br> |
| − | ''Muraena anguilla Linnaeus, 1758<br> | + | ''Muraena anguilla'' Linnaeus, 1758<br> |
| − | ''Muraena anguilla maculata Chiereghini, 1872<br> | + | ''Muraena anguilla maculata'' Chiereghini, 1872<br> |
| − | ''Muraena oxyrhina Ekström, 1831<br> | + | ''Muraena oxyrhina'' Ekström, 1831<br> |
| − | ''Muraena platyrhina Ekström, 1831<br> | + | ''Muraena platyrhina'' Ekström, 1831<br> |
|wikispecies = Anguilla_anguilla | |wikispecies = Anguilla_anguilla | ||
|commons = Category:Anguilla_anguilla | |commons = Category:Anguilla_anguilla | ||
| Linia 61: | Linia 61: | ||
''' Węgorz europejski ''' ''(Anguilla anguilla)'' – gatunek ryby węgorzokształtnej z rodziny węgorzowatych (''Anguillidae''). | ''' Węgorz europejski ''' ''(Anguilla anguilla)'' – gatunek ryby węgorzokształtnej z rodziny węgorzowatych (''Anguillidae''). | ||
<br/><br/> | <br/><br/> | ||
| + | [[Grafika:Wonsz.jpg|290px|right|thumb| Węgorz. Źródło: [http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Anguilla_anguilla.jpg Commons Wikimedia] ]] | ||
== Morfologia == | == Morfologia == | ||
Posiada długi wężowaty tułów, za otworem odbytowym spłaszczony bocznie, końcowy pysk uzbrojony w kilka rzędów ostrych zębów. Grzbiet jest ciemny, brązowy lub zielony, boki jaśniejsze, brzuch brudnobiały. Występują dwa typy węgorzy: szerokogłowe i wąskogłowe, jednak nie jest do końca wyjaśnione, co jest przyczyną powstawania tych różnic i na jakim etapie rozwoju one powstają. Węgorz jest krótkowidzem, stąd funkcję jednego z głównych informatorów o otaczającym go środowisku przejął węch. | Posiada długi wężowaty tułów, za otworem odbytowym spłaszczony bocznie, końcowy pysk uzbrojony w kilka rzędów ostrych zębów. Grzbiet jest ciemny, brązowy lub zielony, boki jaśniejsze, brzuch brudnobiały. Występują dwa typy węgorzy: szerokogłowe i wąskogłowe, jednak nie jest do końca wyjaśnione, co jest przyczyną powstawania tych różnic i na jakim etapie rozwoju one powstają. Węgorz jest krótkowidzem, stąd funkcję jednego z głównych informatorów o otaczającym go środowisku przejął węch. | ||
| Linia 67: | Linia 68: | ||
Jest rybą długowieczną. W sadzawce towarzystwa ubezpieczeniowego w Pradze (w Czechach) żył 68 lat. | Jest rybą długowieczną. W sadzawce towarzystwa ubezpieczeniowego w Pradze (w Czechach) żył 68 lat. | ||
Potrafi wyczuć zmiany temperatury wielkości 0,03 °C. | Potrafi wyczuć zmiany temperatury wielkości 0,03 °C. | ||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
== Właściwości trujące == | == Właściwości trujące == | ||
| − | Jego krew zawiera niebezpieczną dla ssaków | + | Jego krew zawiera niebezpieczną dla ssaków ichtiotoksynę. Ma ona działanie podobne do jadu węży. Powoduje u ssaków skurcze mięśni, porażenie pracy serca i płuc, rozpadanie się czerwonych krwinek i zmniejszenie krzepliwości krwi. Trucizna ta traci własności trujące w temperaturze powyżej 58 °C. |
== Występowanie == | == Występowanie == | ||
| Linia 78: | Linia 75: | ||
Najchętniej wybiera miejsca ciepłe i obficie porośnięte, o dnie mulistym, aczkolwiek spotyka się go także w wartkich rzekach o dnie kamienistym, zwłaszcza jeśli znajduje tam podmyte brzegi, korzenie drzew i inne kryjówki. Żyje przy dnie. Zimę spędza zagrzebany w mule. Przed osiągnięciem dojrzałości płciowej żyją w wodach śródlądowych – samice w głębi lądu, samce w zasięgu wód słonawych. | Najchętniej wybiera miejsca ciepłe i obficie porośnięte, o dnie mulistym, aczkolwiek spotyka się go także w wartkich rzekach o dnie kamienistym, zwłaszcza jeśli znajduje tam podmyte brzegi, korzenie drzew i inne kryjówki. Żyje przy dnie. Zimę spędza zagrzebany w mule. Przed osiągnięciem dojrzałości płciowej żyją w wodach śródlądowych – samice w głębi lądu, samce w zasięgu wód słonawych. | ||
== Żerowanie == | == Żerowanie == | ||
| − | Aktywny jest w nocy. Żywi się głównie | + | Aktywny jest w nocy. Żywi się głównie fauną denną (bezkręgowce) i drobnymi rybami, potrafi połykać zdobycz stosunkowo dużych rozmiarów. Chętnie zjada raki podczas wylinki. |
Normalnie żyje w wodzie, ale w okresie wędrówek potrafi również przemieszczać się po lądzie, pełzając z szybkością ok. 3 km/h po wilgotnym podłożu pokrytym trawą i mchami. Duże znaczenie w oddychaniu ma wówczas dyfuzja gazów przez skórę. | Normalnie żyje w wodzie, ale w okresie wędrówek potrafi również przemieszczać się po lądzie, pełzając z szybkością ok. 3 km/h po wilgotnym podłożu pokrytym trawą i mchami. Duże znaczenie w oddychaniu ma wówczas dyfuzja gazów przez skórę. | ||
| − | Poza tym często obserwuje się u nich także zjawisko kanibalizmu | + | Poza tym często obserwuje się u nich także zjawisko kanibalizmu – węgorze zjadają również ikrę, jednak pokarm ten nie ma dla nich zbyt dużego znaczenia. |
| + | |||
== Rozród == | == Rozród == | ||
Węgorz tarło odbywa w Morzu Sargassowym, dokąd wędrują dorosłe osobniki po osiągnięciu dojrzałości płciowej, tam w ciepłych zasobnych w plankton wodach wykluwają się szkliste larwy węgorzy, które wykorzystując ciepły prąd zatokowy Atlantyku (Golfsztrom) wędrują do Europy. Unoszony przypływami i poruszający się aktywnie narybek dociera do ujść rzek, gdzie w ciągu tygodnia przechodzi adaptacje do wody słodkiej. Pojawia się u niego instynkt wędrówki pod prąd. Tworząc duże ławice w kształcie wstęg, węgorze płyną w górę rzek i pokonują wszelkie przeszkody. Wspinają się na pionowe ściany budowli hydrotechnicznych wykorzystując najmniejsze zagłębienia, pęknięcia i chropowatości, a nawet ciała swych towarzyszy. Instynkt wędrówki sprawia, że poprzez sieć rzek, cieków, strumyków, a nawet rowów melioracyjnych węgorze docierają do zbiorników położonych daleko w głębi lądu. | Węgorz tarło odbywa w Morzu Sargassowym, dokąd wędrują dorosłe osobniki po osiągnięciu dojrzałości płciowej, tam w ciepłych zasobnych w plankton wodach wykluwają się szkliste larwy węgorzy, które wykorzystując ciepły prąd zatokowy Atlantyku (Golfsztrom) wędrują do Europy. Unoszony przypływami i poruszający się aktywnie narybek dociera do ujść rzek, gdzie w ciągu tygodnia przechodzi adaptacje do wody słodkiej. Pojawia się u niego instynkt wędrówki pod prąd. Tworząc duże ławice w kształcie wstęg, węgorze płyną w górę rzek i pokonują wszelkie przeszkody. Wspinają się na pionowe ściany budowli hydrotechnicznych wykorzystując najmniejsze zagłębienia, pęknięcia i chropowatości, a nawet ciała swych towarzyszy. Instynkt wędrówki sprawia, że poprzez sieć rzek, cieków, strumyków, a nawet rowów melioracyjnych węgorze docierają do zbiorników położonych daleko w głębi lądu. | ||
| Linia 90: | Linia 88: | ||
Od lat 70. XX wieku populacja węgorza europejskiego zmalała o ponad 90% z powodu m.in.: zanieczyszczenia wód, nadmiernego odławiania, budowania zapór na zbiornikach oraz pasożyta [[''Anguillicola crassus'']]. Pasożyt ten atakuje pęcherz pławny węgorza, uniemożliwiając mu dopłynięcie na tarlisko i rozmnażanie. Jest to nicień prawdopodobnie przeniesiony z Tajwanu, rozprzestrzeniający się gwałtownie wśród populacji węgorza europejskiego. Rozpoznany został na kontynencie w Niemczech i we Włoszech w roku 1982, a w 1987 dotarł do Anglii z Europy kontynentalnej. W Azji jest naturalnym pasożytem węgorza japońskiego. | Od lat 70. XX wieku populacja węgorza europejskiego zmalała o ponad 90% z powodu m.in.: zanieczyszczenia wód, nadmiernego odławiania, budowania zapór na zbiornikach oraz pasożyta [[''Anguillicola crassus'']]. Pasożyt ten atakuje pęcherz pławny węgorza, uniemożliwiając mu dopłynięcie na tarlisko i rozmnażanie. Jest to nicień prawdopodobnie przeniesiony z Tajwanu, rozprzestrzeniający się gwałtownie wśród populacji węgorza europejskiego. Rozpoznany został na kontynencie w Niemczech i we Włoszech w roku 1982, a w 1987 dotarł do Anglii z Europy kontynentalnej. W Azji jest naturalnym pasożytem węgorza japońskiego. | ||
Kategoria zagrożenia ([http://pl.wikipedia.org/wiki/Czerwona_Ksi%C4%99ga_Gatunk%C3%B3w_Zagro%C5%BConych CKGZ]), do której został zakwalifikowany węgorz, wskazuje, że w tej chwili jest to gatunek krytycznie zagrożony wyginięciem. | Kategoria zagrożenia ([http://pl.wikipedia.org/wiki/Czerwona_Ksi%C4%99ga_Gatunk%C3%B3w_Zagro%C5%BConych CKGZ]), do której został zakwalifikowany węgorz, wskazuje, że w tej chwili jest to gatunek krytycznie zagrożony wyginięciem. | ||
| − | + | *Okres ochronny: od 15 czerwca do 15 lipca | |
| − | + | *Wymiar ochronny: 50 cm | |
| − | + | *Dobowy limit połowu: 2 osobniki | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
== Bibliografia== | == Bibliografia== | ||
Aktualna wersja na dzień 08:13, 14 mar 2015
| Węgorz europejski | |
| | |
| Anguilla anguilla` | |
| Linnaeus, 1758 | |
| Anguilla anguilla Linnaeus, 1758 | |
 Źródło: www.wedkuje.pl | |
| Systematyka | |
| Domena | eukarionty |
| Królestwo | zwierzęta |
| Typ | strunowce |
| Podtyp | kręgowce |
| Gromada | promieniopłetwe |
| Rząd | węgorzokształtne |
| Rodzina | węgorzowate |
| Rodzaj | Anguilla |
| Gatunek | Węgorz europejski |
| Synonimy | |
|
Angill angill Linnaeus, 1758 | |
Węgorz europejski (Anguilla anguilla) – gatunek ryby węgorzokształtnej z rodziny węgorzowatych (Anguillidae).
Spis treści
Morfologia
Posiada długi wężowaty tułów, za otworem odbytowym spłaszczony bocznie, końcowy pysk uzbrojony w kilka rzędów ostrych zębów. Grzbiet jest ciemny, brązowy lub zielony, boki jaśniejsze, brzuch brudnobiały. Występują dwa typy węgorzy: szerokogłowe i wąskogłowe, jednak nie jest do końca wyjaśnione, co jest przyczyną powstawania tych różnic i na jakim etapie rozwoju one powstają. Węgorz jest krótkowidzem, stąd funkcję jednego z głównych informatorów o otaczającym go środowisku przejął węch.
Otwór skrzelowy kończy się tuż przed nasadą płetw piersiowych. Płetwa grzbietowa i odbytowa połączone są z płetwą ogonową. Nie ma płetw brzusznych. U osobników wędrujących na tarło znacznie powiększają się oczy.
Samica osiąga nawet do 200 cm długości i wagę do 9 kg. Samce są mniejsze od samic i osiągają długość do 60 cm (tzw. sznurówki) i wagę do 0,35 kg.
Jest rybą długowieczną. W sadzawce towarzystwa ubezpieczeniowego w Pradze (w Czechach) żył 68 lat.
Potrafi wyczuć zmiany temperatury wielkości 0,03 °C.
Właściwości trujące
Jego krew zawiera niebezpieczną dla ssaków ichtiotoksynę. Ma ona działanie podobne do jadu węży. Powoduje u ssaków skurcze mięśni, porażenie pracy serca i płuc, rozpadanie się czerwonych krwinek i zmniejszenie krzepliwości krwi. Trucizna ta traci własności trujące w temperaturze powyżej 58 °C.
Występowanie
Węgorz zamieszkuje stawy i wyrobiska, jeziora, zbiorniki zaporowe, rzeki górskie, rzeki średnie nizinne, rzeki wielkie nizinne, płytkie wody przybrzeżne Bałtyku, otwarte morze. Najchętniej wybiera miejsca ciepłe i obficie porośnięte, o dnie mulistym, aczkolwiek spotyka się go także w wartkich rzekach o dnie kamienistym, zwłaszcza jeśli znajduje tam podmyte brzegi, korzenie drzew i inne kryjówki. Żyje przy dnie. Zimę spędza zagrzebany w mule. Przed osiągnięciem dojrzałości płciowej żyją w wodach śródlądowych – samice w głębi lądu, samce w zasięgu wód słonawych.
Żerowanie
Aktywny jest w nocy. Żywi się głównie fauną denną (bezkręgowce) i drobnymi rybami, potrafi połykać zdobycz stosunkowo dużych rozmiarów. Chętnie zjada raki podczas wylinki.
Normalnie żyje w wodzie, ale w okresie wędrówek potrafi również przemieszczać się po lądzie, pełzając z szybkością ok. 3 km/h po wilgotnym podłożu pokrytym trawą i mchami. Duże znaczenie w oddychaniu ma wówczas dyfuzja gazów przez skórę. Poza tym często obserwuje się u nich także zjawisko kanibalizmu – węgorze zjadają również ikrę, jednak pokarm ten nie ma dla nich zbyt dużego znaczenia.
Rozród
Węgorz tarło odbywa w Morzu Sargassowym, dokąd wędrują dorosłe osobniki po osiągnięciu dojrzałości płciowej, tam w ciepłych zasobnych w plankton wodach wykluwają się szkliste larwy węgorzy, które wykorzystując ciepły prąd zatokowy Atlantyku (Golfsztrom) wędrują do Europy. Unoszony przypływami i poruszający się aktywnie narybek dociera do ujść rzek, gdzie w ciągu tygodnia przechodzi adaptacje do wody słodkiej. Pojawia się u niego instynkt wędrówki pod prąd. Tworząc duże ławice w kształcie wstęg, węgorze płyną w górę rzek i pokonują wszelkie przeszkody. Wspinają się na pionowe ściany budowli hydrotechnicznych wykorzystując najmniejsze zagłębienia, pęknięcia i chropowatości, a nawet ciała swych towarzyszy. Instynkt wędrówki sprawia, że poprzez sieć rzek, cieków, strumyków, a nawet rowów melioracyjnych węgorze docierają do zbiorników położonych daleko w głębi lądu.
U kresu tej wędrówki, która trwa do 3 lat, węgorz osiąga długość 20–30cm i rozpoczyna bardziej osiadły tryb życia. Z uwagi na fakt, że małych węgorzy dociera do Polski relatywnie niewiele, nasze wody są regularnie zarybiane węgorzami.
Ochrona i zagrożenie
Od lat 70. XX wieku populacja węgorza europejskiego zmalała o ponad 90% z powodu m.in.: zanieczyszczenia wód, nadmiernego odławiania, budowania zapór na zbiornikach oraz pasożyta ''Anguillicola crassus''. Pasożyt ten atakuje pęcherz pławny węgorza, uniemożliwiając mu dopłynięcie na tarlisko i rozmnażanie. Jest to nicień prawdopodobnie przeniesiony z Tajwanu, rozprzestrzeniający się gwałtownie wśród populacji węgorza europejskiego. Rozpoznany został na kontynencie w Niemczech i we Włoszech w roku 1982, a w 1987 dotarł do Anglii z Europy kontynentalnej. W Azji jest naturalnym pasożytem węgorza japońskiego. Kategoria zagrożenia (CKGZ), do której został zakwalifikowany węgorz, wskazuje, że w tej chwili jest to gatunek krytycznie zagrożony wyginięciem.
- Okres ochronny: od 15 czerwca do 15 lipca
- Wymiar ochronny: 50 cm
- Dobowy limit połowu: 2 osobniki
Bibliografia
Węgorz europejski, pl.wikipedia.org [28.07.2014]
wedkuje.pl [28.07.2014]
