Żebrowiec górski: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
| Linia 12: | Linia 12: | ||
|Gromada = okrytonasienne | |Gromada = okrytonasienne | ||
|Klasa = dwuliścienne | |Klasa = dwuliścienne | ||
| − | |Rząd = | + | |Rząd = selerowce |
| − | |Rodzina = | + | |Rodzina = selerowate |
| − | |Rodzaj = | + | |Rodzaj = żebrowiec |
|Gatunek = żebrowiec górski | |Gatunek = żebrowiec górski | ||
|Synonimy = Synonimy | |Synonimy = Synonimy | ||
Wersja z 11:12, 26 lut 2014
| Żebrowiec górski | |
| | |
| Pleurospermum austriacum | |
| (L.) Hoffm. | |
 Żebrowiec górski - pokrój | |
| Systematyka | |
| Królestwo | rośliny |
| Podkrólestwo | rośliny naczyniowe |
| Gromada | okrytonasienne |
| Klasa | dwuliścienne |
| Rząd | selerowce |
| Rodzina | selerowate |
| Rodzaj | żebrowiec |
| Gatunek | żebrowiec górski |
| Synonimy | |
Żebrowiec górski (Pleurospermum austriacum (L.) Hoffm.) – gatunek rośliny z rodziny baldaszkowatych (selerowatych; Apiaceae)
Spis treści
Morfologia
Bylina wysokości do 1,5 m, o grubym, bulwiastym kłączu i o dętej, bruzdowanej, nagiej łodydze. Liście 3-4- krotnie pierzaste, o jajowatolancetowatych odcinkach, zbiegających po osadce, ząbkowanych i brzegiem delikatnie orzęsionych. Kwiaty białe. Liczne baldachy, najczęściej ustawione na jednym poziomie z baldachem szczytowym. Kwitnienie od czerwca do sierpnia. Owoce jajowate, długość 10 mm i średnicy do 6 mm.
Rozmieszczenie i ekologia
Żebrowiec górski jest gatunkiem znanym głównie z obszarów górskich Europy Środkowej (Alpy, Bałkany, Dynary, Karpaty), rzadko spotykanym na niżu. Jego pojedyncze, izolowane stanowiska znane są m.in. ze Szwecji.
W Polsce żebrowiec górski występuje głównie w Sudetach i Karpatach, ale znany jest także z rozproszonych stanowisk na pogórzu oraz kilkunastu stanowisk na niżu.
Żebrowiec preferuje gleby bogate w węglan wapnia, w górach rośnie na skalistych zboczach.
Wartość użytkowa
Ciekawostki
Naukowcy z Katedry Ekologii i Ochrony Przyrody Uniwersytetu Gdańskiego odkryli, że nasiona żebrowca kiełkują dopiero po dwukrotnym przezimowaniu.
Jednym z nielicznych na niżu stanowisk tego gatunku jest rezerwat przyrody "Buki Wysoczyzny Elbląskiej" w Parku Krajobrazowym Wysoczyzny Elbląskiej.
Bibliografia
Warmia i Mazury. Cud, tylko się rozejrzeć. Warmińsko-Mazurska Regionalna Organizacja Turystyczna. Olsztyn: Wyd. Agencja WIT Witold Mierzejewski, 2012.
