Utopienie w bagnie: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
| Linia 3: | Linia 3: | ||
<br/><br/> | <br/><br/> | ||
== Charakterystyka== | == Charakterystyka== | ||
| − | Mumia z Drwęcka to typowa mumia z bagien, jakich wiele zostało odkrytych w Europie zachodniej na terenach zamieszkałych przez ludy germańskie. Podobieństwo | + | Mumia z Drwęcka to typowa mumia z bagien, jakich wiele zostało odkrytych w Europie zachodniej na terenach zamieszkałych przez ludy germańskie. Podobieństwo między znaleziskiem z [[Drwęck | Drwęcka]] a znaleziskami z zachodniej części Europy, jak również dowiedziona przez Karola Modzelewskiego duża zbieżność kulturowa Germanów z pozostałymi ludami barbarzyńskiej Europy, pozwala zaczerpnąć wiedzy od Germanów na temat intencji topienia ludzi w bagnach. |
| − | Tacyt pisze w swym dziele ''Germania'': ''bojaźliwych, tchórzy oraz cieleśnie zniesławionych topią w błocie lub bagnie, zarzucając ich z góry chrustem'' i uzasadnia stosowanie takiego rodzaj kary następująco: ''karząc zaś hańbę'' – [trzeba] | + | Tacyt pisze w swym dziele ''Germania'': ''bojaźliwych, tchórzy oraz cieleśnie zniesławionych topią w błocie lub bagnie, zarzucając ich z góry chrustem'' i uzasadnia stosowanie takiego rodzaj kary następująco: ''karząc zaś hańbę'' – [trzeba ją] ''ukryć''. Źródła pisane opisujące Prusów także wspominają o takim traktowaniu ciała skazańca. Przytrafiło się to misjonarzom: [[św. Wojciech | św. Wojciechowi]] i [[św. Brunon | św. Brunonowi]], którzy doznali najpierw ucięcia głowy, a ciała ich wrzucono do rzeki. Karę tę stosowano również wobec sodomitów naruszających seksualne tabu i świętokradców (wymienieni święci naruszyli ''sacrum'' świętego gaju). |
Wyjątkowość tej kary miała odniesienie do pruskich wierzeń eschatologicznych. Wierzono bowiem, iż ciało musiało zostać spalone, aby uwolnić duszę, a kara uniemożliwiająca rozkład ciała i jego spalenie powodowała, że dusza na zawsze była uwięziona w ciele, zawieszona między bytem a niebytem. Kara taka była zatem najgorsza, gdyż rozciągała swą negatywną sankcję "na zawsze", permanentnie. Nadto środowisko wodne było dominium boga śmierci [[Patollo | Patolla]]. | Wyjątkowość tej kary miała odniesienie do pruskich wierzeń eschatologicznych. Wierzono bowiem, iż ciało musiało zostać spalone, aby uwolnić duszę, a kara uniemożliwiająca rozkład ciała i jego spalenie powodowała, że dusza na zawsze była uwięziona w ciele, zawieszona między bytem a niebytem. Kara taka była zatem najgorsza, gdyż rozciągała swą negatywną sankcję "na zawsze", permanentnie. Nadto środowisko wodne było dominium boga śmierci [[Patollo | Patolla]]. | ||
Wersja z 11:51, 8 sty 2015
Utopienie w Bagnie – kara stosowana przez Prusów. Śladem tych praktyk jest tak zwana mumia z Drwęcka.
Charakterystyka
Mumia z Drwęcka to typowa mumia z bagien, jakich wiele zostało odkrytych w Europie zachodniej na terenach zamieszkałych przez ludy germańskie. Podobieństwo między znaleziskiem z Drwęcka a znaleziskami z zachodniej części Europy, jak również dowiedziona przez Karola Modzelewskiego duża zbieżność kulturowa Germanów z pozostałymi ludami barbarzyńskiej Europy, pozwala zaczerpnąć wiedzy od Germanów na temat intencji topienia ludzi w bagnach.
Tacyt pisze w swym dziele Germania: bojaźliwych, tchórzy oraz cieleśnie zniesławionych topią w błocie lub bagnie, zarzucając ich z góry chrustem i uzasadnia stosowanie takiego rodzaj kary następująco: karząc zaś hańbę – [trzeba ją] ukryć. Źródła pisane opisujące Prusów także wspominają o takim traktowaniu ciała skazańca. Przytrafiło się to misjonarzom: św. Wojciechowi i św. Brunonowi, którzy doznali najpierw ucięcia głowy, a ciała ich wrzucono do rzeki. Karę tę stosowano również wobec sodomitów naruszających seksualne tabu i świętokradców (wymienieni święci naruszyli sacrum świętego gaju).
Wyjątkowość tej kary miała odniesienie do pruskich wierzeń eschatologicznych. Wierzono bowiem, iż ciało musiało zostać spalone, aby uwolnić duszę, a kara uniemożliwiająca rozkład ciała i jego spalenie powodowała, że dusza na zawsze była uwięziona w ciele, zawieszona między bytem a niebytem. Kara taka była zatem najgorsza, gdyż rozciągała swą negatywną sankcję "na zawsze", permanentnie. Nadto środowisko wodne było dominium boga śmierci Patolla.
Echa pogańskich zwyczajów karania ciała po śmierci można dostrzec w chrześcijańskiej kulturze doby średniowiecza i epoki nowożytnej: pozostawienie ciała bez pochówku na szubienicy, aby zgniło, ćwiartowanie ciała i wyrzucanie szczątków do lasu na pożarcie dzikim zwierzętom czy też pochówek w niepoświęconej ziemi.
Bibliografia
Polibiusz Korneliusz Tacyt, Germania, tłum. T. Płóciennik, wstęp i komentarz J. Kolendo, Poznań 2008.
Grzegorz Białuński, O świętym Wojciechu raz jeszcze, Komunikaty Mazursko-Warmińskie, nr 2(236), 2002.
Grzegorz Białuński, Misja prusko-litewska biskupa Brunona z Kwerfurtu, Olsztyn 2010.
Marek M. Pacholec, Pruskie rytuały uśmiercania – wstęp do badań, "Komunikaty Mazursko-Warmińskie" 2011, nr 2(272).
Karol Modzelewski, Barbarzyńska Europa, Warszawa 2004.
