Asuny: Różnice pomiędzy wersjami

Z Encyklopedia Warmii i Mazur
Skocz do: nawigacja, szukaj
[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
(Bibliografia)
(Dzieje miejscowości)
Linia 40: Linia 40:
  
 
== Dzieje miejscowości ==
 
== Dzieje miejscowości ==
Miejscowość została założona w 1352 roku. Wówczas [[Winrych von Kniprode]] nadał rycerzowi pruskiemu Luprechtowi Sudowenowi 70 włók na [[prawo pruskie|prawie pruskim]] na polu osadniczym zwanym ''Assune''. Pod koniec XIV wieku wieś znalazła się w rękach Zakonu, najprawdopodobniej wskutek wygaśnięcia linii męskiej Sudowenów. Asuny, zgodnie z decyzją wielkiego marszałka [[Engelhardt Rabe| Engelhardta Rabe]] zostały przekształcone w [[wieś czynszowa|wieś czynszową]].
+
Miejscowość została założona w 1352 roku. Wówczas [[Winrych von Kniprode]] nadał rycerzowi pruskiemu Luprechtowi Sudowenowi 70 łanów na [[prawo pruskie|prawie pruskim]] na polu osadniczym zwanym ''Assune''. Pod koniec XIV wieku wieś znalazła się w rękach Zakonu, najprawdopodobniej wskutek wygaśnięcia linii męskiej Sudowenów. Asuny, zgodnie z decyzją wielkiego marszałka [[Engelhardt Rabe| Engelhardta Rabe]] zostały przekształcone w [[wieś czynszowa|wieś czynszową]].
  
 
Około 1406 roku w miejscowości wzniesiono kościół. Pod koniec wieku XV wieś była zamieszkana przez ludność polską. W 1481 roku proboszczem w Asunach był Jakub de Coszmi. W XVII wieku Polacy nadal stanowili przeważający odsetek mieszkańców wsi i okolic. W 1785 roku miejscowość miała charakter [[wieś włościańska| wsi włościańskiej]]. W tym czasie Asuny składały się z 34 budynków. W pobliżu istniał folwark szlachecki, a także młyn. W XIX stuleciu wybuchł pożar w miejscowym kościele, który w znacznym stopniu przebudowano. W 1910 roku Asuny były zamieszkane przez 152 osoby. Wieś składała się z 22 budynków mieszkalnych oraz 34 gospodarczych. Obszar miejscowości obejmował łącznie 341 ha. Piętnaście lat później obszar gminy wzrósł do 1622 ha. Wieś była zamieszkana przez 574 osoby, żyjące w 42 budynkach mieszkalnych. Mieszkańcy dysponowali budynkami gospodarczymi. W 1933 roku liczba mieszkańców spadał do 485 osób.
 
Około 1406 roku w miejscowości wzniesiono kościół. Pod koniec wieku XV wieś była zamieszkana przez ludność polską. W 1481 roku proboszczem w Asunach był Jakub de Coszmi. W XVII wieku Polacy nadal stanowili przeważający odsetek mieszkańców wsi i okolic. W 1785 roku miejscowość miała charakter [[wieś włościańska| wsi włościańskiej]]. W tym czasie Asuny składały się z 34 budynków. W pobliżu istniał folwark szlachecki, a także młyn. W XIX stuleciu wybuchł pożar w miejscowym kościele, który w znacznym stopniu przebudowano. W 1910 roku Asuny były zamieszkane przez 152 osoby. Wieś składała się z 22 budynków mieszkalnych oraz 34 gospodarczych. Obszar miejscowości obejmował łącznie 341 ha. Piętnaście lat później obszar gminy wzrósł do 1622 ha. Wieś była zamieszkana przez 574 osoby, żyjące w 42 budynkach mieszkalnych. Mieszkańcy dysponowali budynkami gospodarczymi. W 1933 roku liczba mieszkańców spadał do 485 osób.

Wersja z 14:58, 9 kwi 2014

Asuny

Cerkiew w Asunach
Cerkiew w Asunach
Państwo  Polska
Województwo warmińsko-mazurskie
Powiat kętrzyński
Gmina Barciany
Liczba ludności (2010) 82
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego
Mapa lokalizacyjna województwa warmińsko-mazurskiego
Asuny
Asuny
Położenie na mapie Polski
Mapa lokalizacyjna Polski
Asuny
Asuny
Ziemia

{{#invoke:Koordynaty|szablon}}


Asuny (niem. Assaunen) – wieś sołecka położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie kętrzyńskim, w gminie Barciany. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa olsztyńskiego.

Miejscowość w 2010 roku liczyła mieszkańców. W skład sołectwa wchodzą wsie: Asuny, Duje, Sławosze i Święty Kamień. Funkcję sołtysa obecnie sprawuje Anna Służała[1].



Położenie

Miejscowość leży nad rzeką Ornet, w odległości 4 km od Jeziora Arklickiego. Wieś jest oddalona o 19 km na północ od Kętrzyna.

Dzieje miejscowości

Miejscowość została założona w 1352 roku. Wówczas Winrych von Kniprode nadał rycerzowi pruskiemu Luprechtowi Sudowenowi 70 łanów na prawie pruskim na polu osadniczym zwanym Assune. Pod koniec XIV wieku wieś znalazła się w rękach Zakonu, najprawdopodobniej wskutek wygaśnięcia linii męskiej Sudowenów. Asuny, zgodnie z decyzją wielkiego marszałka Engelhardta Rabe zostały przekształcone w wieś czynszową.

Około 1406 roku w miejscowości wzniesiono kościół. Pod koniec wieku XV wieś była zamieszkana przez ludność polską. W 1481 roku proboszczem w Asunach był Jakub de Coszmi. W XVII wieku Polacy nadal stanowili przeważający odsetek mieszkańców wsi i okolic. W 1785 roku miejscowość miała charakter wsi włościańskiej. W tym czasie Asuny składały się z 34 budynków. W pobliżu istniał folwark szlachecki, a także młyn. W XIX stuleciu wybuchł pożar w miejscowym kościele, który w znacznym stopniu przebudowano. W 1910 roku Asuny były zamieszkane przez 152 osoby. Wieś składała się z 22 budynków mieszkalnych oraz 34 gospodarczych. Obszar miejscowości obejmował łącznie 341 ha. Piętnaście lat później obszar gminy wzrósł do 1622 ha. Wieś była zamieszkana przez 574 osoby, żyjące w 42 budynkach mieszkalnych. Mieszkańcy dysponowali budynkami gospodarczymi. W 1933 roku liczba mieszkańców spadał do 485 osób.

W 1970 roku Asuny były zamieszkane przez 122 osoby. W tym czasie we wsi działała ośmioklasowa szkoła podstawowa, punkt biblioteczny oraz przedszkole. W 1973 roku sołectwo Asuny weszło w skład gminy Skandawa.

Asuny. Budynek dawnej karczmy z 1506 roku


Kultura

W dniach 20-23 VIII 2007 roku w Asunach odbył się Międzynarodowy Plener Rzeźbiarski, na którym spotkali się rzeźbiarze amatorzy z Polski i Rosji. W miejscowości działa również Ośrodek Kultury Ukraińskiej.

Obelisk nagrobny młodego Carla Klinckowstroema w Asunach


Zabytki

  • Cerkiew grekokatolicka pw. Zaśnięcia Najświętszej Bogurodzicy, która mieści się w dawnej XIV-wiecznej świątyni katolickiej
  • Kamienny obelisk nagrobny zlokalizowany przy cerkwi, upamiętniający tragedię morską. 14 XI 1861 roku pruska szkolna korweta marynarki wojennej o nazwie Amazone rozbiła się u wybrzeży Holandii. Wśród 107 ofiar znalazł się również syn właścicieli majątku Kurkławki - Carl Louis Max Leo von Klinckowstroem. Pierwotnie obelisk znajdował się na nieistniejącym już cmentarzu w Kurkławkach.
  • Budynek dawnej karczmy, pochodzący z 1506 roku
Ośrodek kultury ukraińskiej w Asunach


Bibliografia

  1. Kętrzyn. Z dziejów miasta i okolic, przewodniczący komitetu redakcyjnego Andrzej Wakar, Olsztyn 1978.
  2. Warmia i Mazury. Przewodnik ilustrowany, red. Marcin Kuleszo, Barbara Wojczulanis, Olsztyn 2001.
  3. Bank Danych Lokalnych GUS [data dostępu: 10.03.2014]
  4. CiekaweMazury.pl [data dostępu: 10.03.2014]
  5. MojeMazury.pl [data dostępu: 10.03.2014]
  6. Polska Niezwykła [data dostępu: 10.03.2014]
  7. Wojewódzka ewidencja zabytków [data dostępu: 5.03.2014]


Przypisy


Zobacz też

...