Stanisław Biczysko
| Stanisław Biczysko | |
| | |
 dr Stanisław Biczysko
| |
| Data i miejsce urodzenia | 12 lipca 1926 r. Grabowo-Skorupki |
| Data i miejsce śmierci | 24 marca 2005 r. Szczytno |
Generał brygady MO dr Stanisław Biczysko (ur. 12 lipca 1926 r. w Grabowie-Skorupach, zm. 24 marca 2005 r. w Szczytnie) – komendant Wyższej Szkoły Oficerskiej MSW w Szczytnie (1.09.1975 r.-31.08.1989 r.).
Życiorys
Szkoła i wykształcenie
Stanisław Biczysko urodził się 12 lipca 1926 r. w Grabowie-Skorupkach, powiat przasnyski, w rodzinie nauczyciela wiejskiego. W 1937 r. jego rodzina przeniosła się do Chorzel, gdzie jego ojciec otworzył spichlerz zbożowy, porzucając profesję nauczyciela. W Chorzelach przed wybuchem II wojny światowej S. Biczysko ukończył szkołę powszechną, a w latach okupacji, na tajnych kompletach, dwie klasy gimnazjum. Wykształcenie S. Biczysko uzupełniał już po wojnie w trakcie swojej służby w MO. W maju 1956 r. podczas swojego pobytu w Poznaniu zdał przed Państwową Komisja Egzaminacyjną powołaną przez Wydział Oświaty przy Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej egzamin dojrzałości szkoły ogólnokształcącej stopnia licealnego dla eksternów według programu matematyczno-przyrodniczego (matura). W latach następnych podjął studia na Wydziale Pedagogicznym Uniwersytetu Warszawskiego, które ukończył 27 kwietnia 1962 r., broniąc pracę magisterską pt.: "Konflikt ze środowiskiem jako przyczyna zamachów samobójczych wśród nieletnich". Dopełnieniem jego procesu kształcenia było uzyskanie stopnia dr nauk humanistycznych, nadanego mu 23 kwietnia 1974 r. przez Radę Instytutu Pedagogiki Uniwersytetu Warszawskiego.
Praca
Stanisław Biczysko we wrześniu 1945 r. osiedlił się w Kielcach, gdzie złożył akces do MO. Z jego akt personalnych wynika, że został przyjęty do służby, którą pełnił początkowo na stanowisku instruktora Wydziału Polityczno-Wychowawczego KW MO w Kielcach. Tam też, w kwietniu 1946 r., wstąpił w szeregi PPR. Został skierowany do Szkoły Oficerów Polityczno-Wychowawczych w Łodzi. Po ukończeniu kursu, 1 czerwca 1947 r. został awansowany na pierwszy stopień oficerski, podporucznika MO. Jednocześnie skierowano go do Zarządu Polityczno-Wychowawczego KG MO na stanowisko instruktora w Sekcji Pracy z Oficerami. Pół roku później wrócił do Szkoły Oficerów Polityczno-Wychowawczych, tym razem w roli wykładowcy.
Od pierwszych lat służby Stanisław Biczysko związany był ze strukturami MO odpowiedzialnymi za formację i szkolenie kadr. Początkowo określane były one mianem aparatu polityczno-wychowawczego MO, który w połowie 1949 r. został zreformowany i przekształcony w aparat szkoleniowo-polityczny. W wyniku tych zmian organizacyjnych Stanisław Biczysko 1 sierpnia 1949 r. pracował na stanowisku starszego referenta Wydziału Szkolenia Zawodowego KG MO, a 23 listopada 1950 r. awansował na kierownika Sekcji Doskonalenia Fachowego Wydziału Szkolenia Zawodowego KG MO. 18 lipca 1949 r. awansowano go do stopnia porucznika MO. Kolejne awanse uzyskał: na stopień kapitana MO 21 lipca 1954 r., na stopień majora MO 18 lipca 1957 r., na stopień podpułkownika MO 7 lipca 1960 r., na stopień pułkownika MO 1 lipca 1964 r., na stopień generała brygady MO 27 września 1984 r.
W 1952 r. S. Biczysko po kilku latach służby w KG MO został skierowany do Poznania, gdzie objął stanowisko naczelnika Wydziału Szkolenia w KW MO. W 1953 r. został włączony w skład kierownictwa KM MO w Poznaniu, a 25 maja 1955 r. objął funkcję komendanta tej jednostki.
Pod koniec czerwca 1956 r. S. Biczysko, z racji pełnionej funkcji, znalazł się w centrum tzw. wydarzeń poznańskich. Jego rola w nich nie została oceniona krytycznie przez przełożonych służbowych, bowiem zachował funkcję komendanta miejskiego MO w Poznaniu przez następne dwa lata, do marca 1958 r.
Pobyt w Poznaniu S. Biczysko spożytkował nie tylko na sprawy służbowe, ale również związane z uzupełnieniem wykształcenia ogólnego. W maju 1956 r. zdał egzamin dojrzałości szkoły ogólnokształcącej stopnia licealnego dla eksternów według programu matematyczno-przyrodniczego. Następnie podjął studia na Wydziale Pedagogicznym Uniwersytetu Warszawskiego, które ukończył 27 kwietnia 1962 r., broniąc pracę magisterską pt.: "Konflikt ze środowiskiem jako przyczyna zamachów samobójczych wśród nieletnich".
Uzyskanie matury i podjęcie studiów przez S. Biczyskę, w połączeniu z jego długoletnimi związkami z pionem szkolenia zawodowego, stanowiły atut, który ułatwił mu kolejny awans i zapoczątkował związki z ośrodkiem kształcenia w Szczytnie. Z dniem 15 marca 1958 r. objął on funkcję komendanta Szkoły Oficerskiej Milicji Obywatelskiej w Szczytnie. Funkcje tę pełnił wówczas krótko, bo po dokładnie dwóch latach został z niej odwołany. Wrócił wówczas do KG MO, gdzie 15 marca 1960 r. objął stanowisko szefa Oddziału Ogólno-Organizacyjnego. Sprawował je przez 7 lat, do czasu kiedy jednostka ta została zlikwidowana. Został wówczas oddany do dyspozycji dyrektora Departamentu Kadr i Szkolenia MSW. Po czterech miesiącach przebywania w takiej sytuacji zaproponowano mu stanowisko zastępcy szefa Oddziału Służby Kryminalnej KG MO, na co przystał. Z początkiem 1971 r. został dyrektorem tej jednostki, która w międzyczasie zmieniała nazwę na Biuro Kryminalne KG MO.
Reforma struktury administracyjnej kraju przeprowadzona na początku lat 70. XX w., w wyniku której w miejsce dotychczasowych 17 utworzono 49 województw, wymusiła zmiany również w organizacji i strukturze kadrowej MO. Komendant główny MO musiał wytypować 49 nowych komendantów wojewódzkich. Wśród nowo powołanych komendantów wojewódzkich znalazł się dotychczasowy komendant WSO MSW w Szczytnie Z. Trzciński. Zwolnione przez niego stanowisko zaproponowano S. Biczysce, który objął je 1 września 1975 r. i piastował przez ponad 14 lat - do końca istnienia WSO MSW im. Franciszka Jóźwiaka "Witolda". Reforma wyższego szkolnictwa zawodowego resortu spraw wewnętrznych dokonana w połowie 1989 r. pozbawiała samodzielności WSO MSW, która została przekształcona w jeden z trzech wydziałów Akademii Spraw Wewnętrznych. S. Biczysko nie aprobował tej zmiany. Dał temu wyraz w piśmie do ministra spraw wewnętrznych z 10 czerwca 1989 r., stwierdzając brak możliwości pozostania na stanowisku komendanta wydziału oraz prosząc o umożliwienie mu dokończenia realizowanych zadań - był kierownikiem zespołu powołanego dla upamiętnienia 45-lecia resortu spraw wewnętrznych. Jego prośby zostały spełnione. Odwołano go z funkcji komendanta WSO MSW w ostatnim dniu jej funkcjonowania, tj. 31 sierpnia 1989 r. Jednocześnie oddano go do dyspozycji dyrektora Departamentu Kadr, co oznaczało pozostawienie go nadal w służbie.
Zmiany zachodzące wówczas w Polsce były dla ludzi pokroju S. Biczyski niesprzyjające, niezależnie od przymiotów jakie reprezentowali. Stan pewnego zawieszenia kadrowego był więc chwilowy. Został zwolniony ze służby z dniem 5 maja 1990 r., pięć dni przed przekształceniem Milicji Obywatelskiej, której był funkcjonariuszem, w Policję, której funkcjonariuszem już nie został. Odchodził w stopniu generała brygady MO, z licznymi odznaczeniami, zarówno państwowymi jak i resortowymi. Był uhonorowany m.in.: Medalem X-lecia Polski Ludowej otrzymanym w 1955 r., Złotym Krzyżem Zasługi – w 1958 r., Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski – w 1969 r., Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski – w 1974 r., Krzyżem Walecznych – w 1975 r., Medalem Komisji Edukacji Narodowej – w 1977 r., Orderem Sztandaru Pracy I klasy – w 1986 r.
Zobacz też
kurierprzasnyski.pl [27.12.2013]
Bibliografia
Majer P., Od Ośrodka Oficerów Milicji Obywatelskiej do Wydziału Porządku Publicznego Akademii Spraw Wewnętrznych. Podstawowe przeobrażenia milicyjnej placówki dydaktycznej w Szczytnie w latach 1954-1990, [w:] 50-lecie oficerskiego szkolnictwa policyjnego w Szczytnie (1954-2004), red. nauk. M. Goettel, A. Misiuk, Szczytno 2004.
Olejniczak Z., WSO MSW im gen. Franciszka Jóźwiaka – Witolda, [w:] Zeszyty Naukowe WSO MSW 1984, nr 45 – 46, s. 235–236.
Piotrowski P., Przemiany w MSW w latach 1989-1990, [w:] Biuletyn IPN 2004, nr 4.
Stępkowska M., Inauguracja roku akademickiego 1973-1974 w Wyższej Szkole Oficerskiej im. gen. Franciszka Jóźwiaka–Witolda, [w:] Zeszyty Naukowe WSO MSW 1973, nr 3, s. 200.
