Stare Kiełbonki
| Stare Kiełbonki | |
| | |
| Państwo |  Polska
|
| Województwo | warmińsko - mazurskie |
| Powiat | mrągowski |
| Gmina | Piecki |
| Liczba ludności (Pole-obowiązkowe) | Pole-obowiązkowe |
| Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego   Stare Kiełbonki | |
| Położenie na mapie Polski  Stare Kiełbonki | |
{{#invoke:Koordynaty|szablon}} | |
Stare Kiełbonki – wieś w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie mrągowskim, w gminie Piecki. Zabudowa wsi ułożyła się w kształcie zagęszczonej ulicówki[2]. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa olsztyńskiego. We wsi znajduje się m.in. sklep spożywczy, hydrofornia, restauracja, szkoła podstawowa [3], Ochotnicza Straż Pożarna z kaplicą oraz stacja paliw. Wieś graniczy z Mazurskim Parkiem Krajobrazowym i Puszczą Piską. Nieopodal znajduje się wieś Nowe Kiełbonki. Najbliższa duża wieś to siedziba gminy Piecki, a najbliższe duże miasto to Mrągowo.
Spis treści
Charakterystyka fizjograficzna
Miejscowość położona jest na terenie fizjograficznym charakterystycznym dla powiatu mrągowskiego, który znajduje się w obrębie dwóch regionów: cześć zachodnia do linii Lipowo - Kosewo - Baranowo - Cudnochy to obszar wyniesień Pojezierza Mrągowskiego; część wschodnia to Kraina Wielkich Jezior Mazurskich, stanowiąca rozległe obniżenie w pasie pojezierzy Polski Północno-Wschodniej. Ukształtowanie terenu jest typowe dla obszarów polodowcowych. Występuje tutaj także skupienie dużych, naturalnych zbiorników wodnych (14% powierzchni) oraz rozległe, zwarte kompleksy leśne (31% powierzchni). Ponadto miejscowość położona jest na terenie gminy Piecki, której obszar leży w zasięgu prekambryjskiej platformy wschodnioeuropejskiej na wyniesieniu mazursko – suwalskim. W podłożu ukształtowały się skały osadowe w dwóch erach geologicznych: mezozoicznej i kenozoicznej.
Dzieje miejscowości
Ludzie związani z miejscowością:
Zabytki:
Bibliografia:
Wijaczka Jacek, Dzieje wsi do końca XVIII wieku, [w:] Historia Nidzicy i okolic, pod red. Waldemara Rezmera, Nidzica 2012, s. 165 - 202.
