Świniarc: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
(→Dzieje miejscowości) |
(→Dzieje miejscowości) |
||
| Linia 45: | Linia 45: | ||
=== Dzieje miejscowości === | === Dzieje miejscowości === | ||
| − | Nie znana jest dokładna data lokacji wsi. Nie ustalono także pochodzenia nazwy miejscowości. Osadnictwo musiało być tu jednak wczesne, gdyż na terenie wsi znajduje się grodzisko wyżynne. W 1400 r. wieś należała do [[klucz lubawski| klucza lubawskiego]] biskupów chełmińskich. Wiadomo także, że w 1789 r. miejscowość stanowiła wieś chełmińską z 18 dymami. W 1885 r. było tutaj 46 domów i 62 dymy. Tern zaś zamieszkiwały 337 osoby w tym 330 katolików i 7 ewangelików. Nie zachowała się informacja o kształcie zabudowań wiejskich. W XIX w. we wsi powstała szkoła. | + | Nie znana jest dokładna data lokacji wsi. Nie ustalono także pochodzenia nazwy miejscowości. Osadnictwo musiało być tu jednak wczesne, gdyż na terenie wsi znajduje się grodzisko wyżynne. W 1400 r. wieś należała do [[klucz lubawski| klucza lubawskiego]] biskupów chełmińskich. Wiadomo także, że w 1789 r. miejscowość stanowiła wieś chełmińską z 18 dymami. W 1885 r. było tutaj 46 domów i 62 dymy. Tern zaś zamieszkiwały 337 osoby w tym 330 katolików i 7 ewangelików. Nie zachowała się informacja o kształcie zabudowań wiejskich. W XIX w. we wsi powstała szkoła. W 1906 r. wybuchł w niej [[strajk szkolny]]. |
<br/> | <br/> | ||
Wersja z 11:27, 27 paź 2013
| Świniarc | |
| | |
| Rodzaj miejscowości | wieś sołecka |
| Państwo |  Polska
|
| Województwo | warmińsko - mazurskie |
| Powiat | nowomiejski |
| Gmina | Grodziczno |
| Sołectwo | Świniarc |
| Liczba ludności (2012, źródło: www.grodziczno.pl) | 266 |
| Strefa numeracyjna | (+48) 89 |
| Tablice rejestracyjne | NNM |
| Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego   Świniarc | |
| Położenie na mapie Polski  Świniarc | |
{{#invoke:Koordynaty|szablon}} | |
Świniarc (Świniarzec, niem. Swiniarz) – wieś sołecka w Polsce w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie nowomiejskim, w gminie Grodziczno.W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie przynależała do województwa toruńskiego.
Spis treści
Charakterystyka fizjograficzna
Wieś leży niedaleko Jeziora Zwiniarzec. Miejscowość znajduje się na terenie gminy Grodziczno w obszarze, której występuje tu wyjątkowo duże nagromadzenie polodowcowych form rzeźby terenu, takich jak m.in. moreny denne, pagórki i wzgórza morenowe, rynny subglacjalne, płaty sandru, wytopiskowe. Najniżej położonym obszarem jest dolina rzeki Wel - poniżej 100m n.p.m. W kierunku północno-wschodnim gminy (Garb Lubawski) teren wznosi się i w rejonie na wschód od m. Zwiniarz osiąga największą wysokość 200,8 m n.p.m. Powierzchnia gminy dzieli się na: wysoczyznę morenową, dolinę rzeki Weli rynnę Jeziora Kiełpińskiego, fragmentem sandru Skrwy. Ponadto odnajdziemy tutaj gleby brunatne właściwe i brunatne wyługowan, czarne ziemie, gleby organiczne – torfowe, murszasto-torfowe oraz mułowo-torfowe.
Dzieje miejscowości
Nie znana jest dokładna data lokacji wsi. Nie ustalono także pochodzenia nazwy miejscowości. Osadnictwo musiało być tu jednak wczesne, gdyż na terenie wsi znajduje się grodzisko wyżynne. W 1400 r. wieś należała do klucza lubawskiego biskupów chełmińskich. Wiadomo także, że w 1789 r. miejscowość stanowiła wieś chełmińską z 18 dymami. W 1885 r. było tutaj 46 domów i 62 dymy. Tern zaś zamieszkiwały 337 osoby w tym 330 katolików i 7 ewangelików. Nie zachowała się informacja o kształcie zabudowań wiejskich. W XIX w. we wsi powstała szkoła. W 1906 r. wybuchł w niej strajk szkolny.
Gospodarka
We wsi znajduje się Ośrodek Wypoczynkowy Hartek.
Kultura
W Świniarcu działa Ochotnicza Straż Pożarna. W okresie międzywojennym działały tu stowarzyszenia: Stowarzyszenie Młodzieży Polskiej, Towarzystwo Powstańców i Wojaków, Strzelec.
Ludzie związani z miejscowością:
W kadencji 2011 - 2015 sołtysem wsi jest Henryk Kliniewski.
Bibliografia:
Korecki Andrzej, Z dziejów gminy Grodziczno, Pelplin 2003, 354 ss.
Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, pod red. Bronisława Chlebowskiego, Filipa Sulimierskiego, Władysława Walewskiego, t. XIV, Warszawa 1895, 930 ss.
