Lorki: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
(→Charakterystyka fizjograficzna) |
|||
Linia 38: | Linia 38: | ||
=== Charakterystyka fizjograficzna === | === Charakterystyka fizjograficzna === | ||
− | Miejscowość znajduje się na terenie [[gmina Grodziczno| gminy Grodziczno]], w obszarze której występuje wyjątkowo duże nagromadzenie polodowcowych form rzeźby terenu, takich jak m.in. moreny denne, pagórki i wzgórza morenowe, rynny subglacjalne, płaty sandru, wytopiskowe. Najniżej położonym obszarem jest dolina rzeki [[Wel | Wel]] - poniżej 100 m n.p.m. W kierunku północno-wschodnim gminy ([[Garb Lubawski]]) teren wznosi się i w rejonie na wschód od miejscowości [[Zwiniarz]] osiąga największą wysokość 200,8 m n.p.m. Na powierzchni gminy występuje wysoczyzna morenowa, | + | Miejscowość znajduje się na terenie [[gmina Grodziczno| gminy Grodziczno]], w obszarze której występuje wyjątkowo duże nagromadzenie polodowcowych form rzeźby terenu, takich jak m.in. moreny denne, pagórki i wzgórza morenowe, rynny subglacjalne, płaty sandru, wytopiskowe. Najniżej położonym obszarem jest dolina rzeki [[Wel | Wel]] - poniżej 100 m n.p.m. W kierunku północno-wschodnim gminy ([[Garb Lubawski]]) teren wznosi się i w rejonie na wschód od miejscowości [[Zwiniarz]] osiąga największą wysokość 200,8 m n.p.m. Na powierzchni gminy występuje wysoczyzna morenowa, dolina rzeki [[Wel]], rynna [[Jezioro Kiełpińskie |Jeziora Kiełpińskiego]] oraz fragment sandru rzeki [[Skrwy]]. Ponadto odnajdziemy tutaj gleby brunatne właściwe i brunatne wyługowane, czarne ziemie, gleby organiczne–torfowe, murszasto-torfowe oraz mułowo-torfowe, przydatne w uprawach ziemniaków i buraków. |
Wersja z 22:36, 12 lis 2013
Lorki | |
| |
Lorki, źródło: Gmina Grodziczno,12.09.2013.
| |
Rodzaj miejscowości | wieś sołecka |
Państwo | Polska |
Województwo | warmińsko-mazurskie |
Powiat | nowomiejski |
Gmina | Grodziczno |
Sołectwo | Lorki |
Liczba ludności (2012, źródło: Gmina Grodziczno) | 207 |
Strefa numeracyjna | (+48) 56 |
Tablice rejestracyjne | NNM |
{{#invoke:Koordynaty|szablon}} |
Lorki (niem. Lorken) – wieś sołecka w Polsce województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie nowomiejskim, w gminie Grodziczno. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa toruńskiego.
Spis treści
Charakterystyka fizjograficzna
Miejscowość znajduje się na terenie gminy Grodziczno, w obszarze której występuje wyjątkowo duże nagromadzenie polodowcowych form rzeźby terenu, takich jak m.in. moreny denne, pagórki i wzgórza morenowe, rynny subglacjalne, płaty sandru, wytopiskowe. Najniżej położonym obszarem jest dolina rzeki Wel - poniżej 100 m n.p.m. W kierunku północno-wschodnim gminy (Garb Lubawski) teren wznosi się i w rejonie na wschód od miejscowości Zwiniarz osiąga największą wysokość 200,8 m n.p.m. Na powierzchni gminy występuje wysoczyzna morenowa, dolina rzeki Wel, rynna Jeziora Kiełpińskiego oraz fragment sandru rzeki Skrwy. Ponadto odnajdziemy tutaj gleby brunatne właściwe i brunatne wyługowane, czarne ziemie, gleby organiczne–torfowe, murszasto-torfowe oraz mułowo-torfowe, przydatne w uprawach ziemniaków i buraków.
Dzieje miejscowości
Nieznana jest dokładna data lokacji miejscowości. Na przełomie XIX/XX w. istniały tu dwie osady i jeden folwark. Na terenie osad łącznie było 35 domów i 19 budynków. W folwarku znajdowało się 12 budynków i 10 domów. Osady zamieszkiwało 194 katolików, a folwark 34 katolików i 10 ewangelików.
Gospodarka
We wsi znajduje się tartak oraz firma rehabilitacyjna. W 1962 r. w Lorkach założono Kółko Rolnicz.
Kultura
W 2012 r. wieś wygrała konkurs na najbardziej przyjazną miejscowość w gminie Grodziczno.
Bezpieczeństwo
W Lorkach działa Ochotnicza Straż Pożarna.
Edukacja
W XIX w. w Lorkach powstała szkoła. W 1906 r. odnotowano w niej strajk szkolny, który sprzeciwiał się nauczaniu w języku niemieckim.
Ludzie związani z miejscowością
W kadencji 2011-2015 sołtysem wsi jest Zdzisław Gurzyński.
Bibliografia
Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, pod red. Bronisława Chlebowskiego, Filipa Sulimierskiego, Władysława Walewskiego, t. V, Warszawa 1884, 960 ss.