Poniki

Poniki
Szkoła w Ponikach
Państwo	Polska
Województwo	warmińsko-mazurskie
Powiat	bartoszycki
Gmina	Bartoszyce
Sołectwo	Rogielkajmy
Liczba ludności (2010)	38
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego Poniki
Położenie na mapie Polski Poniki
{{#invoke:Koordynaty|szablon}}

Poniki (niem. Gross Poninken) – wieś niesołecka położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie bartoszyckim, w gminie Sępopol. W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa olsztyńskiego.

Miejscowość w 2010 roku liczyła 38 mieszkańców (łącznie z Korytkami). Wieś wchodzi w skład sołectwa Rogielkajmy, w którym funkcję sołtysa sprawuje obecnie Jan Zarucki.

Położenie

Wieś położona jest w północnej części województwa warmińsko-mazurskiego, na Równinie Sępopolskiej, 14,5 km na północny wschód od Bartoszyc i 9 km na północny zachód od Sępopola.

Dzieje miejscowości

Brak jest informacji na temat okoliczności i daty powstania wsi. Majątek szlachecki istniał tu już od XVI wieku; pozostałością po nim jest dwór i część zabudowań folwarcznych. Od sekularyzacji Prus aż do 1945 roku Poniki wchodziły ws skład parafii ewangelickiej w Szczurkowie.

Szkołę we wsi założono w połowie XVIII wieku. W 1935 roku uczęszczało do niej 64 uczniów, a zatrudnionych było dwóch nauczycieli. Po II wojnie światowej uruchomiono ją ponownie; duże zasługi dla jej rozwoju położył nauczyciel [[Karol Rojek].

Po 1945 roku Poniki włączono do sołectwa Rogielkajmy. W 1978 roku do wsi należało 12 indywidualnych gospodarstw rolnych, które łącznie zajmowały powierzchnię 115 ha. Według spisu powszechnego przeprowadzonego pięć lat później wieś składała się z sześciu budynków mieszkalnych (ogółem 17 mieszkań) tworzących rozproszoną zabudowę, miała elektryczne oświetlenie ulic. Obok szkoły podstawowej działała tu wówczas biblioteka.

Liczba mieszkańców

1857 - 59 osób

1933 - 478 osób

1939 - 448 osób

1983 - 55 osób

Edukacja

• Szkoła Podstawowa im. Adama Loreta w Ponikach
• Zespół Wychowania Przedszkolnego w Ponikach

Zabytki

• Dwór w Ponikach z przełomu XIX i XX wieku; stan techniczny dość dobry
• Zespół folwarczny z przełomu XIX i XX wieku: stajnia-obora-wozownia, spichlerz, studnia; z kolonii mieszkalnej robotników folwarcznych zachował się jedynie budynek szkoły (najstarsza część budynku pochodzi z 1932 r.); układ kompozycyjny całego zespołu dworsko-parkowego nie zachował się, dobudowano niego nowe obiekty mieszkaniowe i rozbudowano szkołę

Bibliografia

1. Bartoszyce. Z dziejów miasta i okolic, red. Andrzej Wakar, Olsztyn 1987.
2. Statistisch-Topographisches Adreß-Handbuch von Ostpreussen, Commission bei Wilhelm Koch, Königsberg 1857.
3. Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta i gminy Sępopol, Sępopol 2005 [data dostępu: 5.03.2014]
4. Bank Danych Lokalnych GUS [data dostępu: 5.03.2014]
5. Deutsche Verwaltungsgeschichte [data dostępu: 5.03.2014]