Hejdyk

Hejdyk
Rodzaj miejscowości	wieś sołecka
Państwo	Polska
Województwo	warmińsko-mazurskie
Powiat	piski
Gmina	Pisz
Liczba ludności (2010)	281
Strefa numeracyjna	(+48) 87
Kod pocztowy	12-200
Tablice rejestracyjne	NPI
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego Hejdyk
Położenie na mapie Polski Hejdyk
{{#invoke:Koordynaty|szablon}}

Hejdyk (niem. Heidik, od 1938 r. Heidig) – wieś sołecka w Polsce położona w województwie warmińsko–mazurskim, w powiecie piskim, gminie Pisz. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa suwalskiego. w 2010 roku wieś liczyła 281 mieszkańców. Obecnie funkcję sołtysa pełni Waldemar Sadłowski.

Położenie

Wieś położona jest w południowo–wschodniej części województwa warmińsko–mazurskiego, na Równinie Mazurskiej, na południowym skraju Puszczy Piskiej, w pobliżu wsi Ciesina, około 7 km na południowy wschód od Karwicy i Jeziora Nidzkiego, na pograniczu mazursko–kurpiowskim.

Dzieje miejscowości

Wieś została założona w 1758 roku w ramach osadnictwa szkatułowego. Rozwinęła się w pierwszej połowie XIX wieku, gdy w tej okolicy zaczęto eksploatować bogate zasoby rudy żelaza (1833 r.). W 1857 roku wieś liczyła 285 mieszkańców. Przed wybuchem II wojny światowej była to dość duża i ludna wieś. W 1933 roku Hejdyk był zamieszkany przez 348 osób, zaś w 1939 przez 351. W 1946 roku pięciu osadników z Hejdyka i pobliskiej Ciesiny złupiło wieś Krzyże. W trakcie powrotu starał się ich zatrzymać komendant posterunku Milicji Obywatelskiej w Wiartlu kpr. Marian Czuprynowski. Wywiązała się strzelanina, w wyniku której zginął jeden z szabrowników, a pozostałych udało się wyłapać w ciągu kilku dni. W 1953 roku powstała w Hejdyku Ochotnicza Straż Pożarna. W 1988 roku wieś była zamieszkana przez 213 osób.

Ludzie związani z miejscowością

W Hejdyku urodził się Gustaw Optacy (1892–1979) – społecznik, leśnik, jeden z najwybitniejszych działaczy mazurskich.

Szkolnictwo

We wsi znajduje się szkoła podstawowa.

Kultura

Działają tutaj zespoły ludowe: Hejdyczanki i Kurpionecka.

Zabytki

Wieś zachowała pierwotny układ przestrzenny ulicówki, dobrze zachował się dawny XVIII–wieczny układ działek i wiele zabudowań drewnianych z charakterystycznymi gankami. Krzysztof Worobiec w „Mazurach. Słowniku stronniczym, ilustrowanym” (2008) opisywał owo budownictwo następująco: „Kolorowe, ozdobione misternie wycinanymi listwami (wpływy zdobnictwa kurpiowskiego), z daszkami wspartymi na ozdobnych kolumnach są cennym przykładem znikającego budownictwa ludowego. Ze względu na wyjątkowy koloryt oraz w związku z gwałtownie postępującą przebudową domów, wieś powinna zostać objęta ochroną konserwatorską” .

W gminnym wykazie zabytków widnieje ogółem trzynaście drewnianych domów z okresu międzywojennego. Ponadto znajduje się tu cmentarz ewangelicki z początku XX wieku (spoczywa na nim m.in. dwóch żołnierzy armii rosyjskiej poległych w latach 1914–1915) oraz murowana szkoła z tego okresu (obecnie własność prywatna).

Bibliografia

1. Kossert Andreas, Mazury. Zapomniane Południe dawnych Prus Wschodnich, przeł. Barbara Ostrowska, Warszawa 2004.
2. Mazury. Słownik stronniczy, ilustrowany, red. Waldemar Mierzwa, Dąbrówno 2008.
3. Olszak Piotr, Przegląd budownictwa drewnianego na Ziemi Piskiej, Znad Pisy, nr 10, 2001, ss. 106-121.
4. Pawlicki Ryszard Wojciech, Cmentarze i mogiły wojenne z okresu pierwszej wojny światowej na obszarze byłego powiatu piskiego, Znad Pisy, nr 4, 1996, ss. 49-69.
5. Pisz. Z dziejów miasta i powiatu, red. Wanda Korycka, Olsztyn 1970.
6. Statistisch-Topographisches Adreß-Handbuch von Ostpreussen, Commission bei Wilhelm Koch, Königsberg 1857.
7. Szelichowski Stanisław, Uroki mazurskiej krainy. Krzyże 300 lat, Karwica i okolice, Warszawa 2006.
8. Śliwiński Józef, Z dziejów Rucianego-Nidy i okolic, Olsztyn 1993.
9. Deutsche Verwaltungsgeschichte [22.08.2013]
10. Bank Danych Lokalnych GUS [22.08.2013]
11. Gminna Ewidencja Zabytków [22.08.2013]
12. Olsztyńska Strona Rowerowa [22.08.2013]
13. Bip W Piszu [01.07.2014]