Ropucha paskówka: Różnice pomiędzy wersjami

Z Encyklopedia Warmii i Mazur
Skocz do: nawigacja, szukaj
[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
m (Wycofano edycje użytkownika JustJask (dyskusja). Autor przywróconej wersji to LPF.)
Linia 18: Linia 18:
 
  |commons                =  
 
  |commons                =  
 
}}
 
}}
'''Ropucha paskówka'''
+
'''Ropucha paskówka''' – to najmniejsza i jednocześnie najrzadsza ropucha występująca w Polsce. Ciało ma długość do 8 cm; jest płaskie i krępe. Zwierzę ma kolor brązowy, brunatny czasem wpadający w szary.
 +
Przypomina [[Ropucha szara|ropuchę szarą]], odróżnia ją jednak od krewniaczki przebiegająca wzdłuż grzbietu, od głowy do końca ciała, jasna pręga.
 
<br/><br/>
 
<br/><br/>
==Ropuchy==
 
To grupa płazów z rzędu bezogonowych. Charakterystyczną cechą, która odróżnia je od blisko spokrewnionych żab, są gruczoły jadowe. Produkowana w nich jest toksyczna substancja, która pozwala (biernie) bronić się przed drapieżnikami. Ropuchy są zwierzętami mięsożernymi, ściśle chronionymi. Bardzo rozpowszechnione na [[Warmia|Warmii]] i [[Mazury|Mazurach]] ze względu na sprzyjające warunki zarówno siedliskowe, jak i bogate zasoby pokarmowe.
 
 
==Ropucha paskówka==
 
 
To najmniejsza i jednocześnie najrzadsza ropucha występująca w Polsce. Ciało ma długość do 8 cm; jest płaskie i krępe. Zwierzę ma kolor brązowy, brunatny czasem wpadający w szary.
 
Przypomina [[Ropucha szara|ropuchę szarą]], odróżnia ją jednak od krewniaczki przebiegająca wzdłuż grzbietu, od głowy do końca ciała, jasna pręga.
 
 
 
Preferuje tereny otwarte, nasłonecznione. Jednak jest zwierzęciem elastycznym i łatwo przystosowuje się do zmian. Dość szybko biega (krótkie nogi sprawiają, że raczej niechętnie i niezdarnie skacze), stąd jej ludowa nazwa: ''ropucha żwawa''.
 
Preferuje tereny otwarte, nasłonecznione. Jednak jest zwierzęciem elastycznym i łatwo przystosowuje się do zmian. Dość szybko biega (krótkie nogi sprawiają, że raczej niechętnie i niezdarnie skacze), stąd jej ludowa nazwa: ''ropucha żwawa''.
 
Z zimowych kryjówek wychodzi na przełomie marca i kwietnia. Jak wszystkie ropuchy – bardzo żarłoczna: uwielbia ślimaki i stawonogi.
 
Z zimowych kryjówek wychodzi na przełomie marca i kwietnia. Jak wszystkie ropuchy – bardzo żarłoczna: uwielbia ślimaki i stawonogi.
Linia 35: Linia 28:
 
<references/>
 
<references/>
 
[[Krzysztof  Główczyński|Główczyński K.]]/ [[Krzysztof  Wittbrodt|Wittbrodt K.]] 2011, Płazy i gady Welskiego Parku Krajobrazowego, Wydawnictwo VEGA, Kwidzyn 2011, 18 str.
 
[[Krzysztof  Główczyński|Główczyński K.]]/ [[Krzysztof  Wittbrodt|Wittbrodt K.]] 2011, Płazy i gady Welskiego Parku Krajobrazowego, Wydawnictwo VEGA, Kwidzyn 2011, 18 str.
 
WikiMedia
 
  
 
[[Kategoria:Zwierzęta]]
 
[[Kategoria:Zwierzęta]]
 
[[Kategoria:Przyroda]]
 
[[Kategoria:Przyroda]]
 
[[Kategoria:Zwierzęta Warmii i Mazur]]
 
[[Kategoria:Zwierzęta Warmii i Mazur]]

Wersja z 12:31, 11 lip 2014

Ropucha paskówka

Epidalea calamita/Bufo calamita`
Laurenti, 1768
Epidalea calamita/Bufo calamita Laurenti, 1768
Ropucha paskówka (www.sqfp.info)
Ropucha paskówka (www.sqfp.info)
Systematyka
Domena eukarionty
Królestwo zwierzęta
Typ strunowce
Podtyp kręgowce
Gromada płazy
Rząd płazy bezogonowe
Rodzina ropuchowate
Rodzaj Epidalea/Bufo

Ropucha paskówka – to najmniejsza i jednocześnie najrzadsza ropucha występująca w Polsce. Ciało ma długość do 8 cm; jest płaskie i krępe. Zwierzę ma kolor brązowy, brunatny czasem wpadający w szary. Przypomina ropuchę szarą, odróżnia ją jednak od krewniaczki przebiegająca wzdłuż grzbietu, od głowy do końca ciała, jasna pręga.

Preferuje tereny otwarte, nasłonecznione. Jednak jest zwierzęciem elastycznym i łatwo przystosowuje się do zmian. Dość szybko biega (krótkie nogi sprawiają, że raczej niechętnie i niezdarnie skacze), stąd jej ludowa nazwa: ropucha żwawa. Z zimowych kryjówek wychodzi na przełomie marca i kwietnia. Jak wszystkie ropuchy – bardzo żarłoczna: uwielbia ślimaki i stawonogi. Przed agresorami broni się wydzielając z gruczołów skórnych toksyczną substancję o nieprzyjemnym zapachu.

Bibliografia

Główczyński K./ Wittbrodt K. 2011, Płazy i gady Welskiego Parku Krajobrazowego, Wydawnictwo VEGA, Kwidzyn 2011, 18 str.