Dobiesław Olewiński: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
(→Życiorys) |
(→Życiorys) |
||
| Linia 23: | Linia 23: | ||
<br/><br/> | <br/><br/> | ||
== Życiorys == | == Życiorys == | ||
| − | Legitymował się herbem Ostoja | + | Legitymował się herbem Ostoja, był najstarszy z licznego rodzeństwa. |
| − | + | Od młodych lat wojował. W 1387 roku w ślad za królową Jadwigą ruszył na Ruś Halicką, aby odebrać ja Węgrom. Węgry były osłabione i odebranie Rusi Halickiej okazało się oczywiste. Większe trudy czekały Olewińskiego na Litwie, ponieważ Jagiełło był zmuszony uporać się ze swym kuzynem Witoldem, który w 1390 roku wtargnął do Wielkiego Księstwa, aby sięgnąć po władzę. Jagiełło posłał na Litwę polskie załogi mające obsadzić grody Tam też znalazł się Olewiński i przeżył dramatyczne chwile. [[Zakon krzyżacki|Krzyżacy]] ujęli rodzonego brata Jagiełły, Korygiełłę, i ścięli go na oczach obrońców. Zginął tam również brat Witolda Towciwiłł. Dopiero latem 1392 roku doszło do ugody z Witoldem, któremu Jagiełło dał w zarząd całą Litwę. | |
| − | W 1409 roku dowodził załogą na zamku w Złotoryi. W opisie bitwy stoczonej 10 października 1410 roku Długosz wymienia Dobiesława Olewińskiego z rodu Ostoja jako najbardziej zasłużonego rycerza. | + | Olewiński wciąż nie wracał do domu. Przypuszcza się, że wspomagał w owym czasie Witolda broniącego Litwy, potem wspierał jego podboje na Rusi w 1395 roku i w końcu zwycięską wyprawę przeciwko Tatarom w 1397 roku. Dopiero wtedy powrócił na swoje włości i dwór królewski wystawił mu zapis na 100 grzywien. |
| + | |||
| + | W 1409 roku dowodził załogą na zamku w Złotoryi. W opisie bitwy stoczonej 10 października 1410 roku Długosz wymienia Dobiesława Olewińskiego z rodu Ostoja jako najbardziej zasłużonego rycerza. Olewiński ostatecznie osiedlił się w Żółcicach pod Opatowem, daleko od rodzinnych stron. | ||
<br/> | <br/> | ||
Wersja z 22:53, 11 sty 2015
| Dobiesław Olewiński | |
| |
Dobiesław Olewiński (Dobek) – uczestnik bitwy grunwaldzkiej.
Życiorys
Legitymował się herbem Ostoja, był najstarszy z licznego rodzeństwa.
Od młodych lat wojował. W 1387 roku w ślad za królową Jadwigą ruszył na Ruś Halicką, aby odebrać ja Węgrom. Węgry były osłabione i odebranie Rusi Halickiej okazało się oczywiste. Większe trudy czekały Olewińskiego na Litwie, ponieważ Jagiełło był zmuszony uporać się ze swym kuzynem Witoldem, który w 1390 roku wtargnął do Wielkiego Księstwa, aby sięgnąć po władzę. Jagiełło posłał na Litwę polskie załogi mające obsadzić grody Tam też znalazł się Olewiński i przeżył dramatyczne chwile. Krzyżacy ujęli rodzonego brata Jagiełły, Korygiełłę, i ścięli go na oczach obrońców. Zginął tam również brat Witolda Towciwiłł. Dopiero latem 1392 roku doszło do ugody z Witoldem, któremu Jagiełło dał w zarząd całą Litwę.
Olewiński wciąż nie wracał do domu. Przypuszcza się, że wspomagał w owym czasie Witolda broniącego Litwy, potem wspierał jego podboje na Rusi w 1395 roku i w końcu zwycięską wyprawę przeciwko Tatarom w 1397 roku. Dopiero wtedy powrócił na swoje włości i dwór królewski wystawił mu zapis na 100 grzywien.
W 1409 roku dowodził załogą na zamku w Złotoryi. W opisie bitwy stoczonej 10 października 1410 roku Długosz wymienia Dobiesława Olewińskiego z rodu Ostoja jako najbardziej zasłużonego rycerza. Olewiński ostatecznie osiedlił się w Żółcicach pod Opatowem, daleko od rodzinnych stron.
Bibliografia
J. Sikorski, Bohaterowie Grunwaldu, Olsztyn 2010.
