Diwan Klekin

Diwan Klekin (w niektórych zapisach łacińskich zwany Dekme), wódz jednego z pruskich plemion – Bartów podczas II powstania pruskiego (1260–1274).

Pierwszy raz jego działania militarne są odnotowane pod rokiem 1263, kiedy to zaatakował krzyżacki oddział wycofujący się spod Walewony nad rzeką Guber. W starciu odniósł ciężką ranę co przyczyniło się do skutecznej ucieczki Krzyżaków. Następną jego aktywność odnotowuje kronika dopiero w 1271 r. podczas wspólnej wyprawy z niejakim Linko Pogezaninem na ziemię chełmińską. Wypad ten miał odciągnąć uwagę Krzyżaków od głównego uderzenia na okolice Sztumu, Kwidzyna i Dzierzgonia. Wprawdzie Diwan nie uczestniczył w tym uderzeniu będąc w tym czasie w ziemi chełmińskiej, ale wszystko wskazuje na to, że brał udział w planowaniu tego przedsięwzięcia.

Kolejną wyprawę podjął bardzo szybko (około 1271/1272). Wyruszył na Pomezanię, pustosząc okolice Dzierzgonia i Kwidzyna. Szybko zorganizowany pościg, składający się z rycerzy z Elbląga i Dzierzgonia, dogonił go nad Gubrem. Tam też w bitwie poniósł klęskę – odebrano mu cały łup, zginęli niemalże wszyscy jego ludzie i zginął jego krewny Dabore. Sam mało nie stracił życia i musiał salwować się ucieczką.

Chcąc zapewne powetować sobie ostatnią porażkę i zmyć hańbę ucieczki, szybko zorganizował kolejną wyprawę około 1272 r. Znowu najechał ziemię chełmińską i obległ zamek Kowalewo. Podczas oblężenia jeden z braci zakonnych strzelając do Diwana z kuszy trafił go w szyję i zabił. Po śmierci swego wodza Bartowie zaprzestali oblężenia.

Diwan Klekin miał swoje włości gdzieś na rzeką Guber w bliżej nie ustalonym miejscu.

Bibliografia

Piotr z Dusburga, Kronika ziemi pruskiej, tłum. S. Wyszomirski, Toruń 2004.

Grzegorz Białuński, Studia z dziejów rycerskich i szlacheckich rodów pruskich (XIII–XVI wiek), Olsztyn 2012.