Głaz narzutowy "Diabelski Kamień": Różnice pomiędzy wersjami

Z Encyklopedia Warmii i Mazur
Skocz do: nawigacja, szukaj
[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Linia 11: Linia 11:
 
  |kod mapy= PL-WN
 
  |kod mapy= PL-WN
 
  |            stopniN= 54
 
  |            stopniN= 54
  |            minutN= 43
+
  |            minutN= 17
 
  |            sekundN= 00
 
  |            sekundN= 00
 
  |            stopniE= 19
 
  |            stopniE= 19
  |            minutE= 20
+
  |            minutE= 46
 
  |            sekundE= 00
 
  |            sekundE= 00
 
}}
 
}}

Wersja z 23:30, 18 lut 2014

Diabelski Kamień

Diabelski Kamień. © Alicja Szarzyńska
Diabelski Kamień. © Alicja Szarzyńska
Nr ewidencyjny 215/68
Rok powołania 1968
Dok. pow. Orzec. Nr 215 Prez. WRN w Gdańsku z 13.01.1968 r.
Współrzędne GPS N 54,171550° E 19,460000°
Wysokość 1,3 m
Obwód 11,00 m
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego
Mapa lokalizacyjna województwa warmińsko-mazurskiego
Diabelski Kamień
Diabelski Kamień
Położenie na mapie Polski
Mapa lokalizacyjna Polski
Diabelski Kamień
Diabelski Kamień
Ziemia

{{#invoke:Koordynaty|szablon}}


Diabelski Kamień. © Alicja Szarzyńska
Informacje
Nr ewidencyjny: 215/68
Rok powołania: 1968
Dok. pow.: Orzec. Nr 215 Prez. WRN w Gdańsku z 13.01.1968 r.
Położenie
Powiat: elbląski
Gmina: Elbląg
Współrzędne GPS
N 54,171550°
E 19,460000°
Wymiary
Wysokość: 1,3 m
Obwód: 11,00 m

Opis głazu

Gruboziarnisty granit z dużą ilością różowych skaleni oraz małą zawartością kwarcu. Głaz leży w korycie Srebrnego Potoku. Związana jest z nim legenda. Otuż kiedy w Elblągu budowano kościół św. Mikołaja, zjawił się u księdza diabeł. - Co budujesz? - spytał. - Karczmę - odpowiedział ksiądz, licząc na to, że diabeł pomoże mu przy budowie. Rzeczywiście uradowany diabeł począł nosić kamienie. Składał je na miejscu budowy każdej nocy. Kiedyś jednak nie pokazał się przez dłuższy czas. Pod jego nieobecność ściany kościoła podciągnięto aż do dachu. Aby nadgonić stracony czas, chwycił diabeł największy kamień i pospieszył z nim do Elbląga. Słysząc jednak dzwony kościelne cisnął głaz ze złością do potoku, gdzie leży po dziś dzień.

Zobacz też

http://info.elblag.pl/?id=niezbednik_&pid=11&strona=1

Źródła

  1. Szarzyńska A. Ziółkowski P. 2012. Skandynawskie dary. Głazy narzutowe Warmii i Mazur. Wydawnictwo Mantis, Olsztyn.
  2. Zaskiewicz J. 2001. Księga elbląska. Przewodnik historyczno-krajoznawczy. Wydawnictwo YAMA, Elbląg.