Alfons Miedzianowski

Alfons Miedzianowski
Data i miejsce urodzenia	7 stycznia 1912 r. Grudziądz
Data i miejsce śmierci	27 maja 1992 r. Olsztyn
Miejsce spoczynku	cmentarz komunalny w Olsztynie
Zawód	lekarz

Alfons Miedzianowski (ur. 7 stycznia 1912 r. w Grudziądzu, zm. 26 maja 1992 r.) – lekarz, specjalista II st. chorób wewnętrznych, ftyzjatrii i reumatologii. Przewodniczący oddziału olsztyńskiego PTL oraz TIP.

Życiorys

Syn Jana i Julianny z d. Schultz.

Szkoła i wykształcenie

Świadectwo dojrzałości uzyskał w 1930 r. po ukończeniu Gimnazjum Klasycznego w Grudziądzu. Studiował na Wydziale Lekarskim UP w latach 1930–1936. Dyplom lekarza otrzymał 1 lipca 1938r.

Praca

Od piątego roku studiów pracował w Zakładzie Anatomii Patologicznej UP jako młodszy asystent, a także w Katedrze Chirurgii Szczękowej. Od 27 września 1936 do 26 marca 1937 r. powołany do Centrum Wyszkolenia Sanitarnego Szkoły Podchorążych Rezerwy w Warszawie. Po jej ukończeniu otrzymał przydział do 4 pułku lotniczego w Toruniu. Od 1 stycznia 1938 r. odbywał staż w Szpitalu Miejskim w Toruniu i Szpitalu Miejskim w Bydgoszczy.

Pod koniec sierpnia 1939 r. został zmobilizowany jako lekarz 4 pułku lotniczego w Toruniu i w tym charakterze uczestniczył w kampanii wrześniowej. Był internowany na Węgrzech w Kisbodak Tabor, sprawując opiekę lekarską nad 2500 żołnierzy. Wiosną 1940 r. przedostał się do Aten, a następnie do Libanu, gdzie wstąpił do Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich. Pracował w tejże jako lekarz w Syrii, Palestynie i Tobruku. Brał udział w bitwie pod El-Ghazala, gdzie 10 lutego 1942 r. został ranny. Ewakuowany do szpitala w Aleksandrii zakończył czynną służbę wojskową.

Po powrocie do zdrowia pracował na Bliskim Wschodzie w Polskim Szpitalu nr 1, w 22 Indyjskim Ogólnym Szpitalu Wojennym i w 8 Polskim Szpitalu Wojennym. Wrócił do Polski 27 sierpnia 1947 r. Od 15 grudnia 1947 do 31 lipca 1952 r. pracował w Szpitalu w Wyrzysku. Następnie przeniósł się do Olsztyna i objął ordynaturę na oddziale wewnętrznym Szpitalu Wojewódzkim.

Na emeryturę przeszedł w roku 1968, jednakże do roku 1988 nadal pracował jako kierownik Poradni Chorób Wewnętrznych i Pracowni Elektrokardiograficznej w Przychodni WSZ. Był specjalistą II st. chorób wewnętrznych, ftyzjatrii i reumatologii.

Był przewodniczącym Oddziału Olsztyńskiego PTL oraz TIP.

Otrzymał następujące odznaczenia

• odznaczenie za obronę Tobruku
• Gwiazda Afryki
• Złoty Krzyż Zasługi
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Bibliografia

Bednarski Z., "Rocznik Medyczny", tom V, vol. I, s. 106, Olsztyn 1997.