Ignacy Żegota Onacewicz: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
| Linia 3: | Linia 3: | ||
|imię i nazwisko org = | |imię i nazwisko org = | ||
|pseudonim = | |pseudonim = | ||
| − | |grafika = | + | |grafika = |
| − | |opis grafiki = | + | |opis grafiki = |
|podpis = | |podpis = | ||
| − | |data urodzenia = 1780 lub 1781 | + | |data urodzenia = 1780 lub 1781 r. |
|miejsce urodzenia = Mała Brzostowica | |miejsce urodzenia = Mała Brzostowica | ||
|imię przy narodzeniu = | |imię przy narodzeniu = | ||
| − | |data śmierci = 18 lutego 1845 | + | |data śmierci = 18 lutego 1845 r. |
|miejsce śmierci = Petersburg | |miejsce śmierci = Petersburg | ||
|przyczyna śmierci = | |przyczyna śmierci = | ||
| Linia 20: | Linia 20: | ||
|www = | |www = | ||
}} | }} | ||
| + | '''Ignacy Żegota Onacewicz''' (ur. w 1780 lub 1781 roku w Małej Brzostowicy koło Grodna, zm. 18 lutego 1845 roku w Petersburgu) – wykładowca na Uniwersytecie w [[Królewiec|Królewcu]] i Wilnie, historyk, bibliofil. | ||
| + | <br/><br/> | ||
| + | == Życiorys == | ||
| + | Urodził się jako syn Szymona, parocha unickiego. | ||
| + | ===Szkoła i wykształcenie=== | ||
| + | Uczęszczał do szkół w Wołkowysku i Grodnie. W latach 1797–1801 pełnił funkcję guwernera na obszarze Suwalszczyzny. Natomiast w latach 1801–1802 kształcił się w Seminarium Nauczycielskim w [[Ełk|Ełku]]. | ||
| + | |||
| + | Za wybitne osiągnięcia w nauce Onacewicz uzyskał wyróżnienie oraz stypendium od pruskiego monarchy na podjęcie studiów w Królewcu. Otrzymane 2-letnie stypendium, przedłużone na kolejny rok, pozwoliło mu kontynuować naukę. Uczęszczał na zajęcia z filozofii, historii, logiki, metafizyki, prawa i ekonomii politycznej, historii powszechnej i dyplomacji. W 1811 roku uzyskał tytuł magistra. | ||
| + | |||
| + | ===Działalność=== | ||
| + | W Królewcu Onacewicz zainteresował się historią Prus oraz Wielkiego Księstwa Litewskiego. Możliwość korzystania z królewieckich archiwów pozwoliła mu dokonać wielu odpisów ważnych dokumentów. Po zakończonej edukacji pozostał w Królewcu, gdzie pracował jako lektor języka polskiego i rosyjskiego. Poza pracą lektora objął stanowisko królewskiego tłumacza. Za pełnione obowiązki wyznaczono mu pensję w wysokości 1000 talarów. | ||
| + | |||
| + | W czasach wojen napoleońskich Onacewicz poznał ministra spraw zagranicznych Cesarstwa Rosyjskiego Nikołaja Rumiancewa. Na zaproszenie tegoż udał się do Homla, gdzie zapoznał się z rodzinnym archiwum. Praca w tamtejszym archiwum zaowocowała odpisami dokumentów dotyczącymi historii Litwy oraz Prus. | ||
| + | |||
| + | Po trwającym rok pobycie w Homlu Onacewicz udał się do Wilna, gdzie uzyskał w 1811 roku tytuł magistra. Bardzo dobre wyniki w nauce oraz opinie profesorów królewieckich pozwoliły mu uzyskać pracę jako wykładowca historii, prawa i ekonomii dla pracowników administracyjnych i rządowych. | ||
| − | + | Wojna 1812 roku sprawiła, iż Onacewicz opuścił Wilno i udał się na Polesie, gdzie pracował jako guwerner. Rok później rozpoczął pracę w gimnazjum w Białymstoku. Pracę tą uzyskał dzięki poparciu rektora Uniwersytetu w Wilnie, Jana Śniadeckiego. W gimnazjum nauczał języka niemieckiego, prawa oraz historii. Pełnił również funkcję pomocniczą dyrektora tamtejszego gimnazjum. W szkole pracował do 1821 roku, po czym podjął starania o uzyskanie tytułu i stanowiska profesora na Uniwersytecie w Wilnie. Przegrana z Lelewelem zmusiła go do wyjazdu do Petersburga, gdzie pracował nad zebraniem źródeł do historii Litwy. Podobne kwerendy archiwalne odbył również w Rydze i Dorpacie. Dzięki protekcji Lelewela, w 1821 roku Onacewicz powrócił do Wilna, gdzie powierzono mu wykłady z dyplomacji i statystyki państwa rosyjskiego. | |
| + | W trakcie pracy na Uniwersytecie Onacewicz odbył podróże m.in. do Warszawy i Królewca. W 1827 roku mianowano go profesorem nadzwyczajnym. Po powrocie z Królewca popadł w zatarg z przedstawicielami władz rosyjskich. Obwiniany za działalność patriotyczną został usunięty z Wilna i przewieziony do Grodna, następnie do Brzostowicy Małej. W rodzinnym mieście przebywał do 1830 roku, po czym przewieziono go do Warszawy. Oczyszczony z zarzutów do pracy na Uniwersytecie nie powrócił. W 1834 roku wyjechał do Petersburga, gdzie podjął pracę w Komisji Archeologicznej. | ||
| − | + | Zmarł 18 lutego 1845 roku w stolicy Cesarstwa Rosyjskiego. | |
| − | |||
| − | |||
== Bibliografia == | == Bibliografia == | ||
''Wybitni Polacy w Królewcu XVI-XX wiek'', red. S. Augusiewicz, J. Jasiński, T. Oracki, Olsztyn 2005, s. 196-199. | ''Wybitni Polacy w Królewcu XVI-XX wiek'', red. S. Augusiewicz, J. Jasiński, T. Oracki, Olsztyn 2005, s. 196-199. | ||
<br/> | <br/> | ||
| − | |||
| − | |||
| − | [[Kategoria: Osoba]][[Kategoria: | + | [[Kategoria: Osoba|Żegota Onacewicz, Ignacy]][[Kategoria: Badacze historii i kultury|Żegota Onacewicz, Ignacy]][[Kategoria: Tłumacze| Żegota Onacewicz, Ignacy]] [[Kategoria: 1801-1900|Żegota Onacewicz, Ignacy]] |
Wersja z 12:25, 12 sty 2015
| Ignacy Żegota Onacewicz | |
| | |
| Data i miejsce urodzenia | 1780 lub 1781 r. Mała Brzostowica |
| Data i miejsce śmierci | 18 lutego 1845 r. Petersburg |
| Miejsce spoczynku | Cmentarz Smoleński w Petersburgu |
| Zawód | historyk, bibliofil, wykładowca |
Ignacy Żegota Onacewicz (ur. w 1780 lub 1781 roku w Małej Brzostowicy koło Grodna, zm. 18 lutego 1845 roku w Petersburgu) – wykładowca na Uniwersytecie w Królewcu i Wilnie, historyk, bibliofil.
Życiorys
Urodził się jako syn Szymona, parocha unickiego.
Szkoła i wykształcenie
Uczęszczał do szkół w Wołkowysku i Grodnie. W latach 1797–1801 pełnił funkcję guwernera na obszarze Suwalszczyzny. Natomiast w latach 1801–1802 kształcił się w Seminarium Nauczycielskim w Ełku.
Za wybitne osiągnięcia w nauce Onacewicz uzyskał wyróżnienie oraz stypendium od pruskiego monarchy na podjęcie studiów w Królewcu. Otrzymane 2-letnie stypendium, przedłużone na kolejny rok, pozwoliło mu kontynuować naukę. Uczęszczał na zajęcia z filozofii, historii, logiki, metafizyki, prawa i ekonomii politycznej, historii powszechnej i dyplomacji. W 1811 roku uzyskał tytuł magistra.
Działalność
W Królewcu Onacewicz zainteresował się historią Prus oraz Wielkiego Księstwa Litewskiego. Możliwość korzystania z królewieckich archiwów pozwoliła mu dokonać wielu odpisów ważnych dokumentów. Po zakończonej edukacji pozostał w Królewcu, gdzie pracował jako lektor języka polskiego i rosyjskiego. Poza pracą lektora objął stanowisko królewskiego tłumacza. Za pełnione obowiązki wyznaczono mu pensję w wysokości 1000 talarów.
W czasach wojen napoleońskich Onacewicz poznał ministra spraw zagranicznych Cesarstwa Rosyjskiego Nikołaja Rumiancewa. Na zaproszenie tegoż udał się do Homla, gdzie zapoznał się z rodzinnym archiwum. Praca w tamtejszym archiwum zaowocowała odpisami dokumentów dotyczącymi historii Litwy oraz Prus.
Po trwającym rok pobycie w Homlu Onacewicz udał się do Wilna, gdzie uzyskał w 1811 roku tytuł magistra. Bardzo dobre wyniki w nauce oraz opinie profesorów królewieckich pozwoliły mu uzyskać pracę jako wykładowca historii, prawa i ekonomii dla pracowników administracyjnych i rządowych.
Wojna 1812 roku sprawiła, iż Onacewicz opuścił Wilno i udał się na Polesie, gdzie pracował jako guwerner. Rok później rozpoczął pracę w gimnazjum w Białymstoku. Pracę tą uzyskał dzięki poparciu rektora Uniwersytetu w Wilnie, Jana Śniadeckiego. W gimnazjum nauczał języka niemieckiego, prawa oraz historii. Pełnił również funkcję pomocniczą dyrektora tamtejszego gimnazjum. W szkole pracował do 1821 roku, po czym podjął starania o uzyskanie tytułu i stanowiska profesora na Uniwersytecie w Wilnie. Przegrana z Lelewelem zmusiła go do wyjazdu do Petersburga, gdzie pracował nad zebraniem źródeł do historii Litwy. Podobne kwerendy archiwalne odbył również w Rydze i Dorpacie. Dzięki protekcji Lelewela, w 1821 roku Onacewicz powrócił do Wilna, gdzie powierzono mu wykłady z dyplomacji i statystyki państwa rosyjskiego.
W trakcie pracy na Uniwersytecie Onacewicz odbył podróże m.in. do Warszawy i Królewca. W 1827 roku mianowano go profesorem nadzwyczajnym. Po powrocie z Królewca popadł w zatarg z przedstawicielami władz rosyjskich. Obwiniany za działalność patriotyczną został usunięty z Wilna i przewieziony do Grodna, następnie do Brzostowicy Małej. W rodzinnym mieście przebywał do 1830 roku, po czym przewieziono go do Warszawy. Oczyszczony z zarzutów do pracy na Uniwersytecie nie powrócił. W 1834 roku wyjechał do Petersburga, gdzie podjął pracę w Komisji Archeologicznej.
Zmarł 18 lutego 1845 roku w stolicy Cesarstwa Rosyjskiego.
Bibliografia
Wybitni Polacy w Królewcu XVI-XX wiek, red. S. Augusiewicz, J. Jasiński, T. Oracki, Olsztyn 2005, s. 196-199.
