Kamionka (gmina Kurzętnik): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
| Linia 40: | Linia 40: | ||
=== Dzieje miejscowości === | === Dzieje miejscowości === | ||
| − | Najprawdopodobniej wieś lokowano w XIV w. Jej pierwsze nazwy to: Kamionken - 1414, później Kemnate oraz Kamiontken. | + | Najprawdopodobniej wieś lokowano w XIV w. Jej pierwsze nazwy to: Kamionken - 1414, później Kemnate oraz Kamiontken. Nazwa wsi może pochodzić od rodzaju malin. W ten sposób określano także rzeki, wzgórza czy przedmieścia. Wiadomo również, że w 1414 r. miejscowość poniosła straty w wojnie polsko – krzyżackiej. W II poł XIX w. we wsi znajdowało się 46 budynków i 32 domy. Wśród mieszkańców przeważało wyznanie ewangelickie: 152 katolików, 29 ewangelików . Pod koniec XIX w. wieś obejmowała 962 morgi. We wsi nie było szkoły – dzieci uczęszczały do placówki w miejscowości Bałówki oraz nie funkcjonowała parafia i poczta. Te dwie ostatnie znajdowały się w Nowym Mieście Lubawskim. W 1920 r. Kamionka znalazła się w graniach Polski. We wsi wzmiankowana jest wówczas szkoła. Podczas II wojny światowej również z terenu Kamionki wysiedlono mieszkańców do obozu w Potulicach. Tuż po wojnie, w latach 1945-1954 Kamionka była wsią gromadzką. W latach 1954-1960 wchodziła zaś w skład gromady Marzęcice a od 1961 r. była siedzibą sołectwa. W 1973 r., wieś weszła w skład nowo utworzonej Gminy Kurzętnik. Pod koniec XX w. sołectwo obejmowało 246, 42 ha z 23 gospodarstwami i 150 mieszkańcami. |
| − | Wiadomo również, że w 1414 r. miejscowość poniosła straty w wojnie polsko – krzyżackiej. W II poł XIX w. we wsi znajdowało się 46 budynków i 32 domy. Wśród mieszkańców przeważało wyznanie ewangelickie: 152 katolików, 29 ewangelików . Pod koniec XIX w. wieś obejmowała 962 morgi. We wsi nie było szkoły – dzieci uczęszczały do placówki w miejscowości Bałówki oraz nie funkcjonowała parafia i poczta. Te dwie ostatnie znajdowały się w Nowym Mieście Lubawskim. W 1920 r. Kamionka znalazła się w graniach Polski. We wsi wzmiankowana jest wówczas szkoła. Podczas II wojny światowej również z terenu Kamionki wysiedlono mieszkańców do obozu w Potulicach. Tuż po wojnie, w latach 1945-1954 Kamionka była wsią gromadzką. W latach 1954-1960 wchodziła zaś w skład gromady Marzęcice a od 1961 r. była siedzibą sołectwa. W 1973 r., wieś weszła w skład nowo utworzonej Gminy Kurzętnik. | ||
<br/> | <br/> | ||
| Linia 49: | Linia 48: | ||
Obecnie we wsi działa Koło Gospodyń Wiejskich oraz świetlica. | Obecnie we wsi działa Koło Gospodyń Wiejskich oraz świetlica. | ||
| + | |||
| + | <br/> | ||
| + | |||
| + | ===Ludzie związani z miejscowością:=== | ||
| + | |||
| + | Na kartach historii wsi zapisał się Paweł Kollath - nauczyciel z I poł. XX w. Pod koniec XX w. sołtysem był Kazimierz Barański. Obecnie funkcję tą sprawuje [[Jarosław Dąbrowski]]. | ||
<br/> | <br/> | ||
| Linia 54: | Linia 59: | ||
=== Bibliografia: === | === Bibliografia: === | ||
| + | |||
| + | |||
| + | Grabowski Stanisław,''Z dziejów Kurzętnika i okolic'', Warszawa 1995, 171 ss. | ||
Grabowski Stanisław,''Z dziejów Kurzętnika i okolic'', Warszawa 2008, 287 ss. | Grabowski Stanisław,''Z dziejów Kurzętnika i okolic'', Warszawa 2008, 287 ss. | ||
Wersja z 17:36, 11 paź 2013
| Kamionka | |
| | |
| Rodzaj miejscowości | wieś |
| Państwo |  Polska
|
| Województwo | warmińsko - mazurskie |
| Powiat | nowomiejski |
| Gmina | Kurzętnik |
| Sołectwo | Kamionka |
| Liczba ludności (Pole-obowiązkowe) | Pole-obowiązkowe |
| Strefa numeracyjna | (+48) 56 |
| Kod pocztowy | 13 - 306 |
| Tablice rejestracyjne | NNM |
| Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego   Kamionka | |
| Położenie na mapie Polski  Kamionka | |
{{#invoke:Koordynaty|szablon}} | |
Kamionka (Kemnate, niem. Kamionken) – wieś sołecka w Polsce w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie nowomiejskim, w gminie Kurzętnik. W latach 1975-1998 miejscowość przynależała administracyjnie do województwa toruńskiego.
Spis treści
Charakterystyka fizjograficzna
Miejscowość leży na terenie gminy, która obejmuje swoim zasięgiem wschodni kraniec Pojezierza Brodnickiego. W obszar gminy wchodzi 17% lasów i 71 % użytków rolnych. Ponadto miejscowość znajduje się na obszarze powiatu nowomiejskiego, który rozciąga się na pograniczu Pojezierza Chełmińskiego, Pojezierza Iławskiego, Garbu Lubawskiego i Pojezierza Dobrzyńskiego, w południowo – zachodniej części województwa warmińsko-mazurskiego.
Dzieje miejscowości
Najprawdopodobniej wieś lokowano w XIV w. Jej pierwsze nazwy to: Kamionken - 1414, później Kemnate oraz Kamiontken. Nazwa wsi może pochodzić od rodzaju malin. W ten sposób określano także rzeki, wzgórza czy przedmieścia. Wiadomo również, że w 1414 r. miejscowość poniosła straty w wojnie polsko – krzyżackiej. W II poł XIX w. we wsi znajdowało się 46 budynków i 32 domy. Wśród mieszkańców przeważało wyznanie ewangelickie: 152 katolików, 29 ewangelików . Pod koniec XIX w. wieś obejmowała 962 morgi. We wsi nie było szkoły – dzieci uczęszczały do placówki w miejscowości Bałówki oraz nie funkcjonowała parafia i poczta. Te dwie ostatnie znajdowały się w Nowym Mieście Lubawskim. W 1920 r. Kamionka znalazła się w graniach Polski. We wsi wzmiankowana jest wówczas szkoła. Podczas II wojny światowej również z terenu Kamionki wysiedlono mieszkańców do obozu w Potulicach. Tuż po wojnie, w latach 1945-1954 Kamionka była wsią gromadzką. W latach 1954-1960 wchodziła zaś w skład gromady Marzęcice a od 1961 r. była siedzibą sołectwa. W 1973 r., wieś weszła w skład nowo utworzonej Gminy Kurzętnik. Pod koniec XX w. sołectwo obejmowało 246, 42 ha z 23 gospodarstwami i 150 mieszkańcami.
Kultura
Obecnie we wsi działa Koło Gospodyń Wiejskich oraz świetlica.
Ludzie związani z miejscowością:
Na kartach historii wsi zapisał się Paweł Kollath - nauczyciel z I poł. XX w. Pod koniec XX w. sołtysem był Kazimierz Barański. Obecnie funkcję tą sprawuje Jarosław Dąbrowski.
Bibliografia:
Grabowski Stanisław,Z dziejów Kurzętnika i okolic, Warszawa 1995, 171 ss.
Grabowski Stanisław,Z dziejów Kurzętnika i okolic, Warszawa 2008, 287 ss.
Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, pod red. Bronisława Chlebowskiego, Filipa Sulimierskiego, Władysława Walewskiego, t. III, Warszawa 1882, 960 ss.
