Zaskroniec zwyczajny: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja zweryfikowana] | [wersja zweryfikowana] |
| Linia 5: | Linia 5: | ||
|zoolog = Linnaeus, 1758 | |zoolog = Linnaeus, 1758 | ||
|okres istnienia = | |okres istnienia = | ||
| − | |grafika = | + | |grafika = Zaskroniec_glowa.jpg |
| − | |opis grafiki = Głowa zaskrońca. Fot. | + | |opis grafiki = Głowa zaskrońca. Fot. Dixi. Źródło: [http://pl.wikipedia.org/wiki/Plik:Natrix_natrix.jpg pl.wikipedia.org] |
|typ = strunowce | |typ = strunowce | ||
|podtyp = kręgowce | |podtyp = kręgowce | ||
Wersja z 11:13, 16 mar 2015
| Zaskroniec zwyczajny | |
| | |
| Natrix natrix` | |
| Linnaeus, 1758 | |
| Natrix natrix Linnaeus, 1758 | |
 Głowa zaskrońca. Fot. Dixi. Źródło: pl.wikipedia.org | |
| Systematyka | |
| Domena | eukarionty |
| Królestwo | zwierzęta |
| Typ | strunowce |
| Podtyp | kręgowce |
| Gromada | zauropsydy |
| Rząd | łuskonośne |
| Rodzina | połozowate |
| Rodzaj | Natrix |
Zaskroniec zwyczajny – gatunek niejadowitego węża z podrodziny zaskrońcowatych, z podrzędu węży. Zaskroniec zwyczajny jest jedynym przedstawicielem tej podrodziny w Polsce.
Charakterystyka
Głowa zaskrońca zwyczajnego pokryta jest tarczkami oraz łuskami. Zwykle łuski mają wyraźny kil. Na głowie widoczne są charakterystyczne półksiężycowate, kremowe lub żółte plamy "za skroniami". Długość ciała wynosi przeważnie ok. 1 m. Ma ono kolor szarawy, przechodzący w ciemnobrunatny. Część grzbietowa pokryta jest drobnymi łuskami, brzuszna – szerokimi, pierścieniowymi tarczkami.
Żywi się rybami, żabami lub małymi gryzoniami, które połyka bez uprzedniego uśmiercania. Ludzi nie atakuje. Zaatakowany broni się, udając martwego i wytwarzając ciecz o nieprzyjemnym zapachu.
Zamieszkuje obszary podmokłe, bagniste. Bardzo dobrze pływa i nurkuje. Na Warmii, Mazurach i Powiślu znajduje doskonałe warunku siedliskowe.
Z zimowego letargu budzi się w marcu, gody rozpoczyna na przełomie kwietnia i maja. Wówczas najłatwiej zaobserwować go można na nasłonecznionych polanach, często skupionego w kłębowiska z innymi osobnikami swojego gatunku.
Bibliografia
Główczyński Krzysztof, Wittbrodt Krzysztof, Płazy i gady Welskiego Parku Krajobrazowego, Kwidzyn 2011, s. 32.
