Jan ze Szczekocin: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja zweryfikowana] | [wersja zweryfikowana] |
(→Bibliografia) |
(→Bibliografia) |
||
| Linia 34: | Linia 34: | ||
| − | [[Kategoria: Osoba|Jan ze | + | [[Kategoria: Osoba|Jan ze Szczekocin]][[Kategoria: Wielka wojna z zakonem krzyżackim|Jan ze Szczekocin]][[Kategoria:1401-1500|Jan ze Szczekocin]] |
Wersja z 14:50, 6 mar 2015
| Jan ze Szczekocin | |
| | |
| Data urodzenia | 1370 r. |
| Data śmierci | 1433 r. |
Jan ze Szczekocin (ur. w 1370 r., zm. w 1433 r.) – starosta brzesko-kujawski, w czasie wielkiej wojny z zakonem krzyżackim dowódca oddziałów osłonowych na południowej granicy Polski.
Życiorys
Jan urodził się jako syn kasztelana lubelskiego. W 1402 roku mianowany został przez polskiego króla starostą brzesko-kujawskim. W 1405 roku powołano go na urząd stolnika sandomierskiego, w 1407 roku kasztelana zawichojskiego, a w 1409 roku kasztelana wiślickiego.
W 1410 roku z woli monarchy polskiego objął urząd kasztelana lubelskiego. W czasie wojny polsko-litewsko-krzyżackiej polecono mu strzec granicy polsko-węgierskiej. Zabezpieczenie przed Zygmuntem Luksemburgiem było ważnym posunięciem, gdyż obawiano się sprzymierzeńca zakonu. Dysponował siłami zbrojnymi pozostawionymi przez króla, chorągwią czeską oraz chorągwią Jarosława ze Spytka i Jana Wałacha. Wojska węgierskie, wkroczywszy w granice Korony Polskiej, spaliły Stary i Nowy Sącz. Powiadomiony Jan ze Szczekocin udał się z wojskiem pod Bardejów, gdzie stoczono bitwę. Wygrana leżała po stronie polskiej. Po wojnie król mianował go starostą generalnym Wielkopolski i starostą dobrzyńskim.
Zmarł w 1433 roku.
Bibliografia
J. Sikorski, Bohaterowie Grunwaldu, Olsztyn 2010.
