Jan Janowicz: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja zweryfikowana] | [wersja zweryfikowana] |
(→Życiorys) |
(→Bibliografia) |
||
| Linia 37: | Linia 37: | ||
Bednarski Z., "Rocznik Medyczny" 1997, tom V, vol. I, s. 58.<br/> | Bednarski Z., "Rocznik Medyczny" 1997, tom V, vol. I, s. 58.<br/> | ||
| − | [[Kategoria: Zdrowie|Janowicz, Jan]][[Kategoria: Ochrona zdrowia|Janowicz, Jan]][[Kategoria: Lekarze i pielęgniarki|Janowicz, Jan]][[Kategoria: Olsztyn|Janowicz, Jan]][[Kategoria: 1945-1989|Janowicz, Jan]][[Kategoria: | + | [[Kategoria: Zdrowie|Janowicz, Jan]][[Kategoria: Ochrona zdrowia|Janowicz, Jan]][[Kategoria: Lekarze i pielęgniarki|Janowicz, Jan]][[Kategoria: Olsztyn|Janowicz, Jan]][[Kategoria: 1945-1989|Janowicz, Jan]][[Kategoria: 1919-1944|Janowicz, Jan]] |
Wersja z 20:48, 4 lut 2015
| Jan Janowicz | |
| | |
| Data i miejsce urodzenia | 27 maja 1893 r. Giełucie |
| Data i miejsce śmierci | 6 stycznia 1964 r. Warszawa |
| Zawód | lekarz |
Jan Janowicz (ur. 27 maja 1893 r. w Giełuciach, pow. szawelski, zm. 6 stycznia 1964 r. w Warszawie) – lekarz.
Spis treści
Życiorys
Syn Marcjana i Krystyny z d. Butkiewicz. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Olsztynie.
Szkoła i wykształcenie
Do szkoły średniej uczęszczał w Smoleńsku i Szawlach. W 1913 r. ukończył Gimnazjum Klasyczne w Szawlach i otrzymał świadectwo dojrzałości. Studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Juriewskiego, dawnego Dorpackiego (obecnie Tartu w Estonii). Dyplom lekarski nostryfikował w 1920 r., a 11 lipca 1925 r. uzyskał tytuł doktora wszechnauk lekarskich na UW.
Praca
W marcu 1917 r. był lekarzem batalionowym 195 pułku piechoty armii rosyjskiej na froncie rumuńskim. W grudniu 1917 r. wstąpił do I Korpusu Polskiego gen. Józefa Dowbór-Muśnickiego i był lekarzem 7 pułku 2 dywizji w Bobrujsku. W latach 1919–1922 służył w WP, kolejno jako lekarz i jako młodszy ordynator na oddziale chirurgicznym Szpitala Garnizonowego w Wilnie.
Od 1 marca 1922 r. do wybuchu II wojny światowej pracował w Szpitalu Kolejowym na Wilczej Łapie w Wilnie jako młodszy, a następnie starszy ordynator chirurgii. W 1939 r. został powołany do wojska i pełnił obowiązki kierownika oddziału chirurgicznego Szpitala Garnizonowego w Wilnie. Po zajęciu Wilna przez Armię Czerwoną pracował w Szpitalu Kolejowym. Od czerwca 1944 r. do lutego 1945 r. był kierownikiem oddziału chirurgicznego Szpitala Kolejowego w Wilnie.
1 maja 1945 r. został przeniesiony z Białegostoku do Olsztyna, gdzie objął ordynaturę na oddziale chirurgicznym w Szpitalu Kolejowym (do 1964 r.), WUBP (do 1954r.) oraz Wojewódzkim. Pełnił również rolę konsultanta wojewódzkiego ds. chirurgii.
Bibliografia
Bednarski Z., "Rocznik Medyczny" 1997, tom V, vol. I, s. 58.
