Traszka grzebieniasta
Traszka grzebieniasta | |
| |
Triturus cristatus` | |
Laurenti, 1768 | |
Triturus cristatus Laurenti, 1768 | |
Samiec traszki grzebieniastej w okresie godowym(zdj.R.Theuer/wikipedia.pl) | |
Systematyka | |
Domena | eukarionty |
Królestwo | zwierzęta |
Typ | strunowce |
Podtyp | kręgowce |
Gromada | płazy |
Rząd | płazy ogoniaste |
Rodzina | salamandrowate |
Rodzaj | Triturus |
Traszka grzebieniasta – gatunek płaza ogoniastego z rodziny salamandrowatych (Salamandridae).
Traszki
Traszki to płazy ogoniaste, z których w Polsce występują tylko 4 gatunki, a na Warmii i Mazurach 2: traszka zwyczajna i traszka grzebieniasta. Prowadzą wodno-lądowy tryb życia. Trudno je zaobserwować, najdogodniejszym czasem ku temu jest okres godowy. Są mięsożerne. Żyją głównie w śródleśnych zbiornikach, niewielkich jeziorkach. Wszystkie gatunki traszki w Polsce są objęte ścisłą ochroną.
Traszka grzebieniasta
Ma masywne i walcowate ciało. Długość (wraz z ogonem, który z reguły równa się długości ciała) dochodzi do 17 cm. Jej skóra (w odróżnieniu od traszki zwyczajnej) jest chropowata i pokryta charakterystycznymi guzkami.
Ciało traszki grzebieniastej ma kolor ciemny, prawie czarny po stronie grzbietowej i pomarańczowy aż do podgardla po stronie brzusznej z ciemnymi plamami.
W okresie godowym u samca wykształca się strzępkowata płetwa (od karku aż po ogon) tworząca tzw. grzebień.
Traszka grzebieniasta wybudza się ze snu zimowego na przełomie marca i kwietnia, wówczas zauważyć ją można w niewielkich zbiornikach wodnych: sadzawkach bądź w dołach po wydobyciu torfu.
Podobnie jak u traszki zwyczajnej samica składa pojedyncze jaja na liściach roślin wodnych. Na ląd traszki wychodzą na przełomie lipca i sierpnia – prowadzą wówczas nocny tryb życia w wilgotnych zaroślach, norach lub pod drzewami.
Na Warmii i Mazurach występuje m.in. w Welskim Parku Krajobrazowym, Parku Krajobrazowym Wzgórz Dylewskich oraz w Lasach Mazurskich.
Bibliografia
Główczyński Krzysztof, Wittbrodt Krzysztof, Płazy i gady Welskiego Parku Krajobrazowego, Kwidzyn 2011,
s. 22-23.
WikiMedia