Dobiesław Olewiński: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
(→Życiorys) |
|||
| Linia 23: | Linia 23: | ||
<br/><br/> | <br/><br/> | ||
== Życiorys == | == Życiorys == | ||
| − | Legitymował się herbem Ostoja. Był najstarszy z licznego rodzeństwa. Od młodych lat wojował. W 1387 roku w ślad za królową Jadwigą ruszył na Ruś Halicką, aby odebrać ja Węgrom. Węgry były osłabione i odebranie Rusi Halickiej okazało się oczywiste. Większe trudy czekały na Litwie, ponieważ Jagiełło był zmuszony uporać się ze swym kuzynem Witoldem, który w 1390 roku wtargnął do Wielkiego Księstwa, aby sięgnąć po władzę. Jagiełło dla obsady grodów posłał na Litwę polskie załogi. Tam | + | Legitymował się herbem Ostoja. Był najstarszy z licznego rodzeństwa. Od młodych lat wojował. W 1387 roku w ślad za królową Jadwigą ruszył na Ruś Halicką, aby odebrać ja Węgrom. Węgry były osłabione i odebranie Rusi Halickiej okazało się oczywiste. Większe trudy Olewińskiego czekały na Litwie, ponieważ Jagiełło był zmuszony uporać się ze swym kuzynem Witoldem, który w 1390 roku wtargnął do Wielkiego Księstwa, aby sięgnąć po władzę. Jagiełło dla obsady grodów posłał na Litwę polskie załogi. Tam też znalazł się Dobek i przeżył dramatyczne chwile. [[Zakon krzyżacki|Krzyżacy]] ujęli rodzonego brata Jagiełły, Korygiełłę, i ścięli go na oczach obrońców. Zginął tam również brat Witolda Towciwiłł. Dopiero latem 1392 roku doszło do ugody z Witoldem, któremu Jagiełło dał w zarząd całą Litwę. |
Olewiński wciąż nie wracał do domu. Przypuszcza się, że wspomagał w owym czasie Witolda broniącego Litwy, potem wspierał podboje Witolda na Rusi w 1395 roku i w końcu jego zwycięską wyprawę przeciwko Tatarom w 1397 roku. Dopiero wtedy powrócił na swoje włości i dwór królewski wystawił mu zapis na 100 grzywien. | Olewiński wciąż nie wracał do domu. Przypuszcza się, że wspomagał w owym czasie Witolda broniącego Litwy, potem wspierał podboje Witolda na Rusi w 1395 roku i w końcu jego zwycięską wyprawę przeciwko Tatarom w 1397 roku. Dopiero wtedy powrócił na swoje włości i dwór królewski wystawił mu zapis na 100 grzywien. | ||
| Linia 29: | Linia 29: | ||
W 1409 roku dowodził załogą na zamku w Złotoryi. W opisie bitwy stoczonej 10 października 1410 roku Długosz wymienia Dobiesława Olewińskiego z rodu Ostoja jako najbardziej zasłużonego rycerza. Wtedy Dobiesław miał 40 lat i zamieszkał na zagrodzie. Osiedlił się na Żółcicach pod Opatowem, daleko od rodzinnych stron. | W 1409 roku dowodził załogą na zamku w Złotoryi. W opisie bitwy stoczonej 10 października 1410 roku Długosz wymienia Dobiesława Olewińskiego z rodu Ostoja jako najbardziej zasłużonego rycerza. Wtedy Dobiesław miał 40 lat i zamieszkał na zagrodzie. Osiedlił się na Żółcicach pod Opatowem, daleko od rodzinnych stron. | ||
<br/> | <br/> | ||
| + | |||
== Bibliografia == | == Bibliografia == | ||
J. Sikorski, ''Bohaterowie Grunwaldu'', Olsztyn 2010.<br/> | J. Sikorski, ''Bohaterowie Grunwaldu'', Olsztyn 2010.<br/> | ||
Wersja z 23:11, 10 sty 2015
| Dobiesław Olewiński | |
| |
Dobiesław Olewiński (Dobek) – uczestnik bitwy grunwaldzkiej.
Życiorys
Legitymował się herbem Ostoja. Był najstarszy z licznego rodzeństwa. Od młodych lat wojował. W 1387 roku w ślad za królową Jadwigą ruszył na Ruś Halicką, aby odebrać ja Węgrom. Węgry były osłabione i odebranie Rusi Halickiej okazało się oczywiste. Większe trudy Olewińskiego czekały na Litwie, ponieważ Jagiełło był zmuszony uporać się ze swym kuzynem Witoldem, który w 1390 roku wtargnął do Wielkiego Księstwa, aby sięgnąć po władzę. Jagiełło dla obsady grodów posłał na Litwę polskie załogi. Tam też znalazł się Dobek i przeżył dramatyczne chwile. Krzyżacy ujęli rodzonego brata Jagiełły, Korygiełłę, i ścięli go na oczach obrońców. Zginął tam również brat Witolda Towciwiłł. Dopiero latem 1392 roku doszło do ugody z Witoldem, któremu Jagiełło dał w zarząd całą Litwę.
Olewiński wciąż nie wracał do domu. Przypuszcza się, że wspomagał w owym czasie Witolda broniącego Litwy, potem wspierał podboje Witolda na Rusi w 1395 roku i w końcu jego zwycięską wyprawę przeciwko Tatarom w 1397 roku. Dopiero wtedy powrócił na swoje włości i dwór królewski wystawił mu zapis na 100 grzywien.
W 1409 roku dowodził załogą na zamku w Złotoryi. W opisie bitwy stoczonej 10 października 1410 roku Długosz wymienia Dobiesława Olewińskiego z rodu Ostoja jako najbardziej zasłużonego rycerza. Wtedy Dobiesław miał 40 lat i zamieszkał na zagrodzie. Osiedlił się na Żółcicach pod Opatowem, daleko od rodzinnych stron.
Bibliografia
J. Sikorski, Bohaterowie Grunwaldu, Olsztyn 2010.
