Emil von Behring

Emil von Behring
Emil von Behring. Źródło: www.nobelprize.org
Data i miejsce urodzenia	15 marca 1854 r. Ławice k. Iławy
Data i miejsce śmierci	31 marca 1917 r. Marburg

Emil Adolf von Behring (ur. 15 marca 1854 r. w Ławicach koło Iławy), zm. 31 marca 1917 r. w Marburgu) – lekarz bakteriolog, uczony, laureat pierwszej Nagrody Nobla w dziedzinie fizjologii i medycyny w 1901 r.

Życiorys

Był piątym z trzynaściorga dzieci wiejskiego nauczyciela Augusta Georga i Augusty z domu Zech. W 1896 r. poślubił córkę znanego berlińskiego lekarza Bernharda Spinoli, Elzę. Małżeństwo Behringów wydało na świat sześcioro dzieci, samych synów.

Szkoła i wykształcenie

Pierwsze nauki pobierał w szkole prowadzonej przez ojca. Na zdolności chłopca zwrócił uwagę pastor Johann Friedrich Leipholz, który przygotowywał go do podjęcia nauki w gimnazjum w Olsztynku. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości w 1874 r. Behring podjął studia medyczne w Instytucie Medyczno-Chirurgicznym w Berlinie. W 1887 roku podjął dalsze studia medyczne w Bonn. Poświęcił się bakteriologii, a celem jego badań było znalezienie środków chemicznych, zabijających bakterie chorobotwórcze w organizmie człowieka.

Praca

W zamian za stypendium na studia Behring zobowiązał się do odsłużenia kilka lat w armii pruskiej jako lekarz wojskowy. Służył jako lekarz w 4 pułku huzarów w Oławie pod Wrocławiem, potem w Poznaniu, gdzie zetknął się z ofiarami epidemii błonicy. W 1887 roku uzyskał przeniesienie do Bonn. Nawiązał tam kontakty z Instytutem Bakteriologicznym. W 1889 roku przeniósł się do Berlina, gdzie został asystentem odkrywcy zarazków gruźlicy Roberta Kocha. Przez to otrzymał zwolnienie z wojska i możliwość podjęcia pracy naukowej. Od 1895 roku Behring był profesorem Uniwersytetu w Marburgu.

Działalność społeczna, kulturalna, naukowa, polityczna

Utrzymywał bliskie kontakty z francuskimi naukowcami z Instytutu Pasteura. W Instytucie Higieny Uniwersytetu Berlińskiego uzyskał środki na dalsze badania nad surowicą przeciwko dyfterytowi. Wykonał wiele prób na zwierzętach, aż jego lek zaaplikowano chorym na błonicę. Odkrycie surowicy przeciwbłoniczej przyniosło mu w 1901 roku Nagrodę Nobla i zasłużony tytuł dobroczyńcy ludzkości. W 1890 roku z Japończykiem Szikasaburo Kitasato wynalazł surowicę przeciwtężcową. Za swoje odkrycia Behring został nobilitowany tytułem szlacheckim.

Był autorem wielu prac naukowych, m.in.:

• Die praktischen Ziele der Blutserumtherapie (1892)
• Aetiologie und aetiologische Therapie des Tetanus (1904)
• Diphterie (1910)
• Einführung in die Lehre von der Bekämpfung der Infectionskrankheiten (1912)

Ciekawostki

• Jego nazwiskiem została nazwana nagroda przyznawana przez Uniwersytet w Marburgu, najważniejsza niemiecka nagroda przyznawana w dziedzinie medycyny.
• Na cmentarzu w Ławicach znajdują się groby rodziców Noblisty; Augustyny Behirng z domu Zech i jej męża Augusta Behringa. Przedwojenni mieszkańcy Ławic ufundowali płytę pamiątkową umieszczoną na ścianie domu, w którym urodził się Emil von Behring. Imię tego uczonego nadano też ławickiej szkole podstawowej.
• Obecnie w Szkole Podstawowej w Ławicach zwiedzać można Izbę Pamięci Emila von Behringa.

Bibliografia

1. 650 lat Olsztynka, red. Wiesław Skrobot, Olsztynek 2009, Wydawnictwo Drwęca, s. 35.
2. Chłosta Jan, Biografie Niemców z Prus Wschodnich. Leksykon. Olsztyn 2010, Studio Poligrafii Komputerowej „SQL”, s. 16.
3. Chłosta Jan, Więksi i najwięksi : twórcy kultury niemieckiej z Prus Wschodnich, Olsztyn 1999, Książnica Polska, s. 12.
4. Emil von Behring – Biographical, materiał zamieszczony na stronie internetowej www.nobelprize.org, dostęp 11.01.2015 r.
5. Granowski Jerzy, Izba Pamięci Emila von Behringa w Ławicach, materiał zamieszczony na stronie internetowej www.smfg.cba.pl, dostęp 11.01.2015 r.
6. Lipiński Filip, Emil Adolf von Bering, materiał zamieszczony na stronie internetowej www.ostroda.luteranie.pl, dostęp 11.01.2015 r.