Emil von Behring

Emil von Behring
Emil von Behring. Źródło: www.nobelprize.org
Data i miejsce urodzenia	15 marca 1854 r. Ławice k. Iławy
Data i miejsce śmierci	31 marca 1917 r. Marburg

Emil Adolf von Behring (ur. 15 marca 1854 r. w Ławicach koło Iławy), zm. 31 marca 1917 r. w Marburgu) – lekarz bakteriolog, uczony, laureat pierwszej Nagrody Nobla w dziedzinie fizjologii i medycyny w 1901 r.

Życiorys

Był piątym z trzynaściorga dzieci wiejskiego nauczyciela Augusta Georga i Augusty z domu Zech. W 1896 r. poślubił córkę znanego berlińskiego lekarza Bernharda Spinoli, Elzę. Małżeństwo Behringów posiadało sześcioro dzieci, samych synów.

Szkoła i wykształcenie

Pierwsze nauki pobierał w szkole prowadzonej przez ojca. Na zdolności chłopca zwrócił uwagę pastor Johann Friedrich Leipholz, który przygotowywał go do podjęcia nauki w gimnazjum w Olsztynku. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości w 1874 r. Behring podjął studia medyczne w Instytucie Medyczno-Chirurgicznym w Berlinie. W 1887 r. podjął dalsze studia medyczne w Bonn. Poświęcił się bakteriologii, a celem jego badań było znalezienie środków chemicznych zabijających bakterie chorobotwórcze w organizmie człowieka.

Praca

W zamian za stypendium na studia Behring zobowiązał się do odsłużenia kilka lat w armii pruskiej jako lekarz wojskowy. Służył jako w 4 pułku huzarów w Oławie pod Wrocławiem, potem w Poznaniu, gdzie zetknął się z ofiarami epidemii błonicy. W 1887 r. uzyskał przeniesienie do Bonn. Nawiązał tam kontakty z Instytutem Bakteriologicznym. W 1889 r. przeniósł się do Berlina, gdzie został asystentem odkrywcy zarazków gruźlicy Roberta Kocha. Przez to otrzymał zwolnienie z wojska i możliwość podjęcia pracy naukowej. Od 1895 r. Behring był profesorem Uniwersytetu w Marburgu.

Działalność społeczna, kulturalna, naukowa, polityczna

Utrzymywał bliskie kontakty z francuskimi naukowcami z Instytutu Pasteura. W Instytucie Higieny Uniwersytetu Berlińskiego uzyskał środki na dalsze badania nad surowicą przeciwko dyfterytowi. Wykonał wiele prób na zwierzętach, aż jego lek zaaplikowano chorym na błonicę. Odkrycie surowicy przeciwbłoniczej przyniosło mu w 1901 r. Nagrodę Nobla i tytuł dobroczyńcy ludzkości. W 1890 r. z Japończykiem Szikasaburo Kitasato wynalazł surowicę przeciwtężcową. Za swoje odkrycia został nobilitowany tytułem szlacheckim.

Był autorem wielu prac naukowych, m.in.:

• Die praktischen Ziele der Blutserumtherapie (1892)
• Aetiologie und aetiologische. Therapie des Tetanus (1904)
• Diphterie (1910)
• Einführung in die Lehre von der Bekämpfung der Infektionskrankheiten (1912)

Ciekawostki

• Jego nazwiskiem została nazwana nagroda przyznawana przez Uniwersytet w Marburgu, najważniejsza niemiecka nagroda w dziedzinie medycyny.
• Na cmentarzu w Ławicach znajdują się groby rodziców Noblisty; Augusta i Augustyny z domu Zech. Przedwojenni mieszkańcy Ławic ufundowali płytę pamiątkową umieszczoną na ścianie domu, w którym uczony się urodził.
• Obecnie w Szkole Podstawowej w Ławicach zwiedzać można Izbę Pamięci Emila von Behringa.
• W 100. rocznicę przyznania Behringowi Nagrody Nobla, 27 października 2001 r. w Ławicach odbyła się premiera filmu pt. Emil von Behring dobroczyńca ludzkości, zrealizowanego przez Ostródzkie Stowarzyszenie Kulturowe Sasinia.

Bibliografia

650 lat Olsztynka, red. Wiesław Skrobot, Olsztynek 2009, Wydawnictwo Drwęca, s. 35.
Chłosta Jan, Biografie Niemców z Prus Wschodnich. Leksykon, Olsztyn 2010, s. 16.
Chłosta Jan, Więksi i najwięksi: twórcy kultury niemieckiej z Prus Wschodnich, Olsztyn 1999, s. 12.
Emil von Behring – Biographical, nobelprize.org [11.01.2015]
Granowski Jerzy, Izba Pamięci Emila von Behringa w Ławicach, smfg.cba.pl [11.01.2015]
Lipiński Filip, Emil Adolf von Bering, ostroda.luteranie.pl [11.01.2015]