Turzyca patagońska: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
| Linia 22: | Linia 22: | ||
<br/><br/> | <br/><br/> | ||
== Morfologia == | == Morfologia == | ||
| − | Roślina trwała, wysokości | + | Roślina trwała, wysokości 20–30 cm z płożącymi rozłogami. Łodyga cienka, w górze szorstka. Liście jasnozielone, wiotkie, do 3(4) mm szerokości, słabo szorstkie. Kwiaty wyrastają w kątach lancetowatych, czerowonobrunatnych przysadek z zielonym grzbietem, zebrane w kłosy. Kłos męski szczytowy, pojedynczy, prosto wzniesiony. Poniżej niego znajdują się 2–3 podłużnie jajowate kłosy żeńskie. Kwiaty męskie z 3 pręcikami, kwiaty żeńskie ze słupkiem zakończonym trzema znamionami. Kwitnie od połowy lipca do końca sierpnia. Owocem jest orzeszek otoczony pęcherzykiem. Pęcherzyk jasnozielony, jajowaty, do 3 mm długości, zakończony bardzo krótkim dzióbkiem. Rozmnaża się głównie wegetatywnie za pomocą rozłogów. |
<br/> | <br/> | ||
== Rozmieszczenie i ekologia == | == Rozmieszczenie i ekologia == | ||
| − | Podgatunek typowy ''Carex magellanica'' Lam. subsp. ''magellanica'' występuje w Ameryce Południowej. Natomiast turzyca patagońska rosnąca na półkuli północnej najczęściej opisywana jest w randze podgatunku ''Carex magellanica'' subsp. ''irrigua'' (Wahlenb.) Hiitonen (= ''Carex paupercula'' Michx.). Podgatunek ''irrigua'' występuje na obszarach wokółbiegunowych na półkuli północnej (element cyrkumborealny), podczas gdy podgatunek typowy ''magellanica'' rośnie w południowej części Ameryki Południowej. Podgatunek północny zwartym zasięgiem obejmuje Skandynawię, kraje nadbałtyckie i północną Białoruś oraz północnoeuropejską część Rosji. W Europie środkowej znany jest z Karpat, Sudetów i Alp. W Polsce podgatunek ten znany był do niedawna jedynie z Karkonoszy (stanowiska koło Wielkiego Stawu i pod Szrenicą), obecnie odnotowany także na północy kraju. | + | Podgatunek typowy ''Carex magellanica'' Lam. subsp. ''magellanica'' występuje w Ameryce Południowej. Natomiast turzyca patagońska rosnąca na półkuli północnej najczęściej opisywana jest w randze podgatunku ''Carex magellanica'' subsp. ''irrigua'' (Wahlenb.) Hiitonen (= ''Carex paupercula'' Michx.). Podgatunek ''irrigua'' występuje na obszarach wokółbiegunowych na półkuli północnej (element cyrkumborealny), podczas gdy podgatunek typowy ''magellanica'' rośnie w południowej części Ameryki Południowej. Podgatunek północny zwartym zasięgiem obejmuje Skandynawię, kraje nadbałtyckie i północną Białoruś oraz północnoeuropejską część Rosji. W Europie środkowej znany jest z Karpat, Sudetów i Alp. W Polsce podgatunek ten znany był do niedawna jedynie z Karkonoszy (stanowiska koło Wielkiego Stawu i pod Szrenicą), obecnie odnotowany także na północy kraju. Na [[Warmia|Warmii]] i [[Mazury|Mazurach]] gatunek ten odnotowany został w 2004 r. w [[Puszcza Romincka|Puszczy Rominckiej]]. |
Występuje na torfowiskach przejściowych, na młakach i źródliskach. | Występuje na torfowiskach przejściowych, na młakach i źródliskach. | ||
<br/> | <br/> | ||
== Wartość użytkowa == | == Wartość użytkowa == | ||
| − | Gatunek w Polsce zagrożony z powodu bardzo nielicznego występowania. Bezpośrednimi zagrożeniami jest wpływ sąsiedztwa szlaku turystycznego (związane z tym zmiany warunków hydrologicznych) oraz konkurencja bardziej ekspansywnych gatunków, głównie traw. Roślina objęta prawną ochroną gatunkową. Umieszczona na Czerwonej Liście w kategorii gatunków narażonych na wymarcie (V). | + | Gatunek w Polsce zagrożony z powodu bardzo nielicznego występowania. Bezpośrednimi zagrożeniami jest wpływ sąsiedztwa szlaku turystycznego (związane z tym zmiany warunków hydrologicznych) oraz konkurencja bardziej ekspansywnych gatunków, głównie traw. Roślina objęta prawną ochroną gatunkową. Umieszczona na "Czerwonej Liście" w kategorii gatunków narażonych na wymarcie (V). |
<br/> | <br/> | ||
== Ciekawostki == | == Ciekawostki == | ||
| − | |||
| − | |||
Może tworzyć mieszańce z turzycą bagienną (''Carex limosa''). | Może tworzyć mieszańce z turzycą bagienną (''Carex limosa''). | ||
| + | <br/> | ||
| + | == Zobacz też == | ||
| + | [http://pl.wikipedia.org/wiki/Turzyca_patagońska pl.wikipedia.org, turzyca patagońska] [25.05.2014] | ||
<br/> | <br/> | ||
== Bibliografia == | == Bibliografia == | ||
| − | + | Zarzycki Kazimierz, Szeląg Zbigniew, ''Red list of the vascular plants in Poland'', [w:] ''Red lists of plants and fungi in Poland. Czerwona lista roślin i grzybów Polski'', red. Zbigniew Mirek, Kazimierz Zarzycki, Władysław Wojewoda i Zbigniew Szeląg, Kraków 2006, s. 11-20.<br/> | |
| − | <br/> | + | ''Warmia i Mazury. Cud, tylko się rozejrzeć'', Warmińsko-Mazurska Regionalna Organizacja Turystyczna, Olsztyn 2012. |
| − | ''Warmia i Mazury. Cud, tylko się rozejrzeć'' | ||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
<br/> | <br/> | ||
| + | |||
[[Kategoria: Przyroda]][[Kategoria: Rośliny]][[Kategoria: Rośliny Warmii i Mazur]] | [[Kategoria: Przyroda]][[Kategoria: Rośliny]][[Kategoria: Rośliny Warmii i Mazur]] | ||
Wersja z 22:20, 10 lip 2014
| Turzyca patagońska | |
| | |
| Carex magellanica | |
| Lamm. | |
 Turzyca patagońska (C. magellanica subsp. irrigua) | |
| Systematyka | |
| Królestwo | rośliny |
| Podkrólestwo | rośliny naczyniowe |
| Gromada | okrytonasienne |
| Klasa | jednoliścienne |
| Rząd | wiechlinowce |
| Rodzina | ciborowate |
| Rodzaj | turzyca |
| Gatunek | turzyca patagońska |
| Synonimy | |
| Carex paupercula Michx. | |
Turzyca patagońska (Carex magellanica Lamm.) – gatunek byliny z rodziny ciborowatych (Cyperaceae).
Spis treści
Morfologia
Roślina trwała, wysokości 20–30 cm z płożącymi rozłogami. Łodyga cienka, w górze szorstka. Liście jasnozielone, wiotkie, do 3(4) mm szerokości, słabo szorstkie. Kwiaty wyrastają w kątach lancetowatych, czerowonobrunatnych przysadek z zielonym grzbietem, zebrane w kłosy. Kłos męski szczytowy, pojedynczy, prosto wzniesiony. Poniżej niego znajdują się 2–3 podłużnie jajowate kłosy żeńskie. Kwiaty męskie z 3 pręcikami, kwiaty żeńskie ze słupkiem zakończonym trzema znamionami. Kwitnie od połowy lipca do końca sierpnia. Owocem jest orzeszek otoczony pęcherzykiem. Pęcherzyk jasnozielony, jajowaty, do 3 mm długości, zakończony bardzo krótkim dzióbkiem. Rozmnaża się głównie wegetatywnie za pomocą rozłogów.
Rozmieszczenie i ekologia
Podgatunek typowy Carex magellanica Lam. subsp. magellanica występuje w Ameryce Południowej. Natomiast turzyca patagońska rosnąca na półkuli północnej najczęściej opisywana jest w randze podgatunku Carex magellanica subsp. irrigua (Wahlenb.) Hiitonen (= Carex paupercula Michx.). Podgatunek irrigua występuje na obszarach wokółbiegunowych na półkuli północnej (element cyrkumborealny), podczas gdy podgatunek typowy magellanica rośnie w południowej części Ameryki Południowej. Podgatunek północny zwartym zasięgiem obejmuje Skandynawię, kraje nadbałtyckie i północną Białoruś oraz północnoeuropejską część Rosji. W Europie środkowej znany jest z Karpat, Sudetów i Alp. W Polsce podgatunek ten znany był do niedawna jedynie z Karkonoszy (stanowiska koło Wielkiego Stawu i pod Szrenicą), obecnie odnotowany także na północy kraju. Na Warmii i Mazurach gatunek ten odnotowany został w 2004 r. w Puszczy Rominckiej.
Występuje na torfowiskach przejściowych, na młakach i źródliskach.
Wartość użytkowa
Gatunek w Polsce zagrożony z powodu bardzo nielicznego występowania. Bezpośrednimi zagrożeniami jest wpływ sąsiedztwa szlaku turystycznego (związane z tym zmiany warunków hydrologicznych) oraz konkurencja bardziej ekspansywnych gatunków, głównie traw. Roślina objęta prawną ochroną gatunkową. Umieszczona na "Czerwonej Liście" w kategorii gatunków narażonych na wymarcie (V).
Ciekawostki
Może tworzyć mieszańce z turzycą bagienną (Carex limosa).
Zobacz też
pl.wikipedia.org, turzyca patagońska [25.05.2014]
Bibliografia
Zarzycki Kazimierz, Szeląg Zbigniew, Red list of the vascular plants in Poland, [w:] Red lists of plants and fungi in Poland. Czerwona lista roślin i grzybów Polski, red. Zbigniew Mirek, Kazimierz Zarzycki, Władysław Wojewoda i Zbigniew Szeląg, Kraków 2006, s. 11-20.
Warmia i Mazury. Cud, tylko się rozejrzeć, Warmińsko-Mazurska Regionalna Organizacja Turystyczna, Olsztyn 2012.
