Dobiesław Olewiński: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja zweryfikowana] |
(→Bibliografia) |
|||
| Linia 20: | Linia 20: | ||
|www = | |www = | ||
}} | }} | ||
| − | '''Dobiesław Olewiński''' (Dobek) (ur. ok. 1370 r., zm. po 1444 – cześnik krakowski | + | '''Dobiesław Olewiński''' (Dobek) (ur. ok. 1370 r., zm. po 1444 – cześnik krakowski. |
<br/><br/> | <br/><br/> | ||
== Życiorys == | == Życiorys == | ||
Legitymował się herbem Ostoja, był najstarszy z licznego rodzeństwa. | Legitymował się herbem Ostoja, był najstarszy z licznego rodzeństwa. | ||
| + | Od młodych lat wojował. W 1387 roku w ślad za królową Jadwigą ruszył na Ruś Halicką, aby odebrać ją Węgrom. Węgry były osłabione i odebranie Rusi Halickiej okazało się oczywiste. Większe trudy czekały Olewińskiego na Litwie, ponieważ Jagiełło był zmuszony uporać się ze swym kuzynem Witoldem, który w 1390 roku wtargnął do Wielkiego Księstwa, aby sięgnąć po władzę. Jagiełło posłał na Litwę polskie załogi mające obsadzić grody. Tam też znalazł się Olewiński i przeżył dramatyczne chwile. | ||
| − | + | W 1409 roku Olewiński przybył w ramach polskich przygotowań do Wielkiej Wojny z [[Zakon krzyżacki|zakonem krzyżackim]] do Złotoryi (1409). Zamek obległ wielki mistrz [[Ulrich von Jungingen]] (od 29 sierpnia do 2 września) i wziął do niewoli pozostałych przy życiu obrońców (40 osób), w tym Olewińskiego, który być może pełnił komendę nad zamkiem. Olewiński wraz z towarzyszami odzyskał wolność dopiero po [[Bitwa pod Grunwaldem|bitwie grunwaldzkiej]]. Następnie wziął udział w dalszych działaniach wojennych. | |
| + | W opisie bitwy stoczonej 10 października 1410 roku Długosz wymienia Dobiesława Olewińskiego z rodu Ostoja jako najbardziej zasłużonego rycerza. | ||
| − | + | Olewiński ostatecznie osiedlił się w Żółcicach pod Opatowem, daleko od rodzinnych stron. | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
== Bibliografia == | == Bibliografia == | ||
Wersja z 14:25, 22 lut 2015
| Dobiesław Olewiński | |
| | |
| Zawód | cześnik krakowski |
Dobiesław Olewiński (Dobek) (ur. ok. 1370 r., zm. po 1444 – cześnik krakowski.
Życiorys
Legitymował się herbem Ostoja, był najstarszy z licznego rodzeństwa. Od młodych lat wojował. W 1387 roku w ślad za królową Jadwigą ruszył na Ruś Halicką, aby odebrać ją Węgrom. Węgry były osłabione i odebranie Rusi Halickiej okazało się oczywiste. Większe trudy czekały Olewińskiego na Litwie, ponieważ Jagiełło był zmuszony uporać się ze swym kuzynem Witoldem, który w 1390 roku wtargnął do Wielkiego Księstwa, aby sięgnąć po władzę. Jagiełło posłał na Litwę polskie załogi mające obsadzić grody. Tam też znalazł się Olewiński i przeżył dramatyczne chwile.
W 1409 roku Olewiński przybył w ramach polskich przygotowań do Wielkiej Wojny z zakonem krzyżackim do Złotoryi (1409). Zamek obległ wielki mistrz Ulrich von Jungingen (od 29 sierpnia do 2 września) i wziął do niewoli pozostałych przy życiu obrońców (40 osób), w tym Olewińskiego, który być może pełnił komendę nad zamkiem. Olewiński wraz z towarzyszami odzyskał wolność dopiero po bitwie grunwaldzkiej. Następnie wziął udział w dalszych działaniach wojennych. W opisie bitwy stoczonej 10 października 1410 roku Długosz wymienia Dobiesława Olewińskiego z rodu Ostoja jako najbardziej zasłużonego rycerza.
Olewiński ostatecznie osiedlił się w Żółcicach pod Opatowem, daleko od rodzinnych stron.
Bibliografia
J. Sikorski, Bohaterowie Grunwaldu, Olsztyn 2010.
Internetowy Polski Słownik Biograficzny [11.01.2015]
