Andrzej Bobola

Andrzej Bobola
Andrzej Bobola - święty, patron Polski [2]
Data i miejsce urodzenia	30 listopada 1591 r. Strachocin
Data i miejsce śmierci	16 maja 1657 r. Janów Poleski

Andrzej Bobola (ur. 30 listopada 1591 r. w Strachocinie, zm. 16 maja 1657 r. w Janowie Poleskim) – polski duchowny katolicki, jezuita, misjonarz, kaznodzieja, męczennik, święty Kościoła katolickiego, autor tekstu ślubów lwowskich króla Jana Kazimierza. Jeden z patronów Polski.

Życiorys

Szkoła i wykształcenie

Andrzej Bobola w latach 1606-1611 odbył studia w szkole jezuickiej w Braniewie. W 1611 r. wstąpił do zakonu jezuitów w Wilnie. Śluby zakonne złożył w 1613 r. W latach 1613-1616 studiował filozofię na Uniwersytecie Wileńskim, zaś w latach 1618-1622 teologię. Po ukończeniu studiów teologicznych i filozoficznych w Akademii Wileńskiej przyjął święcenia kapłańskie (1622 r.).

Praca

Bobola pracował jako kaznodzieja i spowiednik w Nieświeżu i Wilnie. W 1630 r. złożył śluby zakonne w kościele św. Kazimierza w Wilnie. Był przełożonym domu zakonnego w Bobrujsku. Podjął też pracę kierownika szkół jezuickich w Płocku, Łomży i Pińsku. Prowadził czynną działalność misyjną wśród chłopstwa, młodzieży, więźniów, ubogich w przytułkach. W Pińsku był założycielem Sodalicji Mariańskiej, sprawował też misję apostolską, której głównym celem było nawrócenie do wiary katolickiej prawosławnych.

Działalność społeczna, kulturalna, naukowa, polityczna

Działalność Andrzeja Boboli wywoływała w Kościele prawosławnym, jak również wśród zdecydowanej większości wiernych tego Kościoła, niechęć, a nawet wrogość. Zaangażowanie w działalność na rzecz unii brzeskiej ściągnęło na niego nienawiść prawosławnych mieszkańców Pińszczyzny. 16 maja 1657 r., w zamęcie konfliktów roznieconych przez powstanie Chmielnickiego, Bobola dostał się we wsi Mohilno w ręce Kozaków. Poniósł śmierć męczeńską w Janowie Poleskim, w czasie rzezi katolików i Żydów dokonanej przez Kozaków.

W 1701 r. ks. Godebski, rektor kolegium jezuickiego w Pińsku, nakazał poszukiwanie zwłok męczennika. Odnaleziono je w 1702 r. prawie w nienaruszonym stanie. Fakt ten uznano za dowód świętości. Zmumifikowane zwłoki Boboli przez długi czas otaczane były czcią w kościele parafialnym w Połocku. W 1922 r. zostały one zabrane przez bolszewików do Gmachu Higienicznego Wystawy Ludowego Komisariatu Zdrowia. W maju 1924 r. relikwie przekazano Stolicy Apostolskiej. Od 17 czerwca 1938 r. znajdują się w Warszawie. 17 kwietnia 1988 r. zostały złożone w nowo wybudowanym sanktuarium św. Andrzeja Boboli przy ul. Rakowieckiej. Sanktuarium św. Boboli znajduje się też w Strachocinie.

Ciekawostki

Kult św. Boboli szerzył się od początku XVIII w. Został beatyfikowany w 1853 r., a kanonizowany w 1938 r. Relikwie św. Boboli na początku znajdowały się w Pińsku, następnie przewieziono je do Połocka, Moskwy, Rzymu, ostatecznie trafiły do warszawskiego kościoła pod jego wezwaniem. Najstarsze wizerunki świętego pochodzą z XVIII w. i ukazują go w szatach jezuickich, z dwiema szablami wbitymi w kark i lewą rękę, na tle scen męczeństwa. W XIX w. zrezygnowano z tych atrybutów i św. Bobolę zaczęto przedstawiać w stanie modlitewnego skupienia.

Św. Andrzej Bobola został ogłoszony patronem Polski w maju 2002 r. Święto w Polsce ustalono na dzień 16 maja. Od 16 maja 2002 r. św. Andrzej Bobola jest patronem archidiecezji warszawskiej i warmińskiej.

Bibliografia

Oracki Tadeusz, Słownik biograficzny Warmii, Mazur i Powiśla od połowy XV wieku do końca do 1945 roku, Warszawa 1963.