Ewa Białkowska: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
| Linia 12: | Linia 12: | ||
<br/> | <br/> | ||
Reprezentantka Polski w łyżwiarstwie szybkim, później trenerka kadry narodowej, współautorka największych sukcesów w tej dyscyplinie. | Reprezentantka Polski w łyżwiarstwie szybkim, później trenerka kadry narodowej, współautorka największych sukcesów w tej dyscyplinie. | ||
| − | Rodowita elblążanka, od najmłodszych szkolnych lat związana ze sportem, a jej wzorem była Helena Pilejczyk, olimpijka ze Squaw Valley. Za jej sprawa zaczęła uprawiać łyżwiarstwo szybko zdobywając wiele medali w imprezach młodzieżowych. W roku 1975 na Spartakiadzie Młodzieży w Augustowie i wywalczyła pierwsze medale jeden srebrny i cztery brązowe. W 1978 z Zimowej Spartakiady Młodzieży wróciła z pięcioma złotymi medalami i tytułem największej indywidualności zawodów. W czasie studiów na warszawskiej AWF otrzymała powołanie do reprezentacji Polski i w biało-czerwonych barwach występowała wiele lat, konkurując z Elwirą Ryś-Ferens. W kraju kolekcjonowała tytuły. W 1982 r zdobyła pięć złotych medali (komplet) w Mistrzostwach Polski seniorek. W 1983 r. odniosła pierwszy wartościowy sukces międzynarodowy – 8 miejsce w mistrzostwach świata w Karl Marx Stadt na dystansie 500 m. Rozwijającą się dynamicznie karierę sportową panczenistki przerwała | + | Rodowita elblążanka, od najmłodszych szkolnych lat związana ze sportem, a jej wzorem była [[Helena Pilejczyk]], olimpijka ze Squaw Valley. Za jej sprawa zaczęła uprawiać łyżwiarstwo szybko zdobywając wiele medali w imprezach młodzieżowych. W roku 1975 na Spartakiadzie Młodzieży w Augustowie i wywalczyła pierwsze medale jeden srebrny i cztery brązowe. W 1978 z Zimowej Spartakiady Młodzieży wróciła z pięcioma złotymi medalami i tytułem największej indywidualności zawodów. W czasie studiów na warszawskiej AWF otrzymała powołanie do reprezentacji Polski i w biało-czerwonych barwach występowała wiele lat, konkurując z Elwirą Ryś-Ferens. W kraju kolekcjonowała tytuły. W 1982 r zdobyła pięć złotych medali (komplet) w Mistrzostwach Polski seniorek. W 1983 r. odniosła pierwszy wartościowy sukces międzynarodowy – 8 miejsce w mistrzostwach świata w Karl Marx Stadt na dystansie 500 m. Rozwijającą się dynamicznie karierę sportową panczenistki przerwała |
kontuzja podczas treningu siłowego na Stegnach w 1983 r. Po studiach z dyplomem magistra wróciła do Elbląga i podjęła pracę trenerki w swoim klubie „Orle”. Tu szlifowała młode talenty, które błysnęły na krajowych i zagranicznych torach. W 2002 roku powierzono jej obowiązki trenerki kadry narodowej mężczyzn na Igrzyska Olimpijskie w Turynie (2006). Następnie rozpoczęła mozolną pracę z reprezentacją kobiet, przygotowując ją do startu na Igrzyskach Olimpijskich w Vancouver 2010. Jej podopieczne zdobyły brązowy medal w wyścigu drużynowym, co było jedna z największych sensacji Igrzysk. W marcu 2011 roku została przez Polski Komitet Olimpijski uhonorowana tytułem Trenerka Roku 2010. | kontuzja podczas treningu siłowego na Stegnach w 1983 r. Po studiach z dyplomem magistra wróciła do Elbląga i podjęła pracę trenerki w swoim klubie „Orle”. Tu szlifowała młode talenty, które błysnęły na krajowych i zagranicznych torach. W 2002 roku powierzono jej obowiązki trenerki kadry narodowej mężczyzn na Igrzyska Olimpijskie w Turynie (2006). Następnie rozpoczęła mozolną pracę z reprezentacją kobiet, przygotowując ją do startu na Igrzyskach Olimpijskich w Vancouver 2010. Jej podopieczne zdobyły brązowy medal w wyścigu drużynowym, co było jedna z największych sensacji Igrzysk. W marcu 2011 roku została przez Polski Komitet Olimpijski uhonorowana tytułem Trenerka Roku 2010. | ||
W 2014 podczas Igrzysk Olimpijskich w Soczi polskie panczenistki zdobyły srebro w wyścigu drużynowym. | W 2014 podczas Igrzysk Olimpijskich w Soczi polskie panczenistki zdobyły srebro w wyścigu drużynowym. | ||
| Linia 18: | Linia 18: | ||
Wyróżniona wieloma odznaczeniami państwowymi i sportowym | Wyróżniona wieloma odznaczeniami państwowymi i sportowym | ||
=Bibliografia= | =Bibliografia= | ||
| − | * [[http://www.sportowefakty.pl/lyzwiarstwo-szybkie/ewa-bialkowska sportowefakty.pl]] | + | *[[http://www.sportowefakty.pl/lyzwiarstwo-szybkie/ewa-bialkowska sportowefakty.pl]] |
*[[http://eurosport.onet.pl/soczi-2014/lyzwiarstwo-szybkie/ewa-bialkowska-sukces-mysli-szkoleniowej/325zt eurosport.onet.pl]] | *[[http://eurosport.onet.pl/soczi-2014/lyzwiarstwo-szybkie/ewa-bialkowska-sukces-mysli-szkoleniowej/325zt eurosport.onet.pl]] | ||
*[[http://www.sport.pl/soczi2014/0,130062.html?tag=Ewa+Bia%B3kowska sport.pl]] | *[[http://www.sport.pl/soczi2014/0,130062.html?tag=Ewa+Bia%B3kowska sport.pl]] | ||
*[[http://sport.wp.pl/query,ewa%20bia%C5%82kowska,tag.html?ticaid=113422&_ticrsn=3 sport.wp.pl]] | *[[http://sport.wp.pl/query,ewa%20bia%C5%82kowska,tag.html?ticaid=113422&_ticrsn=3 sport.wp.pl]] | ||
*[[http://elblag.wm.pl/105823,Lyzwiarstwo-wciaz-moja-pasja-Ewa-Bialkowska-nie-jest-juz-trenerem-polskich-panczenistek.html#axzz3AHzilB9q elblag.wm.pl]] | *[[http://elblag.wm.pl/105823,Lyzwiarstwo-wciaz-moja-pasja-Ewa-Bialkowska-nie-jest-juz-trenerem-polskich-panczenistek.html#axzz3AHzilB9q elblag.wm.pl]] | ||
| − | [[Kategoria:Sport|Białkowska, Ewa]][[Kategoria: | + | [[Kategoria:Sport|Białkowska, Ewa]][[Kategoria:Zawodnicy|Białkowska, Ewa]][[Kategoria:Trenerzy|Białkowska, Ewa]] |
Wersja z 17:37, 14 gru 2014
| Ewa Białkowska | |
| | |
| Imię i nazwisko | Ewa Białkowska |
| Data i miejsce urodzenia | 19 marca 1959, Elbląg |
| Dyscyplina | Łyżwiarstwo szybkie |
| Największy sukces | Reprezentantka Polski w łyżwiarstwie szybkim, medale olimpijskie podopiecznych w Igrzyskach Olimpijskich |
Ewa Białkowska (ur. 19 marca 1959 r w Elblągu) – Zawodniczka, trenerka
Reprezentantka Polski w łyżwiarstwie szybkim, później trenerka kadry narodowej, współautorka największych sukcesów w tej dyscyplinie.
Rodowita elblążanka, od najmłodszych szkolnych lat związana ze sportem, a jej wzorem była Helena Pilejczyk, olimpijka ze Squaw Valley. Za jej sprawa zaczęła uprawiać łyżwiarstwo szybko zdobywając wiele medali w imprezach młodzieżowych. W roku 1975 na Spartakiadzie Młodzieży w Augustowie i wywalczyła pierwsze medale jeden srebrny i cztery brązowe. W 1978 z Zimowej Spartakiady Młodzieży wróciła z pięcioma złotymi medalami i tytułem największej indywidualności zawodów. W czasie studiów na warszawskiej AWF otrzymała powołanie do reprezentacji Polski i w biało-czerwonych barwach występowała wiele lat, konkurując z Elwirą Ryś-Ferens. W kraju kolekcjonowała tytuły. W 1982 r zdobyła pięć złotych medali (komplet) w Mistrzostwach Polski seniorek. W 1983 r. odniosła pierwszy wartościowy sukces międzynarodowy – 8 miejsce w mistrzostwach świata w Karl Marx Stadt na dystansie 500 m. Rozwijającą się dynamicznie karierę sportową panczenistki przerwała
kontuzja podczas treningu siłowego na Stegnach w 1983 r. Po studiach z dyplomem magistra wróciła do Elbląga i podjęła pracę trenerki w swoim klubie „Orle”. Tu szlifowała młode talenty, które błysnęły na krajowych i zagranicznych torach. W 2002 roku powierzono jej obowiązki trenerki kadry narodowej mężczyzn na Igrzyska Olimpijskie w Turynie (2006). Następnie rozpoczęła mozolną pracę z reprezentacją kobiet, przygotowując ją do startu na Igrzyskach Olimpijskich w Vancouver 2010. Jej podopieczne zdobyły brązowy medal w wyścigu drużynowym, co było jedna z największych sensacji Igrzysk. W marcu 2011 roku została przez Polski Komitet Olimpijski uhonorowana tytułem Trenerka Roku 2010.
W 2014 podczas Igrzysk Olimpijskich w Soczi polskie panczenistki zdobyły srebro w wyścigu drużynowym.
Ewa Białkowska nadal kontynuuje pracę z kadrą kobiet, a dodatkowo aktywnie działa na rzecz upowszechniania sportu na terenie Elbląga. Jako prezes UKS "Viking" przy SP nr 12 tak zarządza działalnością stowarzyszenia, że Klub osiąga wysokie lokaty w takich dziedzinach sportu jak wrotkarstwo szybkie i unihokej.
Wyróżniona wieloma odznaczeniami państwowymi i sportowym
