Zaborowo: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
(→Charakterystyka fizjograficzna) |
(→Dzieje miejscowości) |
||
Linia 41: | Linia 41: | ||
=== Dzieje miejscowości === | === Dzieje miejscowości === | ||
− | Pierwsze informacje o wsi pochodzą z 1313 r. W XIV w. erygowano tu parafię katolicką. 14 grudnia 1423 r. komtur ostródzki Wolf von Saunsheim zapisał sołtysowi 44 [[łan| łany]], w tym 4 łany sołeckie. Sołtys zobowiązany był do służby wojskowej, płacenia [[płużne| płużnego]] i [[podatek rekognicyjny |podatku rekognicyjnego]]. W 1437 r. gospodarowano jedynie na 11 [[łan| łanach]], 4 łany należały do proboszcza, a 15 było pustych. W 1527 r. kościół w Zaborowie należał do protestantów. W 1680 r. wieś ucierpiała z powodu najazdu polsko–tatarskiego. Wówczas 36 [[łan |łanów]] pozostało pustych. Za czasów Fryderyka II pustki oddano następującym osobom: Nikolausowi Zerkel, Barthelowi Woyno, Johannowi Daubert, Martinowi Guttkowskiemu, Josephowi Schiemanskiemu, Sołtysowi Christophowi Otto, Mathesowi Pieszeckiemu, Martinowi Radzik, Adamowi Kutsche, Johannowi Jablonowskiemu, Michaelowi Iwanek. W 1696 r. sołtysem był [[Andres Otto]]. | + | Pierwsze informacje o wsi pochodzą z 1313 r. W XIV w. erygowano tu parafię katolicką. 14 grudnia 1423 r. komtur ostródzki Wolf von Saunsheim zapisał sołtysowi 44 [[łan| łany]], w tym 4 łany sołeckie. Sołtys zobowiązany był do służby wojskowej, płacenia [[płużne| płużnego]] i [[podatek rekognicyjny |podatku rekognicyjnego]]. W 1437 r. gospodarowano jedynie na 11 [[łan| łanach]], 4 łany należały do proboszcza, a 15 było pustych. W 1527 r. kościół w Zaborowie należał do protestantów. |
+ | |||
+ | <br/> | ||
+ | |||
+ | W 1680 r. wieś ucierpiała z powodu najazdu polsko–tatarskiego. Wówczas 36 [[łan |łanów]] pozostało pustych. Za czasów Fryderyka II pustki oddano następującym osobom: Nikolausowi Zerkel, Barthelowi Woyno, Johannowi Daubert, Martinowi Guttkowskiemu, Josephowi Schiemanskiemu, Sołtysowi Christophowi Otto, Mathesowi Pieszeckiemu, Martinowi Radzik, Adamowi Kutsche, Johannowi Jablonowskiemu, Michaelowi Iwanek. W 1696 r. sołtysem był [[Andres Otto]]. | ||
<br/> | <br/> |
Wersja z 19:29, 10 lis 2013
Zaborowo | |
| |
Zaborowo, źródło: http://www.kozlowo.pl, 12.09.2013.
| |
Rodzaj miejscowości | wieś sołecka |
Państwo | Polska |
Województwo | warmińsko-mazurskie |
Powiat | nidzicki |
Gmina | Kozłowo |
Sołectwo | Zaborowo |
Liczba ludności (Pole-obowiązkowe) | Pole-obowiązkowe |
Strefa numeracyjna | (+48) 89 |
Tablice rejestracyjne | NNI |
{{#invoke:Koordynaty|szablon}} |
Zaborowo (niem. Saberau) – wieś sołecka w Polsce w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie nidzickim, w gminie Kozłowo. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa olsztyńskiego.
Spis treści
Charakterystyka fizjograficzna
Miejscowość położona jest na terenie gminy Kozłowo, przez którą przepływają dwie rzeki – Nida i Szkotówka, łącząc się i tworzą rzekę Wkrę – dopływ Narwi. Ponadto znajduje się tu 9 jezior o pow. 347 ha. Większe z nich to: Kownatki, Kąty oraz Szkotowskie.
Dzieje miejscowości
Pierwsze informacje o wsi pochodzą z 1313 r. W XIV w. erygowano tu parafię katolicką. 14 grudnia 1423 r. komtur ostródzki Wolf von Saunsheim zapisał sołtysowi 44 łany, w tym 4 łany sołeckie. Sołtys zobowiązany był do służby wojskowej, płacenia płużnego i podatku rekognicyjnego. W 1437 r. gospodarowano jedynie na 11 łanach, 4 łany należały do proboszcza, a 15 było pustych. W 1527 r. kościół w Zaborowie należał do protestantów.
W 1680 r. wieś ucierpiała z powodu najazdu polsko–tatarskiego. Wówczas 36 łanów pozostało pustych. Za czasów Fryderyka II pustki oddano następującym osobom: Nikolausowi Zerkel, Barthelowi Woyno, Johannowi Daubert, Martinowi Guttkowskiemu, Josephowi Schiemanskiemu, Sołtysowi Christophowi Otto, Mathesowi Pieszeckiemu, Martinowi Radzik, Adamowi Kutsche, Johannowi Jablonowskiemu, Michaelowi Iwanek. W 1696 r. sołtysem był Andres Otto.
Ludzie związani z miejscowością
W kadencji 2011-2015 sołtysem wsi jest Ryszard Nowak.
Bibliografia
Wijaczka Jacek, Dzieje wsi do końca XVIII wieku, [w:] Historia Nidzicy i okolic, pod red. Waldemara Reznera, Nidzica 2012, s. 165 - 202.