Głaz narzutowy "Diabelski Kamień": Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
| Linia 42: | Linia 42: | ||
# Zaskiewicz J. 2001. Księga elbląska. Przewodnik historyczno-krajoznawczy. Wydawnictwo YAMA, Elbląg. | # Zaskiewicz J. 2001. Księga elbląska. Przewodnik historyczno-krajoznawczy. Wydawnictwo YAMA, Elbląg. | ||
<br/> | <br/> | ||
| − | [[Kategoria: Przyroda]]<br /> | + | [[Kategoria: Głazy]][[Kategoria: Przyroda]]<br /> |
Wersja z 14:01, 13 sty 2014
| Informacje |
|---|
| Nr ewidencyjny: 215/68 |
| Rok powołania: 1968 |
| Dok. pow.: Orzec. Nr 215 Prez. WRN w Gdańsku z 13.01.1968 r. |
| Położenie |
| Powiat: elbląski |
| Gmina: Elbląg |
| Współrzędne GPS |
| N 54,171550 |
| E 19,460000 |
| Wymiary |
| Wysokość: 1,3 m |
| Obwód: 11,00 m |
- Głaz narzutowy "Diabelski Kamień"
Opis głazu
Gruboziarnisty granit z dużą ilością różowych skaleni oraz małą zawartością kwarcu. Głaz leży w korycie Srebrnego Potoku. Związana jest z nim legenda. Otuż kiedy w Elblągu budowano kościół św. Mikołaja, zjawił się u księdza diabeł. - Co budujesz? - spytał. - Karczmę - odpowiedział ksiądz, licząc na to, że diabeł pomoże mu przy budowie. Rzeczywiście uradowany diabeł począł nosić kamienie. Składał je na miejscu budowy każdej nocy. Kiedyś jednak nie pokazał się przez dłuższy czas. Pod jego nieobecność ściany kościoła podciągnięto aż do dachu. Aby nadgonić stracony czas, chwycił diabeł największy kamień i pospieszył z nim do Elbląga. Słysząc jednak dzwony kościelne cisnął głaz ze złością do potoku, gdzie leży po dziś dzień.
Zobacz też
http://info.elblag.pl/?id=niezbednik_&pid=11&strona=1
Źródła
- Szarzyńska A. Ziółkowski P. 2012. Skandynawskie dary. Głazy narzutowe Warmii i Mazur. Wydawnictwo Mantis, Olsztyn.
- Zaskiewicz J. 2001. Księga elbląska. Przewodnik historyczno-krajoznawczy. Wydawnictwo YAMA, Elbląg.
