Wikbold: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Linia 21: | Linia 21: | ||
|www = | |www = | ||
}} | }} | ||
− | ''' Wikbold ''' lub Wicboldus (ur. na początku XIV w., najprawdopodobniej w [[Elbląg |Elblągu]], zm. 22 kwietnia 1376 r.) – duchowny rzymskokatolicki, kapelan papieski, kanonik warmiński, prawnik.<br/ | + | ''' Wikbold ''' lub Wicboldus (ur. na początku XIV w., najprawdopodobniej w [[Elbląg |Elblągu]], zm. 22 kwietnia 1376 r.) – duchowny rzymskokatolicki, kapelan papieski, kanonik warmiński, prawnik. |
+ | <br/> <br/> | ||
==Życiorys== | ==Życiorys== | ||
Niewiele informacji na temat jego życia prywatnego zachowało się do dzisiaj. Wiadomo, że pochodził z Elbląga. Jego ojcem był Jan, rajca miejski. Wielokrotnie podróżował między [[Warmia|Warmią]] a Francją. Poza okresem studenckim w 1356 r. wyjechał do Awinionu, gdzie starał się o godność prepozyta kapituły katedralnej po zmarłym [[Jan z Nysy|Janie z Nysy]]. Jego starania okazały się bezskuteczne, bowiem zajmował ją już H. Kreuzburg. Od jesieni 1372 r. pozostawał na Warmii. | Niewiele informacji na temat jego życia prywatnego zachowało się do dzisiaj. Wiadomo, że pochodził z Elbląga. Jego ojcem był Jan, rajca miejski. Wielokrotnie podróżował między [[Warmia|Warmią]] a Francją. Poza okresem studenckim w 1356 r. wyjechał do Awinionu, gdzie starał się o godność prepozyta kapituły katedralnej po zmarłym [[Jan z Nysy|Janie z Nysy]]. Jego starania okazały się bezskuteczne, bowiem zajmował ją już H. Kreuzburg. Od jesieni 1372 r. pozostawał na Warmii. |
Wersja z 07:07, 29 sty 2015
Wikbold | |
| |
Data i miejsce urodzenia | początek XIV w. prawdopodobnie Elbląg |
Data i miejsce śmierci | 22 kwietnia 1376 r. nieznane |
Wikbold lub Wicboldus (ur. na początku XIV w., najprawdopodobniej w Elblągu, zm. 22 kwietnia 1376 r.) – duchowny rzymskokatolicki, kapelan papieski, kanonik warmiński, prawnik.
Spis treści
Życiorys
Niewiele informacji na temat jego życia prywatnego zachowało się do dzisiaj. Wiadomo, że pochodził z Elbląga. Jego ojcem był Jan, rajca miejski. Wielokrotnie podróżował między Warmią a Francją. Poza okresem studenckim w 1356 r. wyjechał do Awinionu, gdzie starał się o godność prepozyta kapituły katedralnej po zmarłym Janie z Nysy. Jego starania okazały się bezskuteczne, bowiem zajmował ją już H. Kreuzburg. Od jesieni 1372 r. pozostawał na Warmii.
Szkoła i wykształcenie
W latach 40-tych XIV w. podjął studia w Paryżu, które zakończył w 1347 r. na wydziale atrium, czyli siedmiu sztuk wyzwolonych. Odebrał więc wykształcenie w zakresie takich dziedzin wiedzy, jak: gramatyka, retoryka i dialektyka oraz arytmetyka, geometria, muzyka i astronomia. Następnie rozpoczął studia na wydziale prawa kościelnego. Gdy ponownie przybył do Francji pod koniec lat 50-tych XIV w., kontynuował studia w Paryżu, uzyskując tam stopień magistra artium, zaś w 1361 r. licencjata dekretałów. W późniejszym okresie został wybrany rektorem Uniwersytetu Paryskiego.
Praca
Karierę duchownego rozpoczął w 1344 r., kiedy to został wikariuszem przy katedrze we Fromborku. Pod koniec 1345 r. odbył podróż do Awinionu. Tam 8 stycznia 1346 r. dzięki protekcji księcia burbońskiego Filipa oficjalnie otrzymał papieską prowizję kanonii katedralnej warmińskiej. Do kapituły został jednak przyjęty dopiero po dziesięciu latach, 10 maja 1356 r. Gdy w 1355 r. powrócił ze studiów zagranicznych na Warmię, objął prebendę po kanoniku warmińskim Mikołaju Wolkelinim (Wolwelinim), który zmarł najprawdopodobniej między 1352 a 1353 r. Związany był również z kanonią w Głotowie. Działał tam z pewnością już w 11 lipcu 1355 r. Wymieniany był również jako proboszcz Świątek.
31 grudnia 1361 otrzymał godność kapelana papieskiego. W latach 70-tych XIV w. poświęcił się pracom na rzecz kapituły katedralnej. Jako senior był pomocnikiem w kwestiach spornych z zakonem krzyżackim.
Bibliografia
Birch-Hirschfeld Triller Anneliese, Kanonicy dobromiejscy do 1520 r. I 1772–1811, [w:] Słownik biograficzny kapituły kolegiackiej w Dobrym Mieście, Olsztyn 1999, s. 35.
Borawska Teresa, Słownik biograficzny kapituły warmińskiej, Olsztyn 1996, s. 273–274.