Daniel Dyluś: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
| Linia 13: | Linia 13: | ||
=Przebieg kariery sportowej= | =Przebieg kariery sportowej= | ||
| − | Treningi rozpoczął w Stali Nysa, ale jego kariera piłkarska dojrzewała na Warmii i Mazurach. Zadebiutował w [[KS Gwardia Szczytno|Gwardii Szczytno]]. W 1987 roku po dobrym sezonie przeszedł do Zagłębia Lubin. Jeszcze w tym samym roku | + | Treningi rozpoczął w Stali Nysa, ale jego kariera piłkarska dojrzewała na Warmii i Mazurach. Zadebiutował w [[KS Gwardia Szczytno|Gwardii Szczytno]]. W 1987 roku po dobrym sezonie przeszedł do Zagłębia Lubin. Jeszcze w tym samym roku otrzymał szanse gry w polskiej ekstraklasie. Wystąpił w 27 spotkaniach, strzelając pięć bramek. Mimo pozytywnych opinii wiosną 1989 roku został wypożyczony na jeden sezon do Miedzi Legnica. Tam udowodnił, że przekazanie go zespołu II ligi było poważnym błędem, bowiem w sezonie 1991/1992 zdobył z Miedzią Puchar Polski. Został też najskuteczniejszym zawodnikiem rozgrywek ligowych, zdobywając 19 bramek. Wrócił do Zagłębia Lubin, gdzie potwierdził umiejętności,strzelając 15 bramek. W roku 1993 przyjął ofertę Sokoła Pniewy i tam spędził kolejne półtora sezonu. W 1996 roku wyjechał do Francji. W klubie Valenciennes FC w sezonie 1996/1997 został najlepszym strzelcem zespołu z 7 bramkami. Po powrocie grał w Jezioraku Iława, z którego w 1996 roku przeniósł się do [[OKS Stomil Olsztyn|Stomilu Olsztyn]]. W sezonie 1996/1997 okazał się podporą olsztyńskiej "jedenastki"(zdobył 6 bramek). Bramka zdobyta w wygranym meczu z Widzewem Łódź strzałem z 40 metrów kandydowała do najpiękniejszej w sezonie. Kolejny zagraniczny epizod wiąże się z Finlandią. Jesienią 1997 roku zagrał w I-ligowym Tampereen Pallo-Veikot (najlepszy strzelec - 11 bramek). Rok później występował w belgijskim Royal Racing Club Tournaisien. Tam doznał poważnej kontuzji. Po jej wyleczeniu już w Polsce reprezentował następujące kluby: Błękitni Orneta, Pogoń Lwówek, Warta Poznań, MKS Mława, GKS Katowice oraz Czarni Żagań i tam zakończył karierę. |
Zajął się szkoleniem. Pracował w klubie [[OKS Stomil Olsztyn|OKS 1945 Olsztyn]], Sokole [[Ostróda]], następnie przez dwa lata był wychowawcą klasy sportowej w gimnazjum przy ulicy Jana Pawła II w [[Pasym|Pasymiu]], pomagał Błękitnym Pasym w awansie do IV ligi. | Zajął się szkoleniem. Pracował w klubie [[OKS Stomil Olsztyn|OKS 1945 Olsztyn]], Sokole [[Ostróda]], następnie przez dwa lata był wychowawcą klasy sportowej w gimnazjum przy ulicy Jana Pawła II w [[Pasym|Pasymiu]], pomagał Błękitnym Pasym w awansie do IV ligi. | ||
Wersja z 09:18, 10 gru 2014
| Daniel Dyluś | |
| | |
| Imię i nazwisko | Daniel Dyluś |
| Data i miejsce urodzenia | 3 grudnia 1946 roku w Nysie |
| Dyscyplina | Piłka nożna |
| Największy sukces | Zdobywca Pucharu Polski |
Daniel Dyluś (ur. 3 grudnia 1946 roku w Nysie) – Czołowy zawodnik ekstraklasy, znakomity strzelec
Przebieg kariery sportowej
Treningi rozpoczął w Stali Nysa, ale jego kariera piłkarska dojrzewała na Warmii i Mazurach. Zadebiutował w Gwardii Szczytno. W 1987 roku po dobrym sezonie przeszedł do Zagłębia Lubin. Jeszcze w tym samym roku otrzymał szanse gry w polskiej ekstraklasie. Wystąpił w 27 spotkaniach, strzelając pięć bramek. Mimo pozytywnych opinii wiosną 1989 roku został wypożyczony na jeden sezon do Miedzi Legnica. Tam udowodnił, że przekazanie go zespołu II ligi było poważnym błędem, bowiem w sezonie 1991/1992 zdobył z Miedzią Puchar Polski. Został też najskuteczniejszym zawodnikiem rozgrywek ligowych, zdobywając 19 bramek. Wrócił do Zagłębia Lubin, gdzie potwierdził umiejętności,strzelając 15 bramek. W roku 1993 przyjął ofertę Sokoła Pniewy i tam spędził kolejne półtora sezonu. W 1996 roku wyjechał do Francji. W klubie Valenciennes FC w sezonie 1996/1997 został najlepszym strzelcem zespołu z 7 bramkami. Po powrocie grał w Jezioraku Iława, z którego w 1996 roku przeniósł się do Stomilu Olsztyn. W sezonie 1996/1997 okazał się podporą olsztyńskiej "jedenastki"(zdobył 6 bramek). Bramka zdobyta w wygranym meczu z Widzewem Łódź strzałem z 40 metrów kandydowała do najpiękniejszej w sezonie. Kolejny zagraniczny epizod wiąże się z Finlandią. Jesienią 1997 roku zagrał w I-ligowym Tampereen Pallo-Veikot (najlepszy strzelec - 11 bramek). Rok później występował w belgijskim Royal Racing Club Tournaisien. Tam doznał poważnej kontuzji. Po jej wyleczeniu już w Polsce reprezentował następujące kluby: Błękitni Orneta, Pogoń Lwówek, Warta Poznań, MKS Mława, GKS Katowice oraz Czarni Żagań i tam zakończył karierę. Zajął się szkoleniem. Pracował w klubie OKS 1945 Olsztyn, Sokole Ostróda, następnie przez dwa lata był wychowawcą klasy sportowej w gimnazjum przy ulicy Jana Pawła II w Pasymiu, pomagał Błękitnym Pasym w awansie do IV ligi.
