Elżbieta Szczygieł-Biesiekierska
Elżbieta Szczygieł-Biesiekierska (ur. 4 października 1950 r. w Olsztynie, zm. 31 stycznia 2013 r.) – reprezentantka Polski, wielokrotna mistrzyni kraju, uhonorowana tytułem Mistrza Sportu.
Karierę sportową rozpoczęła w wieku 14 lat w Olsztynie w klubie Łączność pod kierunkiem Jana Kochanowicza. Działacze Wisły namówili ją do przenosin do Krakowa, gdzie w 1967 r. została zawodniczką Białej Gwiazdy. Poświęciła jej następne 14 lat swojego życia i całość dorosłej kariery sportowej. W tym czasie zdobyła 10 tytułów mistrza Polski (pierwszy jeszcze jako 18-latka w 1968 r.) i 4 tytuły wicemistrza. W prestiżowych rozgrywkach europejskich jej największy sukces to drugie miejsce w Pucharze Europy Klubowych Mistrzów w 1970 r.
Ludwik Mięta – legendarny trener Wiślaczek powtarzał w licznych wywiadach, że Biesiekierska była jego najskuteczniejszą zawodniczką w defensywie, cechowała ją pracowitość i poprawna ocena sytuacji. Była w swojej dekadzie najwyższą koszykarką w Polsce (188 cm).
Osobny rozdział jej sportowej kariery stanowi udział w reprezentacji Polski. W sumie wystąpiła w 163 meczach, między innymi uczestniczyła w czterech turniejach o mistrzostwo Europy (najwyższe miejsce: 5 w 1978 r.) i kwalifikacjach do igrzysk olimpijskich w 1976 r. (niestety Polska nie zdołała awansować). Studiowała Ekonomikę Obrotu na Akademii Ekonomicznej w Krakowie. W późniejszych latach była zatrudniona jako pracownik administracyjny w Komendzie Wojewódzkiej Policji.
Została odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi, tytułem Mistrza Sportu i Złotą Odznaką PZKosz. Jest uważana za jedną z najlepszych zawodniczek w historii żeńskiej koszykówki w Polsce.
Bibliografia
- historiawisly.pl [15.05.2014]
- Porycki Janusz, Panorama Sportu Warmii, Mazur i Powiśla 2013, Olsztyn 2014.