Daniel Dyluś: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
| Linia 13: | Linia 13: | ||
=Przebieg kariery sportowej= | =Przebieg kariery sportowej= | ||
| − | Treningi rozpoczął w Stali Nysa, ale jego kariera piłkarska dojrzewała na Warmii i Mazurach. Zadebiutował w [[KS Gwardia Szczytno|Gwardii Szczytno]]. W 1987 roku po dobrym sezonie przeszedł do Zagłębia Lubin. Jeszcze w tym samym roku zagrał w polskiej ekstraklasie. | + | Treningi rozpoczął w Stali Nysa, ale jego kariera piłkarska dojrzewała na Warmii i Mazurach. Zadebiutował w [[KS Gwardia Szczytno|Gwardii Szczytno]]. W 1987 roku po dobrym sezonie przeszedł do Zagłębia Lubin. Jeszcze w tym samym roku zagrał w polskiej ekstraklasie. Wystąpił w 27 spotkaniach, strzelając pięć bramek. Wiosną 1989 roku został wypożyczony na jeden sezon do Miedzi Legnica, z którą w sezonie 1991/1992 zdobył Puchar Polski. Wówczas wywalczył również tytuł króla strzelców II ligi, zdobywając 19 bramek. Po tym sukcesie wrócił do Zagłębia Lubin. W kolejnym sezonie zdobył on 15 bramek dla lubińskiego klubu, co w dużej mierze zadecydowało o pozostaniu drużyny w elicie. W roku 1993 przyjął ofertę Sokoła Pniewy, gdzie spędził kolejne półtora sezonu. Jesienią 1996 roku wyjechał do Francji do klubu Valenciennes FC , gdzie w sezonie 1996/1997 został najlepszym strzelcem zespołu z 7 bramkami. Po powrocie grał w Jezioraku Iława, z którego w 1996 roku przeniósł się do [[OKS Stomil Olsztyn|Stomilu Olsztyn]]. W sezonie 1996/1997 okazał się jednym z najskuteczniejszych strzelców olsztyńskiego zespołu, zdobywając 6 bramek na pierwszoligowych boiskach. Najważniejszą zdobył w wygranym meczu z Widzewem Łódź strzałem z 40 metrów. Jesienią 1997 roku wyjechał do Finlandii, zagrał w I-ligowym Tampereen Pallo-Veikot, gdzie z 11 bramkami został najlepszym strzelcem . Wiosną 1998 występował w belgijskim Royal Racing Club Tournaisien. Doznał poważnej kontuzji. Jesienią 1998 roku na dobre powrócił do Polski. Reprezentował barwy sześciu klubów: Błękitnych Orneta, Pogoni Lwówek, Warty Poznań, MKS Mława, GKS Katowice oraz Czarnych Żagań, gdzie zakończył karierę. |
Zajął się szkoleniem. Pracował w klubie [[OKS Stomil Olsztyn|OKS 1945 Olsztyn]], Sokole [[Ostróda]], następnie przez dwa lata był wychowawcą klasy sportowej w gimnazjum przy ulicy Jana Pawła II w [[Pasym|Pasymiu]], pomagał Błękitnym Pasym w awansie do IV ligi. | Zajął się szkoleniem. Pracował w klubie [[OKS Stomil Olsztyn|OKS 1945 Olsztyn]], Sokole [[Ostróda]], następnie przez dwa lata był wychowawcą klasy sportowej w gimnazjum przy ulicy Jana Pawła II w [[Pasym|Pasymiu]], pomagał Błękitnym Pasym w awansie do IV ligi. | ||
Wersja z 22:34, 9 gru 2014
| Daniel Dyluś | |
| | |
| Imię i nazwisko | Daniel Dyluś |
| Data i miejsce urodzenia | 3 grudnia 1946 roku w Nysie |
| Dyscyplina | Piłka nożna |
| Największy sukces | Zdobywca Pucharu Polski |
Daniel Dyluś (ur. 3 grudnia 1946 roku w Nysie) – Czołowy zawodnik ekstraklasy, znakomity strzelec
Przebieg kariery sportowej
Treningi rozpoczął w Stali Nysa, ale jego kariera piłkarska dojrzewała na Warmii i Mazurach. Zadebiutował w Gwardii Szczytno. W 1987 roku po dobrym sezonie przeszedł do Zagłębia Lubin. Jeszcze w tym samym roku zagrał w polskiej ekstraklasie. Wystąpił w 27 spotkaniach, strzelając pięć bramek. Wiosną 1989 roku został wypożyczony na jeden sezon do Miedzi Legnica, z którą w sezonie 1991/1992 zdobył Puchar Polski. Wówczas wywalczył również tytuł króla strzelców II ligi, zdobywając 19 bramek. Po tym sukcesie wrócił do Zagłębia Lubin. W kolejnym sezonie zdobył on 15 bramek dla lubińskiego klubu, co w dużej mierze zadecydowało o pozostaniu drużyny w elicie. W roku 1993 przyjął ofertę Sokoła Pniewy, gdzie spędził kolejne półtora sezonu. Jesienią 1996 roku wyjechał do Francji do klubu Valenciennes FC , gdzie w sezonie 1996/1997 został najlepszym strzelcem zespołu z 7 bramkami. Po powrocie grał w Jezioraku Iława, z którego w 1996 roku przeniósł się do Stomilu Olsztyn. W sezonie 1996/1997 okazał się jednym z najskuteczniejszych strzelców olsztyńskiego zespołu, zdobywając 6 bramek na pierwszoligowych boiskach. Najważniejszą zdobył w wygranym meczu z Widzewem Łódź strzałem z 40 metrów. Jesienią 1997 roku wyjechał do Finlandii, zagrał w I-ligowym Tampereen Pallo-Veikot, gdzie z 11 bramkami został najlepszym strzelcem . Wiosną 1998 występował w belgijskim Royal Racing Club Tournaisien. Doznał poważnej kontuzji. Jesienią 1998 roku na dobre powrócił do Polski. Reprezentował barwy sześciu klubów: Błękitnych Orneta, Pogoni Lwówek, Warty Poznań, MKS Mława, GKS Katowice oraz Czarnych Żagań, gdzie zakończył karierę. Zajął się szkoleniem. Pracował w klubie OKS 1945 Olsztyn, Sokole Ostróda, następnie przez dwa lata był wychowawcą klasy sportowej w gimnazjum przy ulicy Jana Pawła II w Pasymiu, pomagał Błękitnym Pasym w awansie do IV ligi.
