Cis pospolity

Cis pospolity
Taxus baccata
L.
Cis pospolity - gałązka z nasionami w charakterystycznej osnówce
Systematyka
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny naczyniowe
Gromada	nagonasienne
Klasa	iglaste
Rząd	cisowce
Rodzina	cisowate
Rodzaj	cis
Gatunek	cis pospolity
Synonimy

Cis pospolity (Taxus baccata L.) – gatunek rośliny z rodziny cisowatych (Taxaceae).

Morfologia

Cis pospolity to niewysokie drzewo, dochodzące do 15 m, lub krzew o wysokości do 3–4 m. Korona jest ciemnozielona, zwykle jajowato-stożkowata, u starych drzew lub osobników krzewiastych nieregularna. Formy krzewiaste pojawiają się najczęściej w wyniku wczesnej straty pędu wierzchołkowego i zastąpienia go kilkoma innymi. Pień jest z reguły obficie, nieregularnie ugałęziony, o korze wiśniowo-szarej lub ciemnobrunatnej, później rdzawoszarej, łuszczącej się cienkimi płatami. Młode pędy pozostają zielone przez 2–4 lata. Liście mają postać zimozielonych igieł, spłaszczonych, o długości 2–3 cm i szerokości ok. 2 mm. Są lekko wygięte, niekłujące, miękkie, osadzone na krótkim, cienkim ogonku. Górna strona jest ciemnozielona, błyszcząca, spodnia – znacznie jaśniejsza, matowa. Igły pozbawione są białych pasków oraz przewodów żywicznych (charakterystycznych np. dla jodły). Igły są bez zapachu. Na pędzie ułożone są dwustronnie grzebieniasto lub skrętolegle. Pozostają na pędzie przez 6 - 8 lat. Cis jest rośliną dwupienną. Kwiaty żeńskie (makrostrobile) są bardzo małe, zielone, podobne do pąków liściowych, pojawiają się na dolnej stronie pędów. W pełni rozwinięte mają różowy wierzchołek z kanalikiem, z którego wydobywa się kropla mikropylarna. Kwiaty męskie (mikrostrobile) kuliste, żółtozielone, liczne, łuskowate, ułożone są w kątach igieł. Pylniki są tarczowate, silnie pofałdowane. Kwitną w okresie od lutego do maja. Nasiona są brązowe, kuliste, ostro zakończone, otoczone charakterystyczną czerwoną, kubkowatą osnówką. Dojrzewają od września do października.

Rozmieszczenie i ekologia

Gatunek cieniolubny, naturalnie rośnie w lasach liściastych na niżu i w górach. Zasięg cisa jest porozrywany – obejmuje środkową i zachodnią Europę, południowo-zachodnia Azja i północną Afryka. W Polsce cis osiąga wschodnią granicę swego zasięgu. Przebiega ona od Zatoki Ryskiej przez Białowieżę na południe wzdłuż 23 południka ku Karpatom i dalej w kierunku południowo-wschodnim. Cis rośnie w zachodniej, północnej i południowej części kraju na nielicznych naturalnych stanowiskach. Najwięcej stanowisk cisa znajduje się na Pojezierzu Pomorskim, Śląsku, Małopolsce, Podkarpaciu i Górach Świętokrzyskich. W Polsce centralnej i środkowo-wschodniej cis nie występuje.

Wartość użytkowa

Cis pospolity objęty jest w Polsce ścisłą ochroną gatunkową. Ochrona cisa w Polsce sięga XV wieku, bowiem już w 1423 roku Król Władysław Jagiełło w statucie wareckim wprowadził ochronę tego gatunku. O prawną ochronę występowano zaraz po uzyskaniu niepodległości w 1918 r. Mimo obowiązywania "Ustawy o ochronie przyrody" z 1934 r, formalnie cis zaczął być pod ochroną całkowitą (ścisłą) dopiero od 1946 r. Obecnie cis pospolity ma w Polsce status rośliny narażonej na wymarcie (kategoria VU na "Czerwonej Liście").

Drewno cisa jest twarde i trwałe, wąskosłoiste, z wąskim, żółtym bielem i ciemnobrunatną twardzielą. Jest najbardziej zbite, najbardziej sprężyste i najtrudniej łupiące się ze wszystkich europejskich gatunków drewna. Nie posiada kanalików żywicznych. Drewno cisa od najdawniejszych czasów było stosowane do wyrobu broni. Ze względu na dużą giętkość w średniowieczu z drewna cisu wykonywane były łuki. Najstarszym przedmiotem z drewna cisowego jest włócznia, licząca ok. 45 tys. lat. Cis wykorzystywany był również w meblarstwie i rzemiośle artystycznym.

Cis jest rośliną trującą. We wszystkich jej częściach, oprócz osnówki, znajdują się duże ilości trujących związków, przede wszystkim taksyna. Zatrucia zazwyczaj są przypadkowe. Objawy zatrucia dotyczą przede wszystkim układu krwionośnego i serca (spadek ciśnienia krwi, zaburzenia rytmu serca, migotanie komór). Zatrucia mogą okazać się śmiertelne, więc poszkodowany powinien znaleźć się jak najszybciej w szpitalu. Silnie trująca dla człowieka toksyna nie jest szkodliwa dla przeżuwaczy (sarny, jelenia) lub niektórych ptaków, które chętnie zjadają młode gałązki cisa lub jego nasiona (np. kowalik).

Cis jest często sadzony w ogrodach i parkach. Jest stosunkowo odporny na zanieczyszczenia powietrza. Spotyka się przy tym wiele odmian uprawnych o zróżnicowanym pokroju, wzroście i ubarwieniu (od ciemnej zieleni igieł po złoty).

Cis ma właściwości lecznicze. Odwar z igieł był kiedyś stosowany przy niedociśnieniu krwi. Z cisów izolowane są substancje, z których produkuje się preparaty przeciwnowotworowe (taksoidy).

Ciekawostki

Okaz drzewa z gatunku cis pospolity uznawany jest za najstarsze drzewo rosnące obecnie w granicach Polski. Rośnie on we wsi Henryków Lubański niedaleko Lubania (Dolny Śląsk). Jego wiek szacuje się na około 1250 lat (w roku 1987). Drzewo to zostało uszkodzone podczas huraganu w 1989 roku. Rozporządzeniem Wojewody Jeleniogórskiego Nr 8 z dnia 6 kwietnia 1992 r cis w Henrykowie Lubańskim został ustanowiony pomnikiem przyrody. Obwód jego pnia wynosi 150 cm (na wysokości 1,3 m).

Na Warmii i Mazurach cis pospolity jest w warunkach naturalnych rośliną bardzo rzadko spotykaną. Stosunkowo najliczniej występuje w lasach Nadleśnictwa Wipsowo. Latem 2011 roku przez Nadleśnictwo przeszła potężna wichura, która powaliła m.in. ponad trzystuletni, pomnikowy cis. Leśnicy przeprowadzili spektakularną akcję ratunkową - przy pomocy ciężkiego sprzętu podnieśli drzewo i ustabilizowali je specjalnie w tym celu zbudowanym rusztowaniem. Cis, choć nie jest już tak imponujący, jak przed pamiętną wichurą, nadal rośnie. Klub Gaja, organizator ogólnopolskiego konkursu „Drzewo Roku 2014”, postanowił uhonorować „Cis z wolą życia” i umieścił to drzewo wśród szesnastu finalistów konkursu. Było to jedyne drzewo z Warmii i Mazur, które znalazło się w finale.

Wyjątkowo cenne stanowisko 17 dorodnych cisów o obwodach 50-90 cm i wysokości do 12 m rośnie na terenie leśnictwa Leszno w gminie Barczewo. Występuje tu ponadto około 500 sztuk siewek cisa, wskazując na możliwość samosiewnego odnawiania się cisa w regionie.

Bibliografia

K. Zarzycki, Z. Szeląg: Red list of the vascular plants in Poland. W: Z. Mirek, . Zarzycki, W. Wojewoda Z. Szelag (red.), Red lists of plants and fungi in Poland. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2006, 11-20.

Warmia i Mazury. Cud, tylko się rozejrzeć. Warmińsko-Mazurska Regionalna Organizacja Turystyczna. Olsztyn: Wyd. Agencja WIT Witold Mierzejewski, 2012.

Linki zewnętrzne

pl.wikipedia.org, cis pospolity [22.04.2014]

jezioro.com.pl [22.04.2014]

pl.wikipedia.org, Cis Henrykowski [22.04.2014]

mojemazury.pl [22.04.2014]