Skrzyp olbrzymi

Skrzyp olbrzymi
Equisetum telmateia
Ehrh.
Skrzyp olbrzymi - sporofit [2]
Systematyka
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny naczyniowe
Gromada	skrzypy
Klasa	skrzypowe
Rząd	skrzypowce
Rodzina	skrzypowate
Rodzaj	skrzyp
Gatunek	skrzyp olbrzymi
Synonimy
Equisetum maximum Lam. Equisetum majus Garsault Equisetum macrostachyon Poiret Equisetum eburneum Schreb.

Skrzyp olbrzymi (Equisetum telmateia Ehrh.) – gatunek rośliny z rodziny skrzypowatych (Equisetaceae)

Morfologia

Jest to najokazalszy ze skrzypów występujących poza strefą tropikalną. Gametofit tej rośliny jest drobny, blaszkowaty, podzielony na łatki. Sporofit rozwija się na gametoficie po zapłodnieniu, najpierw w postaci kłącza, z którego wyrastają dwupostaciowe pędy nadziemne: wczesną wiosną zarodniowe, latem - płonne. Silnie rozgałęzione kłącze znajduje się zwykle na głębokości od 0,6 do 1,2 m w glebie. Z odgałęzień skierowanych w górę wyrastają liczne pędy nadziemne. Kłącze podzielone jest na węzły i międzywęźla. Międzywęźla pokryte są cienkimi, jednokomórkowymi włoskami barwy brunatnej. Gęste włoski tworzą wokół kłączy okrywę w formie pilśni. Wzdłuż międzywęźli biegną słabo widoczne, zaokrąglone na szczycie listwy. U podstawy międzywęźli wyrastają bulwki, które po różnym okresie spoczynku wyrastają w nowe pędy. Pędy zarodniowe osiągają do 25 cm (rzadko 50 cm) wysokości, podczas gdy pędy płonne do 120 cm (rzadko 250 cm) wysokości. Pędy zarodniowe są żółtawo-brązowawe, białawe lub bladozielone, o średnicy do 15 mm. Na pędzie podzielone gęsto na ok. 12 węzłów, z których wyrastają pochwy liściowe. Na szczycie pędów znajdują się wrzecionowate kłosy zarodniowe. Pędy płonne o średnicy 10–12 mm (rzadko do 20 mm)są białawo-żółtawe, słabo pożłobione, z 20–40 niewyraźnymi żeberkami. W węzłach z każdego rowka wyrastają pojedyncze, zielone i zwykle nierozgałęzione pędy boczne. Powierzchnię mają szorstką, z 4–5 żeberkami. Najniższe człony bocznych odgałęzień są wyraźnie krótsze niż pochwy liściowe łodygi. Na pędach płonnych występuje od 20 do 40 liści, zrośniętych w pochwy liściowe - osiągają do 4 cm długości. Pochwy te w dolnej części łodygi przylegają do niej, w górnej – są lejkowato rozszerzone. Pochwy są pokryte płaskimi żeberkami oddzielonymi wąskimi rowkami o wyraźnych, ostrych krawędziach. Ząbki są lancetowato-szydlaste, dwukrotnie krótsze od zrośniętej części pochew. Na końcach są zwężone w szczecinkę, czasem łączą się po 2–3. Na pędach płonnych pochwy liściowe tworzone także ze zrośniętych 20-40 listków osiągają do 2,5 cm długości i zakończone są szydlastymi ząbkami z ciemnobrązowym grzbietem, podobnej długości jak zrośnięta część pochew. Szczyty ząbków łatwo odłamują się. Pochwy liściowe pędów bocznych osiągają 6 mm długości i zakończone są także łatwo odłamującymi się, szydlastymi ząbkami. Kłos zarodnionośny ma długość 4–8 cm, jest pusty w środku i ma zaokrąglony wierzchołek. Złożony jest z tarczowatych liści zarodnionośnych, po których spodniej stronie znajduje się po kilka zarodni.

Rozmieszczenie i ekologia

Jest to gatunek o interesującej międzykontynentalnej dysjunkcji. Podgatunek typowy występuje w północno-zachodniej Afryce oraz w południowej i środkowej Europie, podgatunek subsp. braunii - w zachodniej części Ameryki Północnej. W Polsce gatunek ten występuje rzadko, przede wszystkim na pogórzu i w północnej części kraju. Jest to roślina charakterystyczna dla obszarów podgórskich (najwyżej położone stanowisko usytuowane jest na wysokości ok. 800 m n.p.m.), związana z wilgotnymi i mokrymi siedliskami o średnim nasłonecznieniu.

Wartość użytkowa

Skrzyp olbrzymi jest gatunkiem podlegającym w Polsce ochronie ścisłej od 1983 r. W ochronie tego gatunku ważną rolę pełni ochrona obszarowa (parki narodowe, rezerwaty przyrody).

Jest to roślina lecznicza - w medycynie ludowej stosowany jest analogicznie jak skrzyp polny, przy czym w Polsce w zasadzie niewykorzystywany z powodu mniejszego rozpowszechnienia i z powodu ograniczeń prawnych w możliwości pozyskania surowca. Gatunek ten stanowić może użyteczne źródło antyoksydatów, których zawiera więcej niż inne skrzypy.

Roślina jadalna - na ziemiach polskich do końca XIX wieku pędy zarodnikowe stanowiły pożywienie głodowe podczas przednówka, spożywane na surowo lub gotowane w zupach. Ze względu na zawartość tiaminazy dopuszczalne jest spożycie tylko niewielkich ilości lub konieczna jest obróbka cieplna. Przed spożyciem należy usunąć twarde włókna biegnące wzdłuż zewnętrznej części pędów.

Roślina ozdobna - możliwa i prowadzona jest skutecznie uprawa tego gatunku w warunkach ogrodowych, w oranżeriach i ogrodach botanicznych europejskich i północnoamerykańskich. Wkracza zresztą też sam do ogrodów ze stanowisk naturalnych. W celu uniknięcia kłopotów z niekontrolowaną ekspansją rośliny należy ją uprawiać w odpowiednio dużych i szczelnych pojemnikach umieszczanych w gruncie.

Surowiec polerski - ze starych pędów bogatych w krzemionkę sporządzano dawniej proszek do czyszczenia. Ze względu na dużą zawartość krzemionki pędy takie mogą być stosowane do polerowania drewna i kamienia.

Czarne kłącza tej rośliny stanowiły surowiec w koszykarstwie i plecionkarstwie.

Ciekawostki

Na Warmii i Mazurach gatunek ten stwierdzono m.in. w okolicach Pasłęka i Trzcina nad rzeką Wel oraz na Wysoczyźnie Elbląskiej (okolice miejscowości Kadyny, rezerwat Buki Wysoczyzny Elbląskiej).

Linki zewnętrzne

Skrzyp olbrzymi[3] 18.06.2014

Lista gatunków roślin objętych ścisłą ochroną w Polsce[4] 18.06.2014