Janowiec Kościelny
Janowiec Kościelny | |||
| |||
| |||
Janowiec Kościelny z lotu ptaka, źródło: http://wwww.mojemazury.pl, 12.09.2013.
| |||
Rodzaj miejscowości | wieś gminna | ||
Państwo | Polska | ||
Województwo | warmińsko-mazurskie | ||
Powiat | nidzicki | ||
Gmina | Janowiec Kościelny | ||
Liczba ludności (2013, źródło: http://wrota.warmia.mazury.pl, 12.09.2013.) | 333 | ||
Strefa numeracyjna | (+48) 89 | ||
Kod pocztowy | 13 -111 | ||
Tablice rejestracyjne | NNI | ||
{{#invoke:Koordynaty|szablon}} |
Janowiec Kościelny – wieś gminna w Polsce w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie nidzickim, w gminie Janowiec Kościelny. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa olsztyńskiego. W miejscowość znajduje się siedziba gminy Janowiec Kościelny.
Spis treści
Charakterystyka fizjograficzna
Miejscowość położona jest na terenie gminy Janowiec Kościelny, która znajduje się na obszarze Niżu Środkowoeuropejskiego, na pograniczu dwóch podprowincji: Pojezierza Środkowo-Bałtyckiego i Niziny Północnomazowieckiej. Natomiast pas południowy obszaru gminy to mezoregion Wzniesień Mławskich, który graniczy od północy z Garbem Lubawskim. Zatem powierzchnia gminy Janowiec Kościelny posiada charakter falisty, miejscami równinny. W południowej części gminy – w dolinie rzeki Orzycy znajdują się wzniesienia od ok. 60 m. do ok. 200 m n.p.m. oraz wzgórza i wały moreny czołowej. Od południa na terenie gminy występują dwa wały morenowe, rozcięte doliną Wieczfnianki. Wał wschodni posiada wysokości bezwzględne do 200 m. n.p.m., zaś stoki w tym rejonie bywają bardzo strome, a nachylenia terenu przekraczają często 15%. W zachodniej części gminy rzeźba terenu wyróżnia się pojedynczymi pagórkami i wzgórzami. Natomiast pomiędzy nimi znajdują się obniżenia i zagłębienia, bądź suche dolinki erozyjno-denudacyjne. Ponadto występują tutaj formy późnoglacjalne i holoceńskie - doliny rzeczne, z których największą jest rzeka Orzyc. Obszar gminy Janowiec Kościelny położony jest w obrębie Niecki Mazowieckiej. Występują tutaj następujące osady: kredowe, piaski, mułki, iły, piaski drobnoziarniste, piaski pylaste, gliny zwałowe, torfowiska, piaskowce margliste i mułowce z glaukonitem oraz szczątkami fauny.
Dzieje miejscowości
Wieś lokowano ok. XV w. W 1411 r. ludność krzyżacka z Zabłocia zrabowała Mikołajowi z Janowca Kościelnego dwa topory. W 1443 r. istniała już parafia katolicka. W II poł. XV w. przy parafii funkcjonowała szkoła. W 1531 r. wieś została podzielona między 5 właścicieli.
W XIX w. we wsi była szkoła początkowa. W Janowcu Kościelnym działał drewniany kościół parafialny oraz zarząd gminy. W 1827 r. w obrębie Janowca było 6 domów. W tym okresie miejscowość zamieszkiwało 28 osób. Na przełomie XIX/XX w. liczba domów wzrosła do 13. Osadników, zaś było 32. Janowiec Kościelny do 1954 r. był siedzibą wiejskiej gminy Szczepkowo.
Gospodarka
Na terenie wsi działa Bank Spółdzielczy, sklepy i inne zakłady usługowo-handlowe.
Kultura
W Janowcu funkcjonuje Urząd Gminy, Poczta, Gminne Centrum Informacji, Samorządowy Ośrodek Kultury Sportu i Rekreacji z Biblioteką Publiczną, Niepubliczny Ośrodek Zdrowia, Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej, Zespół "Pobożanie", Szkoła Podstawowa w Janowcu Kościelnym i Gimnazjum w Janowcu Kościelnym. Na terenie Janowca działalność prowadzą organizacje pozarządowe: Stowarzyszenie Ziemi Janowieckiej, Stowarzyszenie na rzecz ekorozwoju wsi w Szczepkowie Borowym i "Trójmieście", Ludowy Klub Sportowy "Orzeł", Stowarzyszenie na Rzecz Rozwoju Wsi Smolany -Żardawy "Pod Gajem".
Ludzie związani z miejscowością
Proboszczem parafii w Janowcu Kościelnym był ks. Marian Batogowski. Od 2010 r. wójtem gminy jest Marzena Grochala.
Zabytki
Na terenie miejscowości znajduje się kościół z I poł. XX w. oraz cmentarz pobożański.
Bibliografia
Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, pod red. Bronisława Chlebowskiego, Filipa Sulimierskiego, Władysława Walewskiego, t. III, Warszawa 1882, 960 ss.
Wijaczka Jacek, Dzieje wsi do końca XVIII wieku, [w:] Historia Nidzicy i okolic, pod red. Waldemara Rezmera, Nidzica 2012, s. 165 - 202.