Cmentarze starowierskie na Mazurach: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| + | {{Mała architektura2 sakralna infobox | ||
| + | <!-- w trakcie opracowania --> | ||
| + | |nazwa = Wielka architektura sakralna | ||
| + | |typ obiektu = kościół <!-- Parametr obowiązkowy --> | ||
| + | |datacja = 1763 | ||
| + | |powiat = nowo miejski | ||
| + | |gmina = Lubawa | ||
| + | |miejscowość = Rożental | ||
| + | |parafia = rzymsko-katolicka | ||
| + | }} <br/> | ||
| + | ''' Kościół ''' | ||
| + | <br/> | ||
| + | == Położenie == | ||
| + | |||
| + | <br/> | ||
| + | == Opis == | ||
| + | |||
| + | <br/> | ||
| + | == Ciekawostki == | ||
| + | |||
| + | <br/> | ||
| + | == Bibliografia == | ||
| + | |||
| + | <br/> | ||
| + | [[Kategoria: Turystyka]][[Kategoria: Architektura]][[Kategoria: Budownictwo ludowe]][[Kategoria: Zabytki]][[Kategoria: cmentarze]][[Kategotia: zabytki techniki]] | ||
| + | <br/> | ||
| + | |||
W południowej części Mazur, w rejonie wsi Ukta (gm. Ruciane Nida, pow. Pisz), spotyka się cmentarze powstałe w 2. połowie XIX i na początku XX wieku, na których pochowani zostali starowierzy (starowiercy, staroobrzędowcy, filiponi). Ich pojawienie się w tych stronach w 1830 roku rozpoczęło nowy rozdział historii Mazur. Dziewicze tereny Puszczy Piskiej, z dala od ludzi i cywilizowanego świata były idealnym miejscem osiedlenia dla szukających schronienia i spokoju prześladowanych w swojej ojczyźnie odszczepieńców od prawosławia. Dzięki tym nowym „kolonizatorom” Wielkiej Puszczy w XIX wieku zapoczątkowane zostały w ten sposób wsie: Gałkowo, Kadzidłowo, Śwignajno (Ładne Pole), Mościska, Piaski, Piotrowo-Osiniak, Onufryjewo, Wojnowo (ośrodek religijny) i Zameczek. Po 1945 roku większość starowierców opuściła Mazury. Cennym świadectwem i czytelną pozostałością po znikającej obecnie religii oraz istotnym elementem krajobrazu kulturowego, wyróżniającym ten teren od pozostałej części Mazur, są cmentarze starowierskie. Ich cechą charakterystyczną jest ustronna lokalizacja poza zwartą zabudową wsi. Przeważnie były to jakieś wzniesienia z widoczną z oddali grupą starodrzewia. Znajdujące się na nich najstarsze, zapewne jeszcze z XIX wieku, groby opatrzone są płaskimi kamieniami, częściowo ociosanymi, na których wykuto starowierskie krzyże. Większość z nich nie posiada wykutych dat i nazwisk, więc nie jest wiadome, kto i kiedy został pod nimi pochowany. Brak też najstarszych krzyży drewnianych. Religia starowierców nie pozwalała na podnoszenie, czy naprawianie przewróconych ze starości lub uszkodzonych drewnianych krzyży, które w ten sposób uległy naturalnemu rozkładowi. Na omawianym terenie można wskazać 8 cmentarzy starowierskich znajdujących się w: Gałkowie, Iwanowie, Kadzidłowie, Onufryjewie, Osiniaku, Śwignajnie (Ładne Pole) i dwa w Wojnowie. Jedna część tych cmentarzy ma charakter czynny, druga zaś tak jakby zapomniana i częściowo zaniedbana. | W południowej części Mazur, w rejonie wsi Ukta (gm. Ruciane Nida, pow. Pisz), spotyka się cmentarze powstałe w 2. połowie XIX i na początku XX wieku, na których pochowani zostali starowierzy (starowiercy, staroobrzędowcy, filiponi). Ich pojawienie się w tych stronach w 1830 roku rozpoczęło nowy rozdział historii Mazur. Dziewicze tereny Puszczy Piskiej, z dala od ludzi i cywilizowanego świata były idealnym miejscem osiedlenia dla szukających schronienia i spokoju prześladowanych w swojej ojczyźnie odszczepieńców od prawosławia. Dzięki tym nowym „kolonizatorom” Wielkiej Puszczy w XIX wieku zapoczątkowane zostały w ten sposób wsie: Gałkowo, Kadzidłowo, Śwignajno (Ładne Pole), Mościska, Piaski, Piotrowo-Osiniak, Onufryjewo, Wojnowo (ośrodek religijny) i Zameczek. Po 1945 roku większość starowierców opuściła Mazury. Cennym świadectwem i czytelną pozostałością po znikającej obecnie religii oraz istotnym elementem krajobrazu kulturowego, wyróżniającym ten teren od pozostałej części Mazur, są cmentarze starowierskie. Ich cechą charakterystyczną jest ustronna lokalizacja poza zwartą zabudową wsi. Przeważnie były to jakieś wzniesienia z widoczną z oddali grupą starodrzewia. Znajdujące się na nich najstarsze, zapewne jeszcze z XIX wieku, groby opatrzone są płaskimi kamieniami, częściowo ociosanymi, na których wykuto starowierskie krzyże. Większość z nich nie posiada wykutych dat i nazwisk, więc nie jest wiadome, kto i kiedy został pod nimi pochowany. Brak też najstarszych krzyży drewnianych. Religia starowierców nie pozwalała na podnoszenie, czy naprawianie przewróconych ze starości lub uszkodzonych drewnianych krzyży, które w ten sposób uległy naturalnemu rozkładowi. Na omawianym terenie można wskazać 8 cmentarzy starowierskich znajdujących się w: Gałkowie, Iwanowie, Kadzidłowie, Onufryjewie, Osiniaku, Śwignajnie (Ładne Pole) i dwa w Wojnowie. Jedna część tych cmentarzy ma charakter czynny, druga zaś tak jakby zapomniana i częściowo zaniedbana. | ||
Wersja z 12:29, 21 sty 2014
| Wielka architektura sakralna | |
| | |
| typ obiektu: | kościół |
| datacja: | 1763 |
| powiat: | nowo miejski |
| gmina: | Lubawa |
| miejscowość: | Rożental |
| parafia: | rzymsko-katolicka |
Kościół
Spis treści
Położenie
Opis
Ciekawostki
Bibliografia
W południowej części Mazur, w rejonie wsi Ukta (gm. Ruciane Nida, pow. Pisz), spotyka się cmentarze powstałe w 2. połowie XIX i na początku XX wieku, na których pochowani zostali starowierzy (starowiercy, staroobrzędowcy, filiponi). Ich pojawienie się w tych stronach w 1830 roku rozpoczęło nowy rozdział historii Mazur. Dziewicze tereny Puszczy Piskiej, z dala od ludzi i cywilizowanego świata były idealnym miejscem osiedlenia dla szukających schronienia i spokoju prześladowanych w swojej ojczyźnie odszczepieńców od prawosławia. Dzięki tym nowym „kolonizatorom” Wielkiej Puszczy w XIX wieku zapoczątkowane zostały w ten sposób wsie: Gałkowo, Kadzidłowo, Śwignajno (Ładne Pole), Mościska, Piaski, Piotrowo-Osiniak, Onufryjewo, Wojnowo (ośrodek religijny) i Zameczek. Po 1945 roku większość starowierców opuściła Mazury. Cennym świadectwem i czytelną pozostałością po znikającej obecnie religii oraz istotnym elementem krajobrazu kulturowego, wyróżniającym ten teren od pozostałej części Mazur, są cmentarze starowierskie. Ich cechą charakterystyczną jest ustronna lokalizacja poza zwartą zabudową wsi. Przeważnie były to jakieś wzniesienia z widoczną z oddali grupą starodrzewia. Znajdujące się na nich najstarsze, zapewne jeszcze z XIX wieku, groby opatrzone są płaskimi kamieniami, częściowo ociosanymi, na których wykuto starowierskie krzyże. Większość z nich nie posiada wykutych dat i nazwisk, więc nie jest wiadome, kto i kiedy został pod nimi pochowany. Brak też najstarszych krzyży drewnianych. Religia starowierców nie pozwalała na podnoszenie, czy naprawianie przewróconych ze starości lub uszkodzonych drewnianych krzyży, które w ten sposób uległy naturalnemu rozkładowi. Na omawianym terenie można wskazać 8 cmentarzy starowierskich znajdujących się w: Gałkowie, Iwanowie, Kadzidłowie, Onufryjewie, Osiniaku, Śwignajnie (Ładne Pole) i dwa w Wojnowie. Jedna część tych cmentarzy ma charakter czynny, druga zaś tak jakby zapomniana i częściowo zaniedbana.
