Wiktor Jaśkiewicz

Wiktor Jaśkiewicz
Wiktor Jaśkiewicz, źródło: kto.wm.pl [10.08.2014]
Data i miejsce urodzenia	1 kwietnia 1912 r., w Suwałki
Wojewoda Olsztyński
Okres urzędowania	1947–1948

Wiktor Jaśkiewicz (ur. 1 kwietnia 1912 r. w Suwałkach, zm. 24 października 2003 r. w Poznaniu) – prawnik, specjalista prawa pracy, naukowiec, wojewoda olsztyński, wykładowca akademicki.

Życiorys

Urodził się 1 kwietnia 1912 w Suwałkach, gdzie mieszkał do czasu zdania matury w 1931 r. Był absolwentem Wydziału Prawa Uniwersytetu Poznańskiego. Służbę wojskową odbył w latach 1935–1936 w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii w Włodzimierzu Wołyńskim, skąd wrócił do Poznania, gdzie w 1937 r. otrzymał propozycję podjęcia obowiązków asystenta wolontariusza przy Katedrze Prawa i Procesu Karnego kierowanej przez prof. J. J. Bossowskiego.

Jeszcze w czasie studiów uniwersyteckich Wiktor Jaśkiewicz przejawiał zainteresowanie teorią i filozofia prawa. W latach 1938–1939 pełnił stanowisko kierownika referatu w Urzędzie Wojewódzkim w Poznaniu. Uczestniczył czynnie w działaniach wojennych jako oficer rezerwy. W wojnie obronnej w 1939 r. był dowódcą plutonu w II baterii haubic w 14 dywizjonie artylerii ciężkiej. Po rozbiciu jego jednostki pod Kutnem wrócił z niewoli niemieckiej do Poznania, gdzie mieszkała jego żona z córką, i podjął pracę jako robotnik. Później, zaproszony przez prof. Znamierowskiego do Kozłówki w Generalnej Guberni, pracował jako urzędnik, a następnie jako wychowawca Adama Zamojskiego.

W 1945 r., bezpośrednio po wojnie, podjął pracę w Urzędzie Wojewódzkim w Poznaniu, skąd został powołany na stanowisko dyrektora gabinetu Ministra Ziem Odzyskanych, którym był ówczesny wicepremier i I sekretarz PPR Władysław Gomółka. On to 8 września 1947 r. skierował Jaśkiewicza na stanowisko wojewody olsztyńskiego, gdzie zastąpił Zygmunta Robla. Był głównym inicjatorem powołania, a później opiekunem i przewodniczącym Klubu Inteligencji Pracującej w Olsztynie. Celem powołania Klubu było pozyskanie inteligencji do prac politycznych i społecznych. Po jego odejściu ze stanowiska wojewody, 5 października 1948 r. na Walnym Zebraniu Klubu Inteligencji Pracującej podjęto uchwałę o rozwiązaniu Klubu. Pełniąc urząd wojewody, wykładał przedmiot wstęp do nauk prawnych i logikę w Studium Administracyjno-Prawnym Filii Wydziału Prawa Uniwersytetu Toruńskiego. W związku z tzw. nacjonalistycznym odchyleniem zarzucanym Władysławowi Gomułce, Wiktor Jaśkiewicz jako należący do kręgu jego współpracowników został odwołany ze stanowiska wojewody olsztyńskiego. Zastąpił go Mieczysław Moczar, Został zatrudniony jeszcze przez Gomułkę jako minister w Ministerstwie Ziem Odzyskanych.

Po aresztowaniu Władysława Gomułki, Jaśkiewicz, obawiając się losu swego szefa, przyjął propozycję przypadkowo spotkanego w Warszawie rektora Uniwersytetu Poznańskiego prof. Kazimierza Ąjdukiewicza. Propozycja ta dotyczyła objęcia stanowiska dyrektora administracyjnego Uniwersytetu. Objęcie tego stanowiska umożliwiło Jaśkiewiczowi powrót do pracy naukowej i dydaktycznej. W 1950 r. obronił pracę doktorską pt. Przebudowa ustroju administracyjnego w Polsce Ludowej, poprosił o zwolnienie z pełnionej funkcji i objął stanowisko zastępcy profesora w Katedrze Prawa Administracyjnego kierowanej przez prof. dra hab. Mariana Zimmermanna. Tytuł naukowy docenta otrzymał uchwałą CKK z 28 listopada 1955 r., stanowisko profesora nadzwyczajnego uchwałą Rady Państwa z 13 grudnia 1962 r., a tytuł profesora zwyczajnego – uchwałą Rady Państwa z 28 grudnia 1968 r.

W 1974 r. został powołany na stanowisko dyrektora Instytutu Administracji i Zarządzania, w skład którego wchodziły zakłady: Prawa Pracy, Prawa Administracyjnego, Prawa Finansowego, Prawa Rolnego oraz Organizacji i Zarządzania. Przez dwa lata (1961-1963) prowadził wykłady w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Poznaniu, gdzie został wybrany na stanowisko dziekana na dwuletnią kadencję. Cieszył się nie tylko uznaniem w środowisku specjalistów prawa pracy, lecz także w szerszym gronie naukowym, czego wyrazem był dwukrotny wybór w skład Komitetu Nauk Prawnych PAN. Uczestniczył także aktywnie w pracach legislacyjnych dotyczących przygotowania kodeksu pracy oraz ustaw dotyczących stosunków pracy w służbach publicznych.

Po zgonie małżonki w 1984 r. przeniósł się do swych rodzinnych stron na Podlasie. Ponownie ożenił się i zamieszkał w Augustowie. Przebywając na Podlasiu, nawiązał kontakt z Uniwersytetem w Białymstoku, w którym na propozycję prof. dr. Andrzeja Stelmachowskiego, kierownika Katedry Zespołowej Prawa Cywilnego Uniwersytetu w Białymstoku, podjął się prowadzenia zajęć na tym uniwersytecie w latach 1988–1994 r. i kierował tamże Zakładem Prawa Pracy.

W 1982 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 24 października 2003 r. w Poznaniu i został pochowany na Cmentarzu Parafialnym przy ul. Lutyckiej w Poznaniu.

Szkoła i wykształcenie

• gimnazjum w Suwałkach
• Uniwersytet Poznański, Wydział Prawa

Praca

• Urząd Wojewódzki w Poznaniu – kierownik referatu (1938–1939 i 1945)
  
• dyrektor Gabinetu Ministra w Ministerstwie Ziem Odzyskanych w Warszawie
  
• wojewoda olsztyński (1947–1948)
  
• Uniwersytet Poznański – dyrektor administracyjny
  
• Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu – prorektor ds. nauczania (1951–1955), prorektor ds. ogólnych (1955–1956)
  
• Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu – kierownik Katedry Prawa Pracy (1955–1961)
  
• Wyższa Szkoła Ekonomiczna w Poznaniu – dziekan (1961–1963)
  
• Instytut Administracji i Zarządzania – dyrektor (1974–1982)
  
• Uniwersytet w Białymstoku, Katedra Prawa Zespołowego – wykładowca, kierownik (1988–1994)

Działalność polityczna

Polska Partia Robotnicza

Bibliografia

Achremczyk Stanisław, Olsztyn 1353-2003, red. S. Achremczyk, W. Ogrodziński, Olsztyn 2003
Archiwum Korporacyjne Polskich Korporacji Akademickich [10.08.2014]
Archiwum Warmińsko-Mazurskiego Urzędu Wojewódzkiego w Olsztynie [10.08.2014]