Jan Hoffmann: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
| Linia 6: | Linia 6: | ||
|opis grafiki = Pole-obowiązkowe | |opis grafiki = Pole-obowiązkowe | ||
|podpis = | |podpis = | ||
| − | |data urodzenia = | + | |data urodzenia = 10 grudnia 1701 r. |
| − | |miejsce urodzenia = | + | |miejsce urodzenia = Toruń |
|imię przy narodzeniu = | |imię przy narodzeniu = | ||
| − | |data śmierci = | + | |data śmierci = 18 lipca 1766 r. |
| − | |miejsce śmierci = | + | |miejsce śmierci = Elbląg |
|przyczyna śmierci = | |przyczyna śmierci = | ||
|miejsce spoczynku = | |miejsce spoczynku = | ||
| − | |opis_zawód = | + | |opis_zawód = |
|zawód = | |zawód = | ||
|odznaczenia = | |odznaczenia = | ||
| Linia 22: | Linia 22: | ||
}}<br/> | }}<br/> | ||
| − | ''' Jan Daniel Hoffmann ''' (ur. | + | ''' Jan Daniel Hoffmann ''' (ur. 10 grudnia 1701 r. w Toruniu, zm. 18 lipca 1766 r. w Elblągu) – <br/> |
== Życiorys == | == Życiorys == | ||
| − | Hoffmann Jan Daniel – urodził się 10 grudnia 1701 r. w Toruniu w rodzinie Samuela Hoffmanna i Anny Freyberg. Ojciec był tkaczem i kościelnym przy kościele Św. Jerzego, przeznaczonym dla Polaków ewangelików. Była to rodzina biedna, która z trudem wspierała Jana w jego studiach. Początkowo nauki pobierał przy kościele parafialnym, potem kontynuował ją w gimnazjum w Elblągu i Toruniu. W 1722 r. odbył podróż naukową do Gdańska i Królewca. Po powrocie bronił w publicznej dyspucie rozprawki napisanej jako końcowy egzamin w Gimnazjum. Przez kolejny rok czekał na stypendium, które zresztą otrzymał dzięki poparciu Rady Miejskiej od bractwa Dworu Artusa. Studiował w Wittenbergi, Lipsku i Jenie. Po powrocie do Lipska jeszcze rok sam kształcił się, wiele czasu poświęcając na studiowanie w bibliotekach. Studiował filozofię, teologię i język hebrajski. W 1727 r. powrócił do rodzinnego Torunia. Około pięciu lat poszukiwał pracy, prawdopodobnie utrzymywał się z udzielania prywatnych lekcji języka polskiego. W czasach kiedy Hoffmann uczęszczał do Gimnazjum w Toruniu, nie było w nim lekcji języka polskiego opłacanych przez miasto. Zainteresowany tym przedmiotem uczęszczał na prywatne lekcje m.in. profesorów Efraima Oloffa, Michała B. Rutticha i Jana F. Bachstroma. W 1732 r. otrzymał posadę nauczyciela III i II klasy w Gimnazjum w Toruniu, a w 1745 r. awansował na lektora języka polskiego. Osiągnięcia jego w nauczaniu języka polskiego spowodowały, iż Rada Miejska Elbląga zaprosiła go do swego Gimnazjum na konrektora i lektora tegoż języka. Dla skromnego nauczyciela, który przekroczył czterdziesty rok życia i nie osiągnął wyższych stanowisk w szkolnej hierarchii, było to spore wyróżnienie. Propozycję przyjął 13.10.1746 r. Został konrektorem, a do jego obowiązków należały wykłady w najstarszej klasie (zwanej primą) : z filozofii, wykłady poezji łacińskiej oraz historii powszechnej. W II klasie : wykłady retoryki i geografii. Na każdy z tych przedmiotów program przeznaczał po dwie godziny lekcyjne. Prowadzone lekcje języka polskiego prowadzone również były po 2 godziny w tygodniu (we wtorki i piątki od 8-9). Kurs języka zaczynał się od podstaw, potem lektor przechodził do czytania i pisania, do gramatyki i umiejętności tłumaczenia tekstów łacińskich i niemieckich na język polski. Podręcznikiem z którego korzystali uczniowie na lekcjach języka polskiego był Enchirydion Polonicorum Jana Monety. W późniejszych latach (po roku 1759) zwiększono liczbę lekcji tego przedmiotu. Odbywały się we wtorki, środy, piątki i soboty – a wszystkie były w godzinach od 8-9. Zwiększono liczbę ćwiczeń pisemnych, czytanie literatury polskiej i przemawianie po polsku w czasie dysput. Opuszczający gimnazjalista musiał poprawnie mówić, pisać i przemawiać po polsku. Zachowane teksty dysput informują, iż dyskutowano nad : początkami państwa polskiego, zakresem władzy pierwszych Piastów, koronacją Bolesława Chrobrego oraz na tematy aktualne, związane z wojną siedmioletnią (1756-1763). Przedmiotem dysput była też historia regionalna : o początkach Elbląga, Malborka i Pasłęka, o roli Krzyżaków w dziejach Prus, a nawet rozmawiano o teorii astronomicznej Kopernika. Do obowiązków Hoffmanna jako konrektora należało też organizowanie uroczystości wewnątrzszkolnych (otwarcia i zakończenia roku szkolnego) i kierowanie udziałem Gimnazjum w uroczystościach ogólnomiejskich, takich jak 300-lecie inkorporacji Prus do Polski (10.04.1754 r.) i koronacja Stanisława Augusta Poniatowskiego (29.11.1764 r.) Tradycyjnie prawie każdą uroczystość uświetniał występ teatru szkolnego. Konrektor miał wówczas obowiązek napisać nową sztukę teatralną, złożoną z kilku aktów, podzielonych na chóry i dialogi, tak aby wszyscy starsi uczniowie mogli wystąpić w dialogach, a młodsi w chórach. Tematyka najczęściej zaczerpnięta była z Biblii lub literatury moralizatorskiej. Hoffmann odstąpił od tej tradycji i tematy wszystkich swych sztuk, a napisał ich 21 wziął z historii Elbląga, Prus Królewskich i Polski. Często nawiązywał do rocznic lub aktualnych wydarzeń, jak np. elekcja Stanisława Augusta w 1764 r. W niektórych sztukach po jednym akcie tekst był w języku polskim, reszta po łacinie i po niemiecku. Hoffmann łączył pracę pedagogiczną z działalnością popularyzatorską. Studia nad historią Polski i Prus, dziejami drukarń i bibliotek w Polsce, numizmatyką, językiem polskim wynikały zarówno z jego zainteresowań, jak i obowiązku przygotowania młodzieży do dysput. Wyniki swoich badań publikował na łamach toruńskich „Trornische Wöchentliche Nachrichten und Anzeigen” bądź w osobnych rozprawkach. W rozprawce De originibus lingua polonica (O początkach języka polskiego, Gdańsk 1730) wykazał błędy swoich poprzedników wywodzących język polski z greckiego lub perskiego na podstawie podobieństwa kilku wyrazów. Najwartościowszą pozycję w dorobku stanowiła De typographiis earumque initiis et incrementis in Regno Poloniae et MangoDucatu Lithuaniae (O początkach drukarń w Królestwie Polskim i Wielkim Księstwie Litewskim, Gdańsk 1740), opublikowana dla uczczenia 300-lecia wynalezienia sztuki drukarskiej przez Gutenberga. Zawarł w niej wiele wiadomości o 150 drukarniach w 37 miejscowościach Korony Polskiej i Litwy. Nie omówił w tej monografii drukarń Prus Królewskich. Prace swoje kontynuował do końca życia. Korespondował z wieloma bibliofilami i uczonymi (m.in. braćmi Załuskimi). Wydał również katechizm ariański – zwany Rakowskim i zbiór dokumentów powstałych w trakcie obrad toruńskiego „Colloquium Charitativum” w 1645 r. Położył duże zasługi w popularyzowaniu historii Polski wśród społeczeństwa elbląskiego, zapoznawał je z kulturą polską, informował o współcześnie zachodzących wypadkach politycznych w Rzeczypospolitej. Jan Daniel Hoffmann, historyk drukarstwa, bibliograf, nauczyciel – należał obok J. D. Seylera do najwybitniejszych uczonych pracujących w Gimnazjum Elbląskim. Zmarł rażony apopleksją | + | Hoffmann Jan Daniel – urodził się 10 grudnia 1701 r. w Toruniu w rodzinie Samuela Hoffmanna i Anny Freyberg. Ojciec był tkaczem i kościelnym przy kościele Św. Jerzego, przeznaczonym dla Polaków ewangelików. Była to rodzina biedna, która z trudem wspierała Jana w jego studiach. Początkowo nauki pobierał przy kościele parafialnym, potem kontynuował ją w gimnazjum w Elblągu i Toruniu. W 1722 r. odbył podróż naukową do Gdańska i Królewca. Po powrocie bronił w publicznej dyspucie rozprawki napisanej jako końcowy egzamin w Gimnazjum. Przez kolejny rok czekał na stypendium, które zresztą otrzymał dzięki poparciu Rady Miejskiej od bractwa Dworu Artusa. Studiował w Wittenbergi, Lipsku i Jenie. Po powrocie do Lipska jeszcze rok sam kształcił się, wiele czasu poświęcając na studiowanie w bibliotekach. Studiował filozofię, teologię i język hebrajski. W 1727 r. powrócił do rodzinnego Torunia. Około pięciu lat poszukiwał pracy, prawdopodobnie utrzymywał się z udzielania prywatnych lekcji języka polskiego. W czasach kiedy Hoffmann uczęszczał do Gimnazjum w Toruniu, nie było w nim lekcji języka polskiego opłacanych przez miasto. Zainteresowany tym przedmiotem uczęszczał na prywatne lekcje m.in. profesorów Efraima Oloffa, Michała B. Rutticha i Jana F. Bachstroma. W 1732 r. otrzymał posadę nauczyciela III i II klasy w Gimnazjum w Toruniu, a w 1745 r. awansował na lektora języka polskiego. Osiągnięcia jego w nauczaniu języka polskiego spowodowały, iż Rada Miejska Elbląga zaprosiła go do swego Gimnazjum na konrektora i lektora tegoż języka. Dla skromnego nauczyciela, który przekroczył czterdziesty rok życia i nie osiągnął wyższych stanowisk w szkolnej hierarchii, było to spore wyróżnienie. Propozycję przyjął 13.10.1746 r. Został konrektorem, a do jego obowiązków należały wykłady w najstarszej klasie (zwanej primą) : z filozofii, wykłady poezji łacińskiej oraz historii powszechnej. W II klasie : wykłady retoryki i geografii. Na każdy z tych przedmiotów program przeznaczał po dwie godziny lekcyjne. Prowadzone lekcje języka polskiego prowadzone również były po 2 godziny w tygodniu (we wtorki i piątki od 8-9). Kurs języka zaczynał się od podstaw, potem lektor przechodził do czytania i pisania, do gramatyki i umiejętności tłumaczenia tekstów łacińskich i niemieckich na język polski. Podręcznikiem z którego korzystali uczniowie na lekcjach języka polskiego był Enchirydion Polonicorum Jana Monety. W późniejszych latach (po roku 1759) zwiększono liczbę lekcji tego przedmiotu. Odbywały się we wtorki, środy, piątki i soboty – a wszystkie były w godzinach od 8-9. Zwiększono liczbę ćwiczeń pisemnych, czytanie literatury polskiej i przemawianie po polsku w czasie dysput. Opuszczający gimnazjalista musiał poprawnie mówić, pisać i przemawiać po polsku. Zachowane teksty dysput informują, iż dyskutowano nad : początkami państwa polskiego, zakresem władzy pierwszych Piastów, koronacją Bolesława Chrobrego oraz na tematy aktualne, związane z wojną siedmioletnią (1756-1763). Przedmiotem dysput była też historia regionalna : o początkach Elbląga, Malborka i Pasłęka, o roli Krzyżaków w dziejach Prus, a nawet rozmawiano o teorii astronomicznej Kopernika. Do obowiązków Hoffmanna jako konrektora należało też organizowanie uroczystości wewnątrzszkolnych (otwarcia i zakończenia roku szkolnego) i kierowanie udziałem Gimnazjum w uroczystościach ogólnomiejskich, takich jak 300-lecie inkorporacji Prus do Polski (10.04.1754 r.) i koronacja Stanisława Augusta Poniatowskiego (29.11.1764 r.) Tradycyjnie prawie każdą uroczystość uświetniał występ teatru szkolnego. Konrektor miał wówczas obowiązek napisać nową sztukę teatralną, złożoną z kilku aktów, podzielonych na chóry i dialogi, tak aby wszyscy starsi uczniowie mogli wystąpić w dialogach, a młodsi w chórach. Tematyka najczęściej zaczerpnięta była z Biblii lub literatury moralizatorskiej. Hoffmann odstąpił od tej tradycji i tematy wszystkich swych sztuk, a napisał ich 21 wziął z historii Elbląga, Prus Królewskich i Polski. Często nawiązywał do rocznic lub aktualnych wydarzeń, jak np. elekcja Stanisława Augusta w 1764 r. W niektórych sztukach po jednym akcie tekst był w języku polskim, reszta po łacinie i po niemiecku. Hoffmann łączył pracę pedagogiczną z działalnością popularyzatorską. Studia nad historią Polski i Prus, dziejami drukarń i bibliotek w Polsce, numizmatyką, językiem polskim wynikały zarówno z jego zainteresowań, jak i obowiązku przygotowania młodzieży do dysput. Wyniki swoich badań publikował na łamach toruńskich „Trornische Wöchentliche Nachrichten und Anzeigen” bądź w osobnych rozprawkach. W rozprawce De originibus lingua polonica (O początkach języka polskiego, Gdańsk 1730) wykazał błędy swoich poprzedników wywodzących język polski z greckiego lub perskiego na podstawie podobieństwa kilku wyrazów. Najwartościowszą pozycję w dorobku stanowiła De typographiis earumque initiis et incrementis in Regno Poloniae et MangoDucatu Lithuaniae (O początkach drukarń w Królestwie Polskim i Wielkim Księstwie Litewskim, Gdańsk 1740), opublikowana dla uczczenia 300-lecia wynalezienia sztuki drukarskiej przez Gutenberga. Zawarł w niej wiele wiadomości o 150 drukarniach w 37 miejscowościach Korony Polskiej i Litwy. Nie omówił w tej monografii drukarń Prus Królewskich. Prace swoje kontynuował do końca życia. Korespondował z wieloma bibliofilami i uczonymi (m.in. braćmi Załuskimi). Wydał również katechizm ariański – zwany Rakowskim i zbiór dokumentów powstałych w trakcie obrad toruńskiego „Colloquium Charitativum” w 1645 r. Położył duże zasługi w popularyzowaniu historii Polski wśród społeczeństwa elbląskiego, zapoznawał je z kulturą polską, informował o współcześnie zachodzących wypadkach politycznych w Rzeczypospolitej. Jan Daniel Hoffmann, historyk drukarstwa, bibliograf, nauczyciel – należał obok J. D. Seylera do najwybitniejszych uczonych pracujących w Gimnazjum Elbląskim. Zmarł rażony apopleksją |
Egzemplarz De typographiis earumque…. zakupiony przez J.W. Bandtkie’go po śmierci Hoffmanna i przekazany swemu bratu Jerzemu Samuelowi (profesorowi prawa i bibliotekarzowi), pomógł uzupełnić mu własne prace i wyniki, tworząc rozprawę Historia drukarń w Królestwie Polskim i Wielkim Księstwie Litewskim (Kraków 1826). Tak więc dzięki materiałom badacza elbląskiego nauka polska zyskała pierwsze opracowanie drukarstwa polskiego. | Egzemplarz De typographiis earumque…. zakupiony przez J.W. Bandtkie’go po śmierci Hoffmanna i przekazany swemu bratu Jerzemu Samuelowi (profesorowi prawa i bibliotekarzowi), pomógł uzupełnić mu własne prace i wyniki, tworząc rozprawę Historia drukarń w Królestwie Polskim i Wielkim Księstwie Litewskim (Kraków 1826). Tak więc dzięki materiałom badacza elbląskiego nauka polska zyskała pierwsze opracowanie drukarstwa polskiego. | ||
Wersja z 11:35, 1 lip 2014
| Jan Daniel Hoffmann | |
| | |
| Pole-obowiązkowe Pole-obowiązkowe
| |
| Data i miejsce urodzenia | 10 grudnia 1701 r. Toruń |
| Data i miejsce śmierci | 18 lipca 1766 r. Elbląg |
Jan Daniel Hoffmann (ur. 10 grudnia 1701 r. w Toruniu, zm. 18 lipca 1766 r. w Elblągu) –
Spis treści
[ukryj]Życiorys
Hoffmann Jan Daniel – urodził się 10 grudnia 1701 r. w Toruniu w rodzinie Samuela Hoffmanna i Anny Freyberg. Ojciec był tkaczem i kościelnym przy kościele Św. Jerzego, przeznaczonym dla Polaków ewangelików. Była to rodzina biedna, która z trudem wspierała Jana w jego studiach. Początkowo nauki pobierał przy kościele parafialnym, potem kontynuował ją w gimnazjum w Elblągu i Toruniu. W 1722 r. odbył podróż naukową do Gdańska i Królewca. Po powrocie bronił w publicznej dyspucie rozprawki napisanej jako końcowy egzamin w Gimnazjum. Przez kolejny rok czekał na stypendium, które zresztą otrzymał dzięki poparciu Rady Miejskiej od bractwa Dworu Artusa. Studiował w Wittenbergi, Lipsku i Jenie. Po powrocie do Lipska jeszcze rok sam kształcił się, wiele czasu poświęcając na studiowanie w bibliotekach. Studiował filozofię, teologię i język hebrajski. W 1727 r. powrócił do rodzinnego Torunia. Około pięciu lat poszukiwał pracy, prawdopodobnie utrzymywał się z udzielania prywatnych lekcji języka polskiego. W czasach kiedy Hoffmann uczęszczał do Gimnazjum w Toruniu, nie było w nim lekcji języka polskiego opłacanych przez miasto. Zainteresowany tym przedmiotem uczęszczał na prywatne lekcje m.in. profesorów Efraima Oloffa, Michała B. Rutticha i Jana F. Bachstroma. W 1732 r. otrzymał posadę nauczyciela III i II klasy w Gimnazjum w Toruniu, a w 1745 r. awansował na lektora języka polskiego. Osiągnięcia jego w nauczaniu języka polskiego spowodowały, iż Rada Miejska Elbląga zaprosiła go do swego Gimnazjum na konrektora i lektora tegoż języka. Dla skromnego nauczyciela, który przekroczył czterdziesty rok życia i nie osiągnął wyższych stanowisk w szkolnej hierarchii, było to spore wyróżnienie. Propozycję przyjął 13.10.1746 r. Został konrektorem, a do jego obowiązków należały wykłady w najstarszej klasie (zwanej primą) : z filozofii, wykłady poezji łacińskiej oraz historii powszechnej. W II klasie : wykłady retoryki i geografii. Na każdy z tych przedmiotów program przeznaczał po dwie godziny lekcyjne. Prowadzone lekcje języka polskiego prowadzone również były po 2 godziny w tygodniu (we wtorki i piątki od 8-9). Kurs języka zaczynał się od podstaw, potem lektor przechodził do czytania i pisania, do gramatyki i umiejętności tłumaczenia tekstów łacińskich i niemieckich na język polski. Podręcznikiem z którego korzystali uczniowie na lekcjach języka polskiego był Enchirydion Polonicorum Jana Monety. W późniejszych latach (po roku 1759) zwiększono liczbę lekcji tego przedmiotu. Odbywały się we wtorki, środy, piątki i soboty – a wszystkie były w godzinach od 8-9. Zwiększono liczbę ćwiczeń pisemnych, czytanie literatury polskiej i przemawianie po polsku w czasie dysput. Opuszczający gimnazjalista musiał poprawnie mówić, pisać i przemawiać po polsku. Zachowane teksty dysput informują, iż dyskutowano nad : początkami państwa polskiego, zakresem władzy pierwszych Piastów, koronacją Bolesława Chrobrego oraz na tematy aktualne, związane z wojną siedmioletnią (1756-1763). Przedmiotem dysput była też historia regionalna : o początkach Elbląga, Malborka i Pasłęka, o roli Krzyżaków w dziejach Prus, a nawet rozmawiano o teorii astronomicznej Kopernika. Do obowiązków Hoffmanna jako konrektora należało też organizowanie uroczystości wewnątrzszkolnych (otwarcia i zakończenia roku szkolnego) i kierowanie udziałem Gimnazjum w uroczystościach ogólnomiejskich, takich jak 300-lecie inkorporacji Prus do Polski (10.04.1754 r.) i koronacja Stanisława Augusta Poniatowskiego (29.11.1764 r.) Tradycyjnie prawie każdą uroczystość uświetniał występ teatru szkolnego. Konrektor miał wówczas obowiązek napisać nową sztukę teatralną, złożoną z kilku aktów, podzielonych na chóry i dialogi, tak aby wszyscy starsi uczniowie mogli wystąpić w dialogach, a młodsi w chórach. Tematyka najczęściej zaczerpnięta była z Biblii lub literatury moralizatorskiej. Hoffmann odstąpił od tej tradycji i tematy wszystkich swych sztuk, a napisał ich 21 wziął z historii Elbląga, Prus Królewskich i Polski. Często nawiązywał do rocznic lub aktualnych wydarzeń, jak np. elekcja Stanisława Augusta w 1764 r. W niektórych sztukach po jednym akcie tekst był w języku polskim, reszta po łacinie i po niemiecku. Hoffmann łączył pracę pedagogiczną z działalnością popularyzatorską. Studia nad historią Polski i Prus, dziejami drukarń i bibliotek w Polsce, numizmatyką, językiem polskim wynikały zarówno z jego zainteresowań, jak i obowiązku przygotowania młodzieży do dysput. Wyniki swoich badań publikował na łamach toruńskich „Trornische Wöchentliche Nachrichten und Anzeigen” bądź w osobnych rozprawkach. W rozprawce De originibus lingua polonica (O początkach języka polskiego, Gdańsk 1730) wykazał błędy swoich poprzedników wywodzących język polski z greckiego lub perskiego na podstawie podobieństwa kilku wyrazów. Najwartościowszą pozycję w dorobku stanowiła De typographiis earumque initiis et incrementis in Regno Poloniae et MangoDucatu Lithuaniae (O początkach drukarń w Królestwie Polskim i Wielkim Księstwie Litewskim, Gdańsk 1740), opublikowana dla uczczenia 300-lecia wynalezienia sztuki drukarskiej przez Gutenberga. Zawarł w niej wiele wiadomości o 150 drukarniach w 37 miejscowościach Korony Polskiej i Litwy. Nie omówił w tej monografii drukarń Prus Królewskich. Prace swoje kontynuował do końca życia. Korespondował z wieloma bibliofilami i uczonymi (m.in. braćmi Załuskimi). Wydał również katechizm ariański – zwany Rakowskim i zbiór dokumentów powstałych w trakcie obrad toruńskiego „Colloquium Charitativum” w 1645 r. Położył duże zasługi w popularyzowaniu historii Polski wśród społeczeństwa elbląskiego, zapoznawał je z kulturą polską, informował o współcześnie zachodzących wypadkach politycznych w Rzeczypospolitej. Jan Daniel Hoffmann, historyk drukarstwa, bibliograf, nauczyciel – należał obok J. D. Seylera do najwybitniejszych uczonych pracujących w Gimnazjum Elbląskim. Zmarł rażony apopleksją
Egzemplarz De typographiis earumque…. zakupiony przez J.W. Bandtkie’go po śmierci Hoffmanna i przekazany swemu bratu Jerzemu Samuelowi (profesorowi prawa i bibliotekarzowi), pomógł uzupełnić mu własne prace i wyniki, tworząc rozprawę Historia drukarń w Królestwie Polskim i Wielkim Księstwie Litewskim (Kraków 1826). Tak więc dzięki materiałom badacza elbląskiego nauka polska zyskała pierwsze opracowanie drukarstwa polskiego.
Szkoła i wykształcenie
Praca
Działalność społeczna, kulturalna, naukowa, polityczna
...
Bibliografia
- Pawlak Marian, Jan Daniel Hoffmann (1701-1766): historyk, konrektor i lektor języka polskiego w Gimnazjum Elbląskim, [w:] Zasłużeni ludzie dawnego Elbląga: szkice biograficzne, red. Marian Biskup, Elbląg 1987, s. 136-142.
- Wysoczyzny Elbląskiej [data dostępu: 15.06.2014]
- Elbląski Wortal Historyczny [data dostępu: 15.06.2014]
