Bażyna czarna: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
(→Bibliografia) |
|||
| Linia 21: | Linia 21: | ||
'''Bażyna czarna''' (''Empetrum nigrum'' L.) – gatunek rośliny z rodziny wrzosowatych (''Ericaceae''). | '''Bażyna czarna''' (''Empetrum nigrum'' L.) – gatunek rośliny z rodziny wrzosowatych (''Ericaceae''). | ||
<br/><br/> | <br/><br/> | ||
| − | + | == Morfologia == | |
Wieloletnia, zimozielona płożąca krzewinka, całkowicie mrozoodporna, pokrojem przypominająca wrzos. Jej gałązki, a także liście są gruczołowato owłosione. Osiąga wysokość od 15 do 50 cm. Liście są ciemnozielone, igiełkowe, równowąskie, spodem prawie zrośnięte, z białym kantem. Wyrastają w gęstych okółkach po 3 lub 4. Roślina jest obupłciowa lub dwupienna (u różnych podgatunków). Jasnoróżowe kwiaty zebrane są w kilkukwiatowe baldachogrona na szczytach pędów. Działki kielicha są orzęsione, a korona odznacza się dzbaneczkowatym kształtem. Występuje jeden górny słupek z kilkukomorową, pękatą zalążnią i szerokim, podzielonym na kilka płatów znamieniem, które utrzymuje się jeszcze długo po przekwitnięciu kwiatów. Pręciki na długich nitkach z czerwonawymi pylnikami. Kwitnie od kwietnia do czerwca, jest owado- lub wiatropylna.Owoc stanowi kulista, czarna jagoda o średnicy do 5 mm. | Wieloletnia, zimozielona płożąca krzewinka, całkowicie mrozoodporna, pokrojem przypominająca wrzos. Jej gałązki, a także liście są gruczołowato owłosione. Osiąga wysokość od 15 do 50 cm. Liście są ciemnozielone, igiełkowe, równowąskie, spodem prawie zrośnięte, z białym kantem. Wyrastają w gęstych okółkach po 3 lub 4. Roślina jest obupłciowa lub dwupienna (u różnych podgatunków). Jasnoróżowe kwiaty zebrane są w kilkukwiatowe baldachogrona na szczytach pędów. Działki kielicha są orzęsione, a korona odznacza się dzbaneczkowatym kształtem. Występuje jeden górny słupek z kilkukomorową, pękatą zalążnią i szerokim, podzielonym na kilka płatów znamieniem, które utrzymuje się jeszcze długo po przekwitnięciu kwiatów. Pręciki na długich nitkach z czerwonawymi pylnikami. Kwitnie od kwietnia do czerwca, jest owado- lub wiatropylna.Owoc stanowi kulista, czarna jagoda o średnicy do 5 mm. | ||
<br/> | <br/> | ||
| − | + | == Rozmieszczenie i ekologia == | |
Występuje w Azji, Europie i Ameryce Północnej na obszarach o klimacie arktycznym i umiarkowanym. W Polsce występuje na torfowiskach, głównie w północnej części kraju, oraz na halach w Sudetach i Karpatach. Występuje również nad morzem, w zbiorowisku roślinnym zwanym borem bażynowym. | Występuje w Azji, Europie i Ameryce Północnej na obszarach o klimacie arktycznym i umiarkowanym. W Polsce występuje na torfowiskach, głównie w północnej części kraju, oraz na halach w Sudetach i Karpatach. Występuje również nad morzem, w zbiorowisku roślinnym zwanym borem bażynowym. | ||
Siedlisko bażyny stanowią borówczyska i torfowiska nizinne. W górach rośnie w wilgotnych zaroślach kosodrzewiny oraz na torfowiskach i halach górskich. Lubi gleby torfowe, kwaśne i wilgotne. Na nizinach jest średnio pospolita, w górach jest rośliną rzadką. | Siedlisko bażyny stanowią borówczyska i torfowiska nizinne. W górach rośnie w wilgotnych zaroślach kosodrzewiny oraz na torfowiskach i halach górskich. Lubi gleby torfowe, kwaśne i wilgotne. Na nizinach jest średnio pospolita, w górach jest rośliną rzadką. | ||
<br/> | <br/> | ||
| − | + | == Wartość użytkowa == | |
Jagody bażyny czarnej nie są słodkie, ale są jadalne i soczyste (niektóre źródła podają, że owoce bażyny czarnej są niejadalne). Są bogate w witaminy C i PP oraz w mikroelementy takie jak jod i lit. Są dobrym źródłem antocyjanów, podobnie jak owoce borówki. Najlepiej smakują po przemrożeniu, także gotowanie oraz mieszanie z innymi jagodowymi zdecydowanie poprawia ich smak. | Jagody bażyny czarnej nie są słodkie, ale są jadalne i soczyste (niektóre źródła podają, że owoce bażyny czarnej są niejadalne). Są bogate w witaminy C i PP oraz w mikroelementy takie jak jod i lit. Są dobrym źródłem antocyjanów, podobnie jak owoce borówki. Najlepiej smakują po przemrożeniu, także gotowanie oraz mieszanie z innymi jagodowymi zdecydowanie poprawia ich smak. | ||
| Linia 39: | Linia 39: | ||
Bażyna coraz częściej jest uprawiana jako roślina ozdobna. Cechuje się bardzo wysoką mrozoodpornością i z tego względu może zastąpić wrzosy, które w przeciwieństwie do niej nie są odporne na niskie temperatury. | Bażyna coraz częściej jest uprawiana jako roślina ozdobna. Cechuje się bardzo wysoką mrozoodpornością i z tego względu może zastąpić wrzosy, które w przeciwieństwie do niej nie są odporne na niskie temperatury. | ||
<br/> | <br/> | ||
| − | + | == Ciekawostki == | |
Epitet ''nigrum'' znaczy "czarne" i nawiązuje do koloru owoców bażyny. | Epitet ''nigrum'' znaczy "czarne" i nawiązuje do koloru owoców bażyny. | ||
Wersja z 16:47, 19 cze 2014
| Bażyna czarna | |
| | |
| Empetrum nigrum | |
| L. | |
![Empetrum nigrum – bażyna czarna, źródło: pl.wikipedia.org [20.05.2014]](/index.php/Plik:Empetrum_nigrum_a1.jpg) Empetrum nigrum – bażyna czarna, źródło: pl.wikipedia.org [20.05.2014] | |
| Systematyka | |
| Królestwo | rośliny |
| Podkrólestwo | rośliny naczyniowe |
| Gromada | okrytonasienne |
| Klasa | dwuliścienne |
| Rząd | wrzosowce |
| Rodzina | wrzosowate |
| Rodzaj | bażyna |
| Gatunek | bażyna czarna |
| Synonimy | |
Bażyna czarna (Empetrum nigrum L.) – gatunek rośliny z rodziny wrzosowatych (Ericaceae).
Spis treści
Morfologia
Wieloletnia, zimozielona płożąca krzewinka, całkowicie mrozoodporna, pokrojem przypominająca wrzos. Jej gałązki, a także liście są gruczołowato owłosione. Osiąga wysokość od 15 do 50 cm. Liście są ciemnozielone, igiełkowe, równowąskie, spodem prawie zrośnięte, z białym kantem. Wyrastają w gęstych okółkach po 3 lub 4. Roślina jest obupłciowa lub dwupienna (u różnych podgatunków). Jasnoróżowe kwiaty zebrane są w kilkukwiatowe baldachogrona na szczytach pędów. Działki kielicha są orzęsione, a korona odznacza się dzbaneczkowatym kształtem. Występuje jeden górny słupek z kilkukomorową, pękatą zalążnią i szerokim, podzielonym na kilka płatów znamieniem, które utrzymuje się jeszcze długo po przekwitnięciu kwiatów. Pręciki na długich nitkach z czerwonawymi pylnikami. Kwitnie od kwietnia do czerwca, jest owado- lub wiatropylna.Owoc stanowi kulista, czarna jagoda o średnicy do 5 mm.
Rozmieszczenie i ekologia
Występuje w Azji, Europie i Ameryce Północnej na obszarach o klimacie arktycznym i umiarkowanym. W Polsce występuje na torfowiskach, głównie w północnej części kraju, oraz na halach w Sudetach i Karpatach. Występuje również nad morzem, w zbiorowisku roślinnym zwanym borem bażynowym.
Siedlisko bażyny stanowią borówczyska i torfowiska nizinne. W górach rośnie w wilgotnych zaroślach kosodrzewiny oraz na torfowiskach i halach górskich. Lubi gleby torfowe, kwaśne i wilgotne. Na nizinach jest średnio pospolita, w górach jest rośliną rzadką.
Wartość użytkowa
Jagody bażyny czarnej nie są słodkie, ale są jadalne i soczyste (niektóre źródła podają, że owoce bażyny czarnej są niejadalne). Są bogate w witaminy C i PP oraz w mikroelementy takie jak jod i lit. Są dobrym źródłem antocyjanów, podobnie jak owoce borówki. Najlepiej smakują po przemrożeniu, także gotowanie oraz mieszanie z innymi jagodowymi zdecydowanie poprawia ich smak.
W dawnych czasach soku z jagód bażyny używano do farbowania płótna i wełny na kolor brunatny i czerwony (po zmieszaniu z ałunem).
Roślina jest w skali kraju rzadka, objęta ścisłą ochroną gatunkową. Umieszczono ją na "Czerwonej Liście" w grupie gatunków narażonych na wyginięcie (kategoria V).
Bażyna coraz częściej jest uprawiana jako roślina ozdobna. Cechuje się bardzo wysoką mrozoodpornością i z tego względu może zastąpić wrzosy, które w przeciwieństwie do niej nie są odporne na niskie temperatury.
Ciekawostki
Epitet nigrum znaczy "czarne" i nawiązuje do koloru owoców bażyny.
Bażyna czarna jest reliktem polodowcowym.
Zobacz też
pl.wikipedia.org, bażyna czarna [20.04.2014]
Bibliografia
Zarzycki Kazimierz, Szeląg Zbigniew, Red list of the vascular plants in Poland, [w:] Red lists of plants and fungi in Poland, red. Zbigniew Mirek, Kazimierz Zarzycki, Władysław Wojewoda i Zbigniew Szeląg, Kraków 2006 s. 11–20.
