Wachlarzowiec olbrzymi: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
(→Wartość użytkowa) |
|||
Linia 27: | Linia 27: | ||
Niezbyt częsty. W Polsce objęty ochroną gatunkową. Na [[Warmia|Warmii]] i [[Mazury|Mazurach]] wachlarzowiec olbrzymi został odnotowany w [[Rezerwat Niedźwiedzie Wielkie|Rezerwacie Niedźwiedzie Wielkie]] oraz w [[Olsztyn|Olsztynie]] w Parku Kortowskim. | Niezbyt częsty. W Polsce objęty ochroną gatunkową. Na [[Warmia|Warmii]] i [[Mazury|Mazurach]] wachlarzowiec olbrzymi został odnotowany w [[Rezerwat Niedźwiedzie Wielkie|Rezerwacie Niedźwiedzie Wielkie]] oraz w [[Olsztyn|Olsztynie]] w Parku Kortowskim. | ||
− | |||
== Wartość użytkowa == | == Wartość użytkowa == | ||
Nie posiada wartości kulinarnych. Młode kapelusze są jadalne, ale mają nieprzyjemny smak. | Nie posiada wartości kulinarnych. Młode kapelusze są jadalne, ale mają nieprzyjemny smak. | ||
+ | |||
+ | == Zobacz też == | ||
+ | [http://www.grzyby.pl/gatunki/Meripilus_giganteus.htm grzyby.pl] [21.05.2014]<br/> | ||
+ | [http://pl.wikipedia.org/wiki/Wachlarzowiec_olbrzymi pl.wikipedia.org, Wachlarzowiec olbrzymi] [21.05.2014] | ||
<br/> | <br/> | ||
− | + | [http://www.indexfungorum.org/Names/Names.asp indexfungorum.org] [21.05.2014]<br/> | |
== Ciekawostki == | == Ciekawostki == | ||
Skupienia owocników wyrastające w jednym miejscu mogą osiągać wagę 60 kg. | Skupienia owocników wyrastające w jednym miejscu mogą osiągać wagę 60 kg. | ||
<br/> | <br/> | ||
== Bibliografia == | == Bibliografia == | ||
− | Gumińska | + | Gumińska Barbara, Wojewoda Wiesław, ''Grzyby i ich oznaczanie'', Warszawa 1985.<br/> |
− | <br/> | + | Wojewoda Władysław, Ławrynowicz Maria, ''Red list of the macrofungi in Poland'', ''Czerwona lista roślin i grzybów Polski. Red lists of plants and fungi in Poland'', red. Zbigniew Mirek, Kazimierz Zarzycki, Władysław Wojewoda i Zbigniew Szeląg, Kraków 2006, s. 55-70. |
− | Wojewoda | ||
− | |||
− | |||
− | |||
− | |||
− | |||
− | |||
− | |||
<br/> | <br/> | ||
+ | |||
[[Kategoria: Przyroda]] | [[Kategoria: Przyroda]] | ||
[[Kategoria: Grzyby]] | [[Kategoria: Grzyby]] |
Wersja z 21:30, 10 lip 2014
Wachlarzowiec olbrzymi (Meripilus giganteus (Pers.) P. Karst.) – gatunek grzyba wielkoowocnikowego z rodziny flagowcowatych (Merypilaceae), rzędu żagwiowców (Polyporales).
Spis treści
Owocnik
Wachlarzowiec olbrzymi tworzy owocniki jednoroczne, bardzo duże, szerokości do 80 cm i masy do 8 kg, wachlarzowate, półkoliste, zwykle pozrastane w kuliste, rozetowate lub dachówkowate skupienia. Powierzchnia z drobnymi łuseczkami, pręgowana lub pomarszczona, matowa, płowa, kasztanowa lub orzechowa. Brzeg owocnika nierówny, zwykle jaśniejszy, kremowy, ostry. Trzonu brak lub bardzo krótki, boczny. Miąższ łykowaty, białawy, z różowawym odcieniem po uszkodzeniu czerniejący. Hymenofor białawy, po zgnieceniu orzechowy i czerniejący.
Rozmieszczenie i ekologia
Wachlarzowiec olbrzymi rośnie u podstawy różnych gatunków drzew liściastych, na dębach, kasztanowcach, bukach, wyjątkowo także drzew iglastych. Zwykle przy martwych pniach, rzadziej jako pasożyt żywych drzew. Chętnie rośnie na siedliskach antropogenicznych: w miastach, parkach, przydrożnych drzewach, na cmentarzach, przy drogach. W naturalnych kompleksach leśnych spotykany wyjątkowo rzadko.
Niezbyt częsty. W Polsce objęty ochroną gatunkową. Na Warmii i Mazurach wachlarzowiec olbrzymi został odnotowany w Rezerwacie Niedźwiedzie Wielkie oraz w Olsztynie w Parku Kortowskim.
Wartość użytkowa
Nie posiada wartości kulinarnych. Młode kapelusze są jadalne, ale mają nieprzyjemny smak.
Zobacz też
grzyby.pl [21.05.2014]
pl.wikipedia.org, Wachlarzowiec olbrzymi [21.05.2014]
indexfungorum.org [21.05.2014]
Ciekawostki
Skupienia owocników wyrastające w jednym miejscu mogą osiągać wagę 60 kg.
Bibliografia
Gumińska Barbara, Wojewoda Wiesław, Grzyby i ich oznaczanie, Warszawa 1985.
Wojewoda Władysław, Ławrynowicz Maria, Red list of the macrofungi in Poland, Czerwona lista roślin i grzybów Polski. Red lists of plants and fungi in Poland, red. Zbigniew Mirek, Kazimierz Zarzycki, Władysław Wojewoda i Zbigniew Szeląg, Kraków 2006, s. 55-70.