Dziurdziewo: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
(→Bibliografia:) |
|||
| Linia 36: | Linia 36: | ||
=== Charakterystyka fizjograficzna === | === Charakterystyka fizjograficzna === | ||
| − | Miejscowość położona jest na terenie [[gmina Kozłowo |gminy Kozłowo]]. Przez gminę przepływają dwie rzeki – [[Nida]] i [[Szkotówka]] | + | Miejscowość położona jest na terenie [[gmina Kozłowo |gminy Kozłowo]]. Przez gminę przepływają dwie rzeki – [[Nida]] i [[Szkotówka]], łącząc się tworzą rzekę [[Wkra|Wkrę]] – dopływ Narwi. Na obszarze gminy znajduje się 9 jezior o pow. 347 ha. Większe z nich to: [[Jezioro Kownatki]], [[Jezioro Kąty]] oraz [[Jezioro Szkotowskie]]. |
<br/> | <br/> | ||
=== Dzieje miejscowości === | === Dzieje miejscowości === | ||
| − | Dziurdziewo zajmuje częściowy obszar ziemski, który w 1321 r. mistrz krajowy Friedrich von Wildenberg przekazał grupie rycerzy na czele z Peterem von Heselicht. W 1579 r. w miejscowości funkcjonowała | + | Dziurdziewo zajmuje częściowy obszar ziemski, który w 1321 r. mistrz krajowy Friedrich von Wildenberg przekazał grupie rycerzy na czele z Peterem von Heselicht. W 1579 r. w miejscowości funkcjonowała szkoła. Od 1670 r. wieś należała do [[parafia Szkotowo| parafii Szkotowo]]. W 1717 r. teren wsi wynosił 24 [[łan| łany]], które zamieszkiwało 11 chłopów i 4 zagrodników. W 1780 r. Dziurdziewo obejmowało 26 [[łan| łanów]] i 8 [[morga| mórg]]. W XIX w. we wsi funkcjonował kościół ewangelicki. Wieś natomiast znajdowała się w [[powiat niborski| powiecie niborskim]] i w [[parafia Turowo |parafii Turowo]]. |
<br/> | <br/> | ||
| Linia 52: | Linia 52: | ||
===Zabykt=== | ===Zabykt=== | ||
| − | We wsi znajduje się [[Kościół pw. Matki Boskiej Anielskiej]]. | + | We wsi znajduje się [[Kościół pw. Matki Boskiej Anielskiej w Dziurdziewie|Kościół pw. Matki Boskiej Anielskiej]]. |
<br/> | <br/> | ||
Wersja z 18:04, 12 lis 2013
| Dziurdziewo | |
| | |
 Kościół pw. Matki Boskiej Anielskiej, źródło: http://www.ciekawemazury.pl, 12.09.2013.
| |
| Rodzaj miejscowości | wieś sołecka |
| Państwo |  Polska
|
| Województwo | warmińsko-mazurskie |
| Powiat | nidzicki |
| Gmina | Kozłowo |
| Liczba ludności (Pole-obowiązkowe) | Pole-obowiązkowe |
| Strefa numeracyjna | (+48) 89 |
| Tablice rejestracyjne | NNI |
| Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego   Dziurdziewo | |
| Położenie na mapie Polski  Dziurdziewo | |
{{#invoke:Koordynaty|szablon}} | |
Dziurdziewo (niem. Dziurdziau, od 1938 r. Thalheim) – wieś sołecka w Polsce w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie nidzickim, w gminie Kozłowo. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa olsztyńskiego.
Spis treści
Charakterystyka fizjograficzna
Miejscowość położona jest na terenie gminy Kozłowo. Przez gminę przepływają dwie rzeki – Nida i Szkotówka, łącząc się tworzą rzekę Wkrę – dopływ Narwi. Na obszarze gminy znajduje się 9 jezior o pow. 347 ha. Większe z nich to: Jezioro Kownatki, Jezioro Kąty oraz Jezioro Szkotowskie.
Dzieje miejscowości
Dziurdziewo zajmuje częściowy obszar ziemski, który w 1321 r. mistrz krajowy Friedrich von Wildenberg przekazał grupie rycerzy na czele z Peterem von Heselicht. W 1579 r. w miejscowości funkcjonowała szkoła. Od 1670 r. wieś należała do parafii Szkotowo. W 1717 r. teren wsi wynosił 24 łany, które zamieszkiwało 11 chłopów i 4 zagrodników. W 1780 r. Dziurdziewo obejmowało 26 łanów i 8 mórg. W XIX w. we wsi funkcjonował kościół ewangelicki. Wieś natomiast znajdowała się w powiecie niborskim i w parafii Turowo.
Ludzie związani z miejscowością
Na kartach historii wsi zapisał się mistrz krajowy Friedrich von Wildenberg. Obecnie (2013 r.) sołtysem we wsi jest Grażyna Nowakowska.
Zabykt
We wsi znajduje się Kościół pw. Matki Boskiej Anielskiej.
Bibliografia
Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, pod red. Bronisława Chlebowskiego, Filipa Sulimierskiego, Władysława Walewskiego, t. II, Warszawa 1881, 927 ss.
Wijaczka Jacek, Dzieje wsi do końca XVIII wieku, [w:] Historia Nidzicy i okolic, pod red. Waldemara Rezmera, Nidzica 2012, s. 165 - 202.
