Jakub Prawin: Różnice pomiędzy wersjami

Z Encyklopedia Warmii i Mazur
Skocz do: nawigacja, szukaj
[wersja nieprzejrzana][wersja zweryfikowana]
(→‎Bibliografia)
 
(Nie pokazano 21 wersji utworzonych przez 5 użytkowników)
Linia 57: Linia 57:
 
}}
 
}}
  
−
''' Jakub Prawin ''' (ur. 18 kwietnia 1901 r. w Tarnowie, zm. 7 lipca 1957 r. w Świdrach Małych k.Warszawy) — doktor praw, generał brygady Wojska Polskiego, Wojewoda Olsztyński, Szef Polskiej Misji Wojskowej w Niemczech, Wiceprezes Narodowego Banku Polskiego.
+
''' Jakub Prawin ''' (ur. 18 kwietnia 1901 r. w Tarnowie, zm. 7 lipca 1957 r. w Świdrach Małych k/Warszawy) – doktor praw, generał brygady Wojska Polskiego, Wojewoda Olsztyński, Szef Polskiej Misji Wojskowej w Niemczech, Wiceprezes Narodowego Banku Polskiego.
−
<br/>.
+
<br/><br/>
 +
[[Plik:prawin1.jpg|thumb|right|290px|Reprodukcja z książki S. Achremczyka ''Historia Warmii i Mazur''. Autor: Grzegorz Czykwin. Źródło: [http://gazetaolsztynska.pl/195184,Jedna-z-ciekawszych-postaci-pierwszych-lat-PRL-u-w-Olsztynie.html#axzz39zCHQ6Zb www.gazetaolsztynska.pl] [10.08.2014]
 +
]]
 +
== Życiorys ==
 +
Urodzony w Tarnowie w roku 1901, syn Adolfa, zawiadowcy stacji kolejowej, i Bronisławy z Erlichów. Uczeń tarnowskiego gimnazjum, gdzie pod wpływem nauczyciela historii Włodzimierza Jarosza stał się socjalistą.  
  
−
== Życiorys ==
+
Studiował w Wiedniu. Studia ukończył z tytułem doktora ekonomii, ale nie poprzestał na tym. Był również absolwentem tamtejszej Wyższej Szkoły Handlu Zagranicznego. Równolegle studiował biologię i antropologię. W Wiedniu związał się z ruchem komunistycznym, a w 1920 r. wstąpił do Związku Młodzieży Komunistycznej (Kommunistischer Jugend-Verband).
−
Urodzony w Tarnowie, w roku 1901, syn Adolfa, zawiadowcy stacji kolejowej, i Bronisławy z Erlichów. Uczeń tarnowskiego gimnazjum, gdzie pod wpływem nauczyciela historii Włodzimierza Jarosza stał się socjalistą. Studiował w Wiedniu. Studia ukończył z tytułem doktora ekonomii, ale nie poprzestał na tym. Był również absolwentem tamtejszej Wyższej Szkoły Handlu Zagranicznego. Nie dość tego, studiował równolegle biologię i antropologię. Interesował się muzyką. Marzył, żeby być dyrygentem. Swobodnie czytał najtrudniejsze partytury, choćby Beethovena. Grał na skrzypcach i fortepianie. Biografowie podkreślają również jego pasje sportowe. W Wiedniu związał się z ruchem komunistycznym - w 1920 r. wstąpił do Związku Młodzieży Komunistycznej (Kommunistischer Jugend-Verband).
+
 
 +
Po powrocie do Polski w roku 1928 pracował w firmach ubezpieczeniowych i od początku dał się poznać jako obrońca praw związkowych. W 1931 r. wstąpił do Komunistycznej Partii Polski, gdzie był m.in. sekretarzem Komitetu Dzielnicowego (KD) Śródmieście i Wola oraz sekretarzem Wydziału Propagandy Komitetu Warszawskiego (KW) i członkiem KW KPP. Od maja 1935 do stycznia 1936 r. i od stycznia do maja 1937 r. był więziony w Berezie Kartuskiej za działalność wywrotową. We wrześniu 1939 roku, uciekając przez Niemcami, dotarł do Lwowa. Został przyjęty do Wszechzwiązkowej Partii Komunistycznej i trafił do Armii Czerwonej. Udział w Bitwie pod Stalingradem dał mu awans na majora. Następnie odkomenderowany do I Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki służył w kwatermistrzostwie, w Wydziale Oświatowym, jako zastępca dowódcy dywizji ds. polityczno-wychowawczych. Został ranny w bitwie pod Lenino.  
  
−
Po powrocie do Polski w roku 1928 pracował w firmach ubezpieczeniowych i od początku dał się poznać jako obrońca praw związkowych. W 1931 r. wstąpił do Komunistycznej Partii Polski, gdzie był m.in. sekretarzem Komitetu Dzielnicowego (KD) Śródmieście i Wola oraz sekretarzem Wydziału Propagandy Komitetu Warszawskiego (KW) i członkiem KW KPP. Od maja 1935 r. do stycznia 1936 r. i od stycznia do maja 1937 był więziony w Berezie Kartuskiej za działalność wywrotową.  We wrześniu 1939 roku, uciekając przez Niemcami, dotarł do Lwowa. Został przyjęty do Wszechzwiązkowej Partii Komunistycznej trafił do Armii Czerwonej. Udział w Bitwie pod Stalingradem dał mu awans na majora. Następnie odkomenderowany do I Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki - służył w kwatermistrzostwie, w Wydziale Oświatowym, jako z-ca dowódcy dywizji ds. polityczno-wychowawczych. Ranny w bitwie pod Lenino. Po wypadku samochodowym w 1944 roku oddelegowano go do służby państwowej. Zanim dotarł do Olsztyna był dyrektorem departamentu w Ministerstwie Skarbu, a następnie w resorcie komunikacji, gdzie zajmował się kolejnictwem.
+
Po wypadku samochodowym, w którym został kontuzjowany we wrześniu 1944 roku, odkomenderowano go do służby państwowej. W latach 1944–1945 był dyrektorem departamentu w Ministerstwie Skarbu i dyrektorem departamentu ds. kolejnictwa w Ministerstwie Komunikacji. Jako Pełnomocnik Rządu Polskiego (mianowany 26 lutego 1945) przy 3 Froncie Białoruskim, a następnie Pełnomocnik Rządu na Okręg Warmińsko-Mazurski w dniu 23 marca 1945 o godz. 12.00 przejął administrację [[Warmia|Warmii]] i [[Mazury|Mazur]]. Od 23 maja 1945 r. do listopada 1945 r. był pierwszym wojewodą olsztyńskim. Jako wojewoda ukrócił krzywdzenie autochtonów. Rozumiał dramatyzm położenia [[Warmiacy|Warmiaków]] i [[Mazurzy|Mazurów]] w tym okresie.  
  
−
Po wypadku samochodowym, w którym został kontuzjowany we wrześniu 1944 odkomenderowany do służby państwowej. W latach 1944-1945 był dyrektorem departamentu w Ministerstwie Skarbu i dyrektorem departamentu ds. kolejnictwa w Ministerstwie Komunikacji. Jako Pełnomocnik Rządu Polskiego (mianowany 26 lutego 1945) przy 3 Froncie Białoruskim, a następnie Pełnomocnik Rządu na Okręg Warmińsko-Mazurski w dniu 23 marca 1945 o godz. 12.00 przejął administrację Warmii i Mazur. Od 23 maja 1945 do listopada 1945 był pierwszym wojewodą olsztyńskim. Jako wojewoda ukrócił krzywdzenie autochtonów. Rozumiał problemy Warmii i Mazur tego okresu. W listopadzie 1945 skierowany do Berlina na stanowisko szefa Polskiej Misji Wojskowej w Niemczech. Na tym stanowisku w 1946 mianowany generałem brygady. W Berlinie inicjował działania rewindykacji zrabowanych Polsce dóbr materialnych i kulturalnych, polskich archiwów wywiezionych do Niemiec i niemieckich Archiwów Ziem Odzyskanych. W tym celu ściągnął do Berlina dyrektora Archiwów Akt Dawnych. Sprowadził do Polski 19 wagonów akt z Warszawy, Gdańska, Torunia, Szczecina, Bydgoszczy, Elbląga, Pelplina oraz Malborka.
+
W monografii ''Olsztyn 1353-2003'' o Jakubie Prawinie tak pisze [[lkwim:Bohdan Łukaszewicz|Bohdan Łukaszewicz]]: "Wielu Olsztynian żałowało odejścia Prawina, człowieka wykształconego, o dużej kulturze osobistej, ceniącego ludzi niezależnie od ich wyznania czy orientacji politycznej, co też nie pozostawało bez znaczenia — mitygującego nazbyt skrajnych, dogmatycznych pepeerowców. Był rzeczywistym włodarzem swego terenu. Jego następcy nie mieli już takiego autorytetu i pozycji".
  
−
Po powrocie do Polski, od lipca 1950 aż do śmierci był Jakub Prawin wiceprezesem Narodowego Banku Polskiego, zgodnie ze swym ekonomicznym wykształceniem. Zmarł tragicznie, na oczach swych bliskich utonął kąpiąc się w Wiśle, 7 lipca 1957 roku.
+
Jego następcą został [[Zygmunt Robel]], kiedy w listopadzie 1945 r. został skierowany do Berlina na stanowisko szefa Polskiej Misji Wojskowej w Niemczech. Na tym stanowisku w roku 1946 został mianowany generałem brygady. W Berlinie inicjował działania rewindykacji zrabowanych Polsce dóbr materialnych i kulturalnych, polskich archiwów wywiezionych do Niemiec i niemieckich Archiwów Ziem Odzyskanych. W tym celu ściągnął do Berlina dyrektora Archiwów Akt Dawnych. Sprowadził do Polski dziewiętnaście wagonów akt z Warszawy, Gdańska, Torunia, Szczecina, Bydgoszczy, Elbląga, Pelplina oraz Malborka.
  
 +
Po powrocie do Polski, od lipca 1950 r. aż do śmierci był wiceprezesem Narodowego Banku Polskiego, zgodnie ze swym ekonomicznym wykształceniem. Zmarł tragicznie; na oczach swych bliskich utonął, kąpiąc się w Wiśle, 7 lipca 1957 roku.
  
−
We wszystkich wspomnieniach, zaczynając już od najwcześniejszych lat, Jakub Prawin właśnie tak był postrzegany - jako humanista, człowiek życzliwy i uczynny. Pieniężna przytacza również przykład, jak to z okazji uroczystości grunwaldzkich wojsko ustawiło rusztowanie z drzewa brzozowego pod ołtarz do mszy polowej, ale jakiś "gorliwiec" kazał go rozebrać. Na wieść o tym pierwszy powojenny wojewoda olsztyński nakazał powtórne ustawienie rusztowania przez tych samych, którzy je zburzyli. Wyjeżdżającego z Olsztyna na placówkę w Berlinie Prawina uroczyście pożegnano na zamku, w sali kopernikowskiej, gdzie zarząd miasta wręczył mu dyplom honorowego obywatela miasta Olsztyna. Pieniężna wspomina również, że "społeczeństwo, w uznaniu dobrze spełnionego obowiązku, stworzyło fundusz stypendialny im płk. Prawina". Co dalej stało się z tym funduszem, bliżej nie wiadomo. Przez jakiś czas jego imię nosił jeszcze park koło olsztyńskiego zamku. Teraz jest to już Park Zamkowy. Z pewnością jest to lepsza nazwa, co nie znaczy, że nazwisko Prawina powinno zniknąć z historii miasta i regionu, dlatego pewnym zaskoczeniem może być brak jego biogramu w najnowszej książce znanego historyka dr Jana Chłosty - "Słowniku Warmii".
+
We wszystkich wspomnieniach, zaczynając już od najwcześniejszych lat, Jakub Prawin był postrzegany jako humanista, człowiek życzliwy i uczynny. [[lkwim:Wanda Pieniężna|Wanda Pieniężna]] w swoich wspomnieniach przytacza przykład, jak to z okazji uroczystości grunwaldzkich wojsko ustawiło rusztowanie z drzewa brzozowego pod ołtarz do mszy polowej, ale jakiś "gorliwiec" kazał go rozebrać. Na wieść o tym pierwszy powojenny wojewoda olsztyński nakazał powtórne ustawienie rusztowania przez tych samych, którzy je zburzyli. Wyjeżdżającego z Olsztyna na placówkę w Berlinie Prawina uroczyście pożegnano na [[lkwim:Zamek w Olsztynie|zamku]], w sali kopernikowskiej, gdzie zarząd miasta wręczył mu dyplom honorowego obywatela miasta Olsztyna. Pieniężna wspomina również, że "społeczeństwo, w uznaniu dobrze spełnionego obowiązku, stworzyło fundusz stypendialny im płk. Prawina". Co dalej stało się z tym funduszem, bliżej nie wiadomo. Przez jakiś czas imię Prawina nosił jeszcze park koło olsztyńskiego zamku<ref>[http://www.uw.olsztyn.pl/biul/archiw/poczet1.htm Poczet wojewodów ] [10.08.2014]</ref>
 
<br/>
 
<br/>
  
 
=== Odznaczenia i wyróżnienia ===
 
=== Odznaczenia i wyróżnienia ===
 +
*Honorowy Obywatel Olsztyna
 
*Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
 
*Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
 
*Order Czerwonej Gwiazdy
 
*Order Czerwonej Gwiazdy
Linia 83: Linia 90:
 
*Medal 10-lecia Polski Ludowej
 
*Medal 10-lecia Polski Ludowej
 
*pośmiertnie Order Sztandaru Pracy I klasy
 
*pośmiertnie Order Sztandaru Pracy I klasy
−
<br/>
+
== Ciekawostki ==
−
 
+
Interesował się muzyką. Marzył, żeby być dyrygentem. Swobodnie czytał najtrudniejsze partytury, choćby Beethovena. Grał na skrzypcach i fortepianie. Biografowie podkreślają również jego pasje sportowe.  
−
== Zainteresowania i ciekawostki ==
 
−
Interesował się muzyką. Marzył, żeby być dyrygentem. Swobodnie czytał najtrudniejsze partytury, choćby Beethovena. Grał na skrzypcach i fortepianie. Biografowie podkreślają również jego pasje sportowe. Był wujem i wychowawcą Daniela Passenta, dziennikarza tygodnika "Polityka", dyplomaty.
 
−
<br/>
 
  
 +
Był wujem i wychowawcą Daniela Passenta, dziennikarza tygodnika "Polityka", dyplomaty.
 
{{Przypisy}}
 
{{Przypisy}}
 
<references/>
 
<references/>
−
<br/>
 
−
 
 
== Zobacz też ==
 
== Zobacz też ==
−
[http://gazetaolsztynska.pl/195184,Jedna-z-ciekawszych-postaci-pierwszych-lat-PRL-u-w-Olsztynie.html#axzz39zCHQ6Zb Jedna z ciekawszych postaci pierwszych lat PRL-u w Olsztynie] [10.08.2014]<br/>
+
[http://gazetaolsztynska.pl/195184,Jedna-z-ciekawszych-postaci-pierwszych-lat-PRL-u-w-Olsztynie.html#axzz39zCHQ6Zb "Gazeta Olsztyńska", ''Jedna z ciekawszych postaci pierwszych lat PRL-u w Olsztynie''] [10.08.2014]<br/>
−
<br/>
 
−
 
 
 
== Bibliografia ==
 
== Bibliografia ==
−
Fragmenty życiorysu na podstawie biogramu z Polskiego Słownika Biograficznego<br/>
+
Achremczyk Stanisław, ''Olsztyn 1353-2003'', red. S. Achremczyk, W. Ogrodziński<br/>
−
[http://pl.wikipedia.org/wiki/Jakub_Prawin Wikipedia, Jakub Prawin] [10.08.2014]<br/>
+
Polski Słownik Biograficzny, t. XXVIII, Wrocław-Warszawa-Kraków 1984-1985<br/>
 +
[http://pl.wikipedia.org/wiki/Jakub_Prawin pl.wikipedia.org, Jakub Prawin] [10.08.2014]<br/>
 
[http://www.uw.olsztyn.pl/biul/archiw/poczet1.htm Archiwum Warmińsko-Mazurskiego Urzędu Wojewódzkiego w Olsztynie] [10.08.2014]<br/>
 
[http://www.uw.olsztyn.pl/biul/archiw/poczet1.htm Archiwum Warmińsko-Mazurskiego Urzędu Wojewódzkiego w Olsztynie] [10.08.2014]<br/>
 
<br/>
 
<br/>
  
−
[[Kategoria: Administracja i polityka|Prawin, Jakub]][[Kategoria: Administracja wojewódzka|Prawin, Jakub]][[Kategoria: Wojewodowie|Prawin, Jakub]][[Kategoria: 1945–1989|Prawin, Jakub]]<br />
+
[[Kategoria: Administracja i polityka|Prawin, Jakub]][[Kategoria: Administracja państwowa|Prawin, Jakub]][[Kategoria:Urzędnicy i funkcjonariusze państwowi]][[Kategoria:Wojewodowie|Prawin, Jakub]][[Kategoria: 1945-1989|Prawin, Jakub]]<br />

Aktualna wersja na dzień 11:31, 22 mar 2015

Jakub Prawin
Jakub Prawin, źródło: www.uw.olsztyn.pl [10.08.2014]Jakub Prawin, źródło: www.uw.olsztyn.pl [10.08.2014]
Data i miejsce urodzenia 18 kwietnia 1901 r., Tarnów
Wojewoda Olsztyński
Okres urzędowania od maja do listopada 1945 r.
Szef Polskiej Misji Wojskowej w Niemczech
Okres urzędowania 1945–1950
Wiceprezes Narodowego Banku Polskiego
Okres urzędowania 1950–1957
Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Order Czerwonej Gwiazdy
Złoty Krzyż Zasługi
Order Wojny Ojczyźnianej II stopnia
Medal za Obronę Stalingradu
Krzyż Walecznych
Medal za Warszawę 1939-1945
Medal 10-lecia Polski Ludowej
pośmiertnie Order Sztandaru Pracy I klasy


Jakub Prawin (ur. 18 kwietnia 1901 r. w Tarnowie, zm. 7 lipca 1957 r. w Świdrach Małych k/Warszawy) – doktor praw, generał brygady Wojska Polskiego, Wojewoda Olsztyński, Szef Polskiej Misji Wojskowej w Niemczech, Wiceprezes Narodowego Banku Polskiego.

Reprodukcja z książki S. Achremczyka Historia Warmii i Mazur. Autor: Grzegorz Czykwin. Źródło: www.gazetaolsztynska.pl [10.08.2014]

Życiorys

Urodzony w Tarnowie w roku 1901, syn Adolfa, zawiadowcy stacji kolejowej, i Bronisławy z Erlichów. Uczeń tarnowskiego gimnazjum, gdzie pod wpływem nauczyciela historii Włodzimierza Jarosza stał się socjalistą.

Studiował w Wiedniu. Studia ukończył z tytułem doktora ekonomii, ale nie poprzestał na tym. Był również absolwentem tamtejszej Wyższej Szkoły Handlu Zagranicznego. Równolegle studiował biologię i antropologię. W Wiedniu związał się z ruchem komunistycznym, a w 1920 r. wstąpił do Związku Młodzieży Komunistycznej (Kommunistischer Jugend-Verband).

Po powrocie do Polski w roku 1928 pracował w firmach ubezpieczeniowych i od początku dał się poznać jako obrońca praw związkowych. W 1931 r. wstąpił do Komunistycznej Partii Polski, gdzie był m.in. sekretarzem Komitetu Dzielnicowego (KD) Śródmieście i Wola oraz sekretarzem Wydziału Propagandy Komitetu Warszawskiego (KW) i członkiem KW KPP. Od maja 1935 do stycznia 1936 r. i od stycznia do maja 1937 r. był więziony w Berezie Kartuskiej za działalność wywrotową. We wrześniu 1939 roku, uciekając przez Niemcami, dotarł do Lwowa. Został przyjęty do Wszechzwiązkowej Partii Komunistycznej i trafił do Armii Czerwonej. Udział w Bitwie pod Stalingradem dał mu awans na majora. Następnie odkomenderowany do I Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki służył w kwatermistrzostwie, w Wydziale Oświatowym, jako zastępca dowódcy dywizji ds. polityczno-wychowawczych. Został ranny w bitwie pod Lenino.

Po wypadku samochodowym, w którym został kontuzjowany we wrześniu 1944 roku, odkomenderowano go do służby państwowej. W latach 1944–1945 był dyrektorem departamentu w Ministerstwie Skarbu i dyrektorem departamentu ds. kolejnictwa w Ministerstwie Komunikacji. Jako Pełnomocnik Rządu Polskiego (mianowany 26 lutego 1945) przy 3 Froncie Białoruskim, a następnie Pełnomocnik Rządu na Okręg Warmińsko-Mazurski w dniu 23 marca 1945 o godz. 12.00 przejął administrację Warmii i Mazur. Od 23 maja 1945 r. do listopada 1945 r. był pierwszym wojewodą olsztyńskim. Jako wojewoda ukrócił krzywdzenie autochtonów. Rozumiał dramatyzm położenia Warmiaków i Mazurów w tym okresie.

W monografii Olsztyn 1353-2003 o Jakubie Prawinie tak pisze Bohdan Łukaszewicz: "Wielu Olsztynian żałowało odejścia Prawina, człowieka wykształconego, o dużej kulturze osobistej, ceniącego ludzi niezależnie od ich wyznania czy orientacji politycznej, co też nie pozostawało bez znaczenia — mitygującego nazbyt skrajnych, dogmatycznych pepeerowców. Był rzeczywistym włodarzem swego terenu. Jego następcy nie mieli już takiego autorytetu i pozycji".

Jego następcą został Zygmunt Robel, kiedy w listopadzie 1945 r. został skierowany do Berlina na stanowisko szefa Polskiej Misji Wojskowej w Niemczech. Na tym stanowisku w roku 1946 został mianowany generałem brygady. W Berlinie inicjował działania rewindykacji zrabowanych Polsce dóbr materialnych i kulturalnych, polskich archiwów wywiezionych do Niemiec i niemieckich Archiwów Ziem Odzyskanych. W tym celu ściągnął do Berlina dyrektora Archiwów Akt Dawnych. Sprowadził do Polski dziewiętnaście wagonów akt z Warszawy, Gdańska, Torunia, Szczecina, Bydgoszczy, Elbląga, Pelplina oraz Malborka.

Po powrocie do Polski, od lipca 1950 r. aż do śmierci był wiceprezesem Narodowego Banku Polskiego, zgodnie ze swym ekonomicznym wykształceniem. Zmarł tragicznie; na oczach swych bliskich utonął, kąpiąc się w Wiśle, 7 lipca 1957 roku.

We wszystkich wspomnieniach, zaczynając już od najwcześniejszych lat, Jakub Prawin był postrzegany jako humanista, człowiek życzliwy i uczynny. Wanda Pieniężna w swoich wspomnieniach przytacza przykład, jak to z okazji uroczystości grunwaldzkich wojsko ustawiło rusztowanie z drzewa brzozowego pod ołtarz do mszy polowej, ale jakiś "gorliwiec" kazał go rozebrać. Na wieść o tym pierwszy powojenny wojewoda olsztyński nakazał powtórne ustawienie rusztowania przez tych samych, którzy je zburzyli. Wyjeżdżającego z Olsztyna na placówkę w Berlinie Prawina uroczyście pożegnano na zamku, w sali kopernikowskiej, gdzie zarząd miasta wręczył mu dyplom honorowego obywatela miasta Olsztyna. Pieniężna wspomina również, że "społeczeństwo, w uznaniu dobrze spełnionego obowiązku, stworzyło fundusz stypendialny im płk. Prawina". Co dalej stało się z tym funduszem, bliżej nie wiadomo. Przez jakiś czas imię Prawina nosił jeszcze park koło olsztyńskiego zamku[1]

Odznaczenia i wyróżnienia

  • Honorowy Obywatel Olsztyna
  • Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
  • Order Czerwonej Gwiazdy
  • Złoty Krzyż Zasługi
  • Order Wojny Ojczyźnianej II stopnia
  • Medal za Obronę Stalingradu
  • Krzyżem Walecznych
  • Medal za Warszawę 1939-1945
  • Medal 10-lecia Polski Ludowej
  • pośmiertnie Order Sztandaru Pracy I klasy

Ciekawostki

Interesował się muzyką. Marzył, żeby być dyrygentem. Swobodnie czytał najtrudniejsze partytury, choćby Beethovena. Grał na skrzypcach i fortepianie. Biografowie podkreślają również jego pasje sportowe.

Był wujem i wychowawcą Daniela Passenta, dziennikarza tygodnika "Polityka", dyplomaty.

Przypisy

  1. ↑ Poczet wojewodów [10.08.2014]

Zobacz też

"Gazeta Olsztyńska", Jedna z ciekawszych postaci pierwszych lat PRL-u w Olsztynie [10.08.2014]

Bibliografia

Achremczyk Stanisław, Olsztyn 1353-2003, red. S. Achremczyk, W. Ogrodziński
Polski Słownik Biograficzny, t. XXVIII, Wrocław-Warszawa-Kraków 1984-1985
pl.wikipedia.org, Jakub Prawin [10.08.2014]
Archiwum Warmińsko-Mazurskiego Urzędu Wojewódzkiego w Olsztynie [10.08.2014]


Źródło: „http://encyklopedia.warmia.mazury.pl/index.php?title=Jakub_Prawin&oldid=145760”