Wacław Orłowski: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja zweryfikowana] |
Linia 41: | Linia 41: | ||
[[Category:1801-1918|Orłowski,Wacław]] | [[Category:1801-1918|Orłowski,Wacław]] | ||
− | [[Category: | + | [[Category:1919-1944|Orłowski,Wacław]] |
[[Category:Lekarze i pielęgniarki|Orłowski,Wacław]] | [[Category:Lekarze i pielęgniarki|Orłowski,Wacław]] | ||
− | [[Category:Nauczyciele akademiccy | + | [[Category:Nauczyciele akademiccy|Orłowski,Wacław]] |
[[Category:Olsztyn|Orłowski,Wacław]] | [[Category:Olsztyn|Orłowski,Wacław]] |
Wersja z 08:26, 18 sty 2018
Wacław Orłowski | |
| |
Źródło: Gazeta Olsztyńska z 12.01.2018 r.
| |
Data urodzenia | 3 lutego 1868 r. |
Data i miejsce śmierci | 16 października 1949 r. Olsztyn |
Zawód | lekarz medycyny, bakteriolog |
(1868-1949) - lekarz medycyny, bakteriolog
Życiorys
15 marca 1892 r. jako 24-letni student medycyny wygłosił w Warszawie odczyt, w którym przedstawił koncepcję "ciałek błyszczących" występujących w mózgu zwierząt chorych na wściekliznę. Badając mózg mógł stwierdzić czy zwierzę padło na wściekliznę. Wysłał opis swoich badań do Instytutu Pasteura, jednak nie doczekał się odpowiedzi. W podręcznikach weterynarii ciałka te noszą obecnie nazwę "ciałek Negriego" od nazwiska włoskiego badacza. Odkrył je on dopiero 11 lat po Orłowskim.
Mentorem Orłowskiego był Odo Bujwid - współpracownik Instytutu Pasteura. Zatrudnił on Wacława w swoim instytucie naukowym, gdzie eksperymentowano z lekami na zakażonych wścieklizną królikach.
Orłowski walczył również z cholerą - w 1892 r. znalazł się w Lublinie, gdzie wybuchła epidemia.
18 stycznia 1894 r. Orłowski otrzymał dyplom lekarza na Uniwersytecie Warszawskim. Przez całe swoje życie zawodowe zajmował się badaniami nad szczepionką na wściekliznę. Rozwijał zakład pasteurowski w Warszawie. Szkolił się w Krakowie i w Niemczech. Następnie osiadł w Wilnie. Tam założył stację pasteurowską. Do 1940 r. był jej dyrektorem. Przyjmował licznych pacjentów pokąsanych przez zwierzęta. Wiadomo, że objął opieką ponad 15 tys. osób.
Jako repatriant Orłowski przyjechał do Olsztyna z Wilna po zakończeniu II wojny światowej. Podejmował kroki w celu założenia tu instytutu pasteurowskiego.
Zmarł w Olsztynie w 1949 r. Jego grób znajduje się na cmentarzu przy Kościele św. Józefa w Olsztynie.
Miał 4 braci i jedną siostrę. Jego brat - Aleksander był przed wojną czterokrotnym prezydentem Pabianic. Wacław ożenił się w 1898 r. z Eleonorą Bołtuciówną. Mieli dwoje dzieci: Wacława i Renię.
Bibliografia
- Źródło: Gazeta Olsztyńska z 12.01.2018 r.