Pruska strategia obrony ziem: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja zweryfikowana] | [wersja zweryfikowana] |
m (Zastępowanie tekstu - "Kategoria:Dzieje" na "Kategoria:Dzieje Warmii i Mazur") |
|||
| (Nie pokazano 3 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
| Linia 8: | Linia 8: | ||
Znając potencjalne miejsce ataku wroga i szlak przemarszu jego armii, zabezpieczano również drogi wałami podłużnymi, przygotowywano zasadzki. Wszystko to dezorganizowało wrogą armię jeszcze przed głównym starciem, podczas marszu, i obniżało morale jego wojska. Pozwalało też obniżyć potencjał bojowy najeźdźców bez toczenia decydujących bitew. | Znając potencjalne miejsce ataku wroga i szlak przemarszu jego armii, zabezpieczano również drogi wałami podłużnymi, przygotowywano zasadzki. Wszystko to dezorganizowało wrogą armię jeszcze przed głównym starciem, podczas marszu, i obniżało morale jego wojska. Pozwalało też obniżyć potencjał bojowy najeźdźców bez toczenia decydujących bitew. | ||
| − | [[Kategoria:Dzieje]] [[Kategoria: Sztuka wojenna Prusów]] | + | [[Kategoria:Dzieje Warmii i Mazur]] [[Kategoria:Prusowie]] [[Kategoria:Sztuka wojenna Prusów]][[Kategoria:Prusowie]][[Kategoria:Prusowie]] |
Aktualna wersja na dzień 12:47, 16 wrz 2015
Pruska strategia obrony ziem – rozwinięta strategia działań mających na celu obronę terytoriów pruskich.
Charakterystyka
Plemiona pruskie nie tworzyły jednolitego organizmu państwowego; każde z plemion broniło się samo. Zawierano wprawdzie doraźne sojusze i porozumienia, lecz nie trwały one długo. Niezależnie od tych czynników pruska strategia obrony przejawiała się w następujących działaniach: należało ograniczyć wrogowi możliwość niespodziewanego wdarcia się w głąb terytorium, otaczając zamieszkałe tereny pustkami osadniczymi, zasiekami i wałami podłużnymi stanowiącymi wraz z naturalnymi przeszkodami jednolitą linię obrony. Zmuszało to wroga do poruszania się przetartymi szlakami i ataku na poszczególne ziemie przez tak zwane bramy ziemskie, które były z reguły solidnie umocnione.
Nie tylko ziemie plemienne podlegały tym założeniom obronnym. Również niższe jednostki terytorialne – małe ziemie (okręgi) – były w ten sposób zabezpieczane. Można w dużym uproszczeniu opisać poszczególne ziemie jako "wyspy cywilizacji w oceanie puszczy".
Znając potencjalne miejsce ataku wroga i szlak przemarszu jego armii, zabezpieczano również drogi wałami podłużnymi, przygotowywano zasadzki. Wszystko to dezorganizowało wrogą armię jeszcze przed głównym starciem, podczas marszu, i obniżało morale jego wojska. Pozwalało też obniżyć potencjał bojowy najeźdźców bez toczenia decydujących bitew.
