Głaz narzutowy "Diabelski Kamień": Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
| Linia 17: | Linia 17: | ||
| sekundE= 00 | | sekundE= 00 | ||
}} | }} | ||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
== Opis głazu == | == Opis głazu == | ||
| Linia 60: | Linia 28: | ||
# Zaskiewicz J. 2001. Księga elbląska. Przewodnik historyczno-krajoznawczy. Wydawnictwo YAMA, Elbląg. | # Zaskiewicz J. 2001. Księga elbląska. Przewodnik historyczno-krajoznawczy. Wydawnictwo YAMA, Elbląg. | ||
<br/> | <br/> | ||
| − | [[Kategoria: Głazy]][[Kategoria: Przyroda]]<br /> | + | [[Kategoria: Głazy]][[Kategoria: Przyroda]][[Kategoria: Powiat elbląski]][[Kategoria: Gmina Elbląg]]<br /> |
Wersja z 12:50, 17 mar 2014
| Diabelski Kamień | |
| | |
 Diabelski Kamień. © Alicja Szarzyńska | |
| Nr ewidencyjny | 215/68 |
| Rok powołania | 1968 |
| Dok. pow. | Orzec. Nr 215 Prez. WRN w Gdańsku z 13.01.1968 r. |
| Współrzędne GPS | N 54,171550° E 19,460000° |
| Wysokość | 1,3 m |
| Obwód | 11,00 m |
| Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego   Diabelski Kamień | |
| Położenie na mapie Polski  Diabelski Kamień | |
{{#invoke:Koordynaty|szablon}} | |
Opis głazu
Gruboziarnisty granit z dużą ilością różowych skaleni oraz małą zawartością kwarcu. Głaz leży w korycie Srebrnego Potoku. Związana jest z nim legenda. Otuż kiedy w Elblągu budowano kościół św. Mikołaja, zjawił się u księdza diabeł. - Co budujesz? - spytał. - Karczmę - odpowiedział ksiądz, licząc na to, że diabeł pomoże mu przy budowie. Rzeczywiście uradowany diabeł począł nosić kamienie. Składał je na miejscu budowy każdej nocy. Kiedyś jednak nie pokazał się przez dłuższy czas. Pod jego nieobecność ściany kościoła podciągnięto aż do dachu. Aby nadgonić stracony czas, chwycił diabeł największy kamień i pospieszył z nim do Elbląga. Słysząc jednak dzwony kościelne cisnął głaz ze złością do potoku, gdzie leży po dziś dzień.
Zobacz też
http://info.elblag.pl/?id=niezbednik_&pid=11&strona=1
Źródła
- Szarzyńska A. Ziółkowski P. 2012. Skandynawskie dary. Głazy narzutowe Warmii i Mazur. Wydawnictwo Mantis, Olsztyn.
- Zaskiewicz J. 2001. Księga elbląska. Przewodnik historyczno-krajoznawczy. Wydawnictwo YAMA, Elbląg.
